ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ฯลฯ

ห้ามแผ่วปลายแล้วกันวันชี้ขาด
เข็มขัดคาดเอวไว้ให้แน่นหนา
หากอ่อนด้อยเชิงพจน์รจนา
เขาจะว่าแชมป์โหลโถย้อมแมว

(คงเป็น"มุนี"เอง555 )

 

"มุนีน้อย"

พอมีคนรักฉัน..ดั๊นอิจฉา
อวดศักดานั่งพ่นบ่นเสียงแจ๋ว
เอ้า..เป็นไงเป็นกันพ่อมันแกว
ฉันจะแมวหรือหมากล้าก็ลอง

นี่ดูซะกติกาอย่าแหกกฏ
ห้ามเธอตดใส่อัดทั้งกัด,ถอง
คลุกวงในห้ามแน่ให้แค่มอง
ต้องเว้นช่องให้แยงอย่าแกล้งยัน

ห้ามมาจ้องมองตาเวลาต่อย
มิต้องอ่อยขับขานหวานใส่ฉัน
อย่าเข้ามาจู่โจมโหมโรมรัน
ห้ามถูกกันจงย้ำจำไว้ชาย

เราต่างคนต่างต่อยรีบปล่อยหมัด
เดินเลาะลัดตะกี้ไหงหนีหาย
ทิ้งให้ฉันงงงังซังกะตาย
เธอเขียนไวอิ๊บอ๋ายร่ายไม่ทัน..

"ดิน"

[D]

เห็นรึยัง"มาร์ติน"ดู"ดิน"ขอ
ประจักษ์พอหรือไม่ในหลักฐาน
แท้รักเงินมากกว่าใดใจนงคราญ
แกล้งปากหวานวิวาห์หาคู่ครอง

เธอจะสวยหรือเปล่าเราไม่รู้
หน้าปลาทูหรือไม่หรือใจสอง
อาจเป็น"ทอม"ก็ได้ควรไตร่ตรอง
หรือเป็น"ตุ๊ด" ทดลองมองหาชาย

แถมยังเปรียบสมหญิง "ปลิง"เกาะแน่น
หวังเกาะแฟนดูดเลือดจนเหือดหาย
ดูดทุกอย่างจนหมดสลดตาย
ใช่เกาะหมายแน่นเหนียวรักเกี่ยวดอง

ยังมิสายตอนนี้ที่จะถอย
"มุนีน้อย"แค่เตือนเพื่อนสนอง
จะผิดถูกมิฟันธงตรงครรลอง
จงไตร่ตรองเถิดหนาท่าน"มาร์ติน"

 

"มุนีน้อย"

ยืนชะเง้อเฝ้าชะแง้ตาแลเบิ่ง
คงเปิดเปิงเสียแล้วแววสูญสิ้น
ไปเชื่อคำยุแยงแสร้งว่า"ดิน"
โถ"มาร์ติน"บินหายชายโลเล

มิซื่อตรงคงมั่นสัญญาพี่
เชื่อวจีเขาปั่นจึงหันเห
คำ"มุนีฯ"หลากหลายร้ายเกเร
ชายเสเพลบ้านกลอนกระฉ่อนนาม

สาวรู้เช่นเห็นชาติจึงหวาดหวั่น
ต่างรู้ทันลมปากเล่ห์หลากหลาม
สาวสวนซื่อชื่อ"ดิน"มิสิ้นงาม
มิเชื่อถาม"อาเปา"ดู...ท่านรู้ดี

"ดิน"

"อาเปา"..เขียนดีๆนะไม่งั้นเจอดีแน่...

[ไพร พนาวัลย์]

โยนเผือกร้อนมาให้ไวปานวอก
ดินมิเคยลวงหลอกบอกศักดิ์ศรี
เธอเป็นเนื้อนาบุญกุลสตรี
ยังไม่มีเนื้อคู่อย่าหูเบา

เธอเคยมีคู่รักสมัครมั่น
พออยู่กันวันแรกต้องแหกเหย้า
เธอผายลมดมไม่ไหวจึงไม่เอา
ไม่มีเหลือแม้เงาจงเบาใจ

คนต่อมาเอาอีกไม่หลีกหลบ
กำลังซบอกอุ่นละมุนไหล่
เธอท้องเสียเรี่ยราดปู๊ดป๊าดไป
เขาจึงอยู่ไม่ได้ไปอีกคน

มีอีกคน คนนี้เศรษฐีใหญ่
อยู่กันได้ครึ่งวันสัมพันธ์หม่น
เธอหกล้มไถลไร้กันชน
แล้วเอาก้นทิ่มตำจึ่งอำลา

อีกหลายคนจำจนไม่หวัดไหว
เธอรักใครเป็นต้องร่ำร้องหา
ฉุกละหุกจุกเจ่ากินเหล้ายา
หวาดผวาทุกชายอยู่ดายเดียว

ไพร พนาเปา

แค่เบาะๆนะ

[muneenoi]

ฟัง"ท่านเปา"เผาเครื่องเรื่องหนึ่งหญิง
ล้วนเรื่องจริงสิ่งสรรรำพันเสียว
เธอมีรักครั้งใดใจซีดเซียว
ต้องห่อเหี่ยวบนคานมานานเนา

ทั้งผายลมดมกลิ่น"ดิน"จัดครบ
ชายจึงหลบจบกันในวันเหงา
ดุจกรรมซัดจัดสรรมิบรรเทา
พระศุกร์เข้าเสาร์แทรกชำแรกใจ

ล่าสุดหนุ่ม"มาร์ติน"ยินว่าหล่อ
เธอก็ขอรักเขาบอกเอาไหม
พอเขาหน่ายกายเร้นเป็นยังไง
นั่งร้องไห้หลั่งลาน้ำตาเดือน

เราแนะนำหาว่าวาจาร้าย
บอกเป็นชายหลายเล่ห์เกเรเฉือน
ทั้งที่เราพูดเพราะเสนาะเตือน
จำต้องเบือนหน้าหลบพบว่า "กรรม"

 

"มุนีน้อย"

[D]

ฯลฯ

อีกหลายคนจำจนไม่หวัดไหว
เธอรักใครเป็นต้องร่ำร้องหา
ฉุกละหุกจุกเจ่ากินเหล้ายา
หวาดผวาทุกชายอยู่ดายเดียว

ไพร พนาเปา

แค่เบาะๆนะ

โธ่..เวรก๊ำ..เวรกรรมกระหน่ำซัด
ลิงลพ'รีไล่ฟัดกัดจมเขี้ยว
เลือดไหลอาบทาบกายแทบวายเชียว
มิคิดจะยาเยียวจ้องเคี้ยวเรา

ป่นเยี่ยงแป้งคราวนี้ฤดียุ่ย
แหลกเป็นผุยบอบช้ำคงกรรมเก่า
เรียกมาหวังใจหมายคลายบางเบา
กลายมาเล่าขุดคุ้ยลุยซะเละ

ถูก"อาเปา"เผาผลาญจนมานวิ่น
อกยัย"ดิน"บิ่นแยกหล่นแตกเผละ
มิน่าเปิดช่องโหว่โอ้โฮเฮะ
พูดตรงเป๊ะอย่างนี้เดี๋ยวมีชก 

"ดิน"

[ชลนา ทิชากร]

เหลือแต่ภาพความหลังที่ฝังลึก
เมื่อยามนึกคราใดให้เหน็บหน่วง
ช้ำอุราปร่าแปลบจนแสบทรวง
โปรดอย่าลวงเช่นเคยจงเลยไป

รักสลายคลายคืนฝืนกายหยัด
ภาพผูดมัดรัดรึงจึงรู้ไส้
เกลียดผู้ชายหนาหนักปักทรวงใน
จึงเปลี่ยนใจดีกว่ามารักทอม

"ดิน"

แสนหนาวเหน็บ เจ็บใจ ดังไข้จับ
เหมือนมีดสับ  ยับเยิน เกินจักซ่อม
แหลกแล้วใจ ใฝ่ภักดิ์ รักจอมปลอม
แม่เนื้อหอม มอมเมา ให้เรารัก

แล้วละเลย เฉยไป ไม่เหลือเค้า
หลอกให้เรา เศร้าหมอง ต้องอกหัก
ควงชายใหม่ ไม่ซ้ำ ทำยึกยัก
เจ็บยิ่งนัก รักลำเค็ญ เหม็นคาวใจ

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/YrLaFyweJqU&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/YrLaFyweJqU&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[D]

ฯลฯ

เราแนะนำหาว่าวาจาร้าย
บอกเป็นชายหลายเล่ห์เกเรเฉือน
ทั้งที่เราพูดเพราะเสนาะเตือน
จำต้องเบือนหน้าหลบพบว่า "กรรม"

 

"มุนีน้อย"

โอ่..ติ๊เลงเต่งตุมกุมขมับ
ปวดใจจับเจ็บจินต์"ดิน"โดนย่ำ
เกิดมาเขลาชาตินี้ชีวีช้ำ
เชื่อคมคำคารมจึงตรมทรวง

เก็บนึกภาพความหลังครั้งอดีต
มันเหมือนมีดกรีดใจให้เหน็บหน่วง
ขอลาขาดชาตินี้ชาตรีลวง
จะมิหาใหม่ควงทุกช่วงกาล

โปรดเมตตาสักครั้งคราพลั้งผิด
ปรานีนิดได้ไหมใคร่สงสาร
คิดบวชชีก็กลัวหัวจะล้าน
ปรึกษาท่าน"มุนีฯ" แค่ชีพราหมณ์

"ดิน"

[D]

แสนหนาวเหน็บ เจ็บใจ ดังไข้จับ
เหมือนมีดสับ  ยับเยิน เกินจักซ่อม
แหลกแล้วใจ ใฝ่ภักดิ์ รักจอมปลอม
แม่เนื้อหอม มอมเมา ให้เรารัก

แล้วละเลย เฉยไป ไม่เหลือเค้า
หลอกให้เรา เศร้าหมอง ต้องอกหัก
ควงชายใหม่ ไม่ซ้ำ ทำยึกยัก
เจ็บยิ่งนัก รักลำเค็ญ เหม็นคาวใจ

ชลนา  ทิชากร

http://www.youtube.com/watch?v=YrLaFyweJqU

คิดบ้างสิห่างเหินเมินหน้าหลบ
มิมาพบพูดจาเอ่ยปราศัย
ปล่อยฉันอยู่โดดเดี่ยวเปลี่ยวทรวงใน
ทั้งค่าไฟค่าน้ำเขาตามทวง

ทั้งค่าบ้านค้างนัดก็ผลัดเขา
ค่าแชร์เล่าสามเดือนเหมือนไม่ห่วง
ค่างวดรถกดดันฉันยังกลวง
จึงจำควงชายแปลกแลกเงินตรา

ผิดที่เธอ..นั่นหละไยผละหนี
คิดให้ดี ได้ไหมใช่กล่าวหา
รอถึงสิ้นเดือนนี้พี่มิมา
เดี๋ยวจะคว้าชายที่ร้อยเถอะคอยดู 

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ไม่อดรนทนคอยที่ร้อยเอ็ด
ร่างระเห็จจากแฟนแสนหดหู่
ถูกหนามเหนี่ยวเกี่ยวจับจนยับยู่
จะขัดถูขี่ไคลใส่ยาเยียว

เชื่อทำไมใจพระหลงทหาร
ลองรักครูบำนาญหนังยานเหี่ยว
ตามเป็นเงาเฝ้าแคร์แต่ผู้เดียว
(รีบ)หอบเสื้อเตี่ยวนอกในไปลำพูน

 

ปีนเก็บลำไยด้วยกันเด้อ

[D]

โชคยังดีที่เหลือไว้เถือแทะ
คนนี้แหละน้ำจินต์มิสิ้นสูญ
แหงนหน้ามองฟ้าเหลืองเรืองจำรูญ
เพิ่มไพบูลย์คูณค้ำชื่นฉ่ำใจ

ตามประคองตรองถามมิหยามหยาบ
น้ำตาอาบทาบทางซับปรางให้
เย็นหนาวร้อนผ่อนแดแน่กว่าใคร
กี่ครั้งคราวหวั่นไหวไหล่อ้ายรอง

ผิดไปแล้วน้องมาสารภาพ
แม้นอ้ายทราบอภัยในบกพร่อง
บึ่งลำพูนเร็วไวหากอ้ายปอง
ลูกของน้องอีกหก..ยกครอบครัว

♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ถ้า..Ok..เดี๋ยวไปพรุ่งนี้เลย...

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ขอขมาเสียงดังครั้งที่ร้อย
ว่าใจลอยพลอยเพี้ยนชอบเปลี่ยนผัว
ดวงตกฟากคนคู่ฉลูวัว
มักไส้อั่วมั่วดะเป็นประจำ

ลูกหัวปีท้ายปีทุกทีแฝด
สุดท้องเกิดเดือนแปดออกห้าค่ำ
ลูกครึ่งไทยได้เสียกะเฮียดำ
เจ๊กหล่อล่ำกินนอนบ่อนไฮโลว์

ลูกหกคนละจากทิ้งฝากไว้
กับพ่อใหญ่แม่ใหญ่ใกล้โรงโม่
อีกหกคนเลี้ยงดูหมูอาโก
จูงเซโซหกคนตามก้นมา

เอาอย่างงี้ดีไหมแม่ลูกดก
วันที่หกเมฆหม่นต้นสิงหา
จะรับเด็กทั้งหมดขึ้นรถพา
ไถทำนาอยู่เถียงเลี้ยงวัวควาย

ช่วยสูบน้ำลำไยใส่มะม่วง
มะเขือพวงชั่งถุงหาบบุงขาย
หลังวัดวาอาหารมีมากมาย
ของถวายเหลือกินโฮะฮินเล

มัคนายกอกแอ่นเส้นแสนใหญ่
ถ้าอยากได้นี่นั่นมิหันเห
เจ้าสมภารท่านบอกยกถอกเท
ลงถังเปพอเพียงเลี้ยงลูกดิน

โอเคมาได้เลย ที่อยู่และอาหารพร้อม

 

รพีกาญจน์

[D]

ครานี้มีคนหนุนนับบุญแท้
ลูกของแม่ทั้งหกกระดกดิ้น
มีอาหารพร้อมเพียงเลี้ยงชีวิน
ปลดหนี้สินซะทีมีมานาน

ตอบโอเคเซเยสดั่งเจตนึก
ไตร่ตรองตรึกมั่นจิตอธิษฐาน
ขอสมหวังสักครายิ้มหน้าบาน
อักษรสาส์นรินร่ายบรรยายความ

สวัสดี...ที่รักตระหนักซึ้ง
สุดคิดถึงไคล้คลั่งดั่งแบกหาม
จิตเจียนแย่แม้จะพยายาม
เคยปลอบปรามเยี่ยงไรใจไม่ฟัง

รักแต่อ้ายนี้แน่ดวงแดใฝ่
นึกคราใดไหวหวามฝากความหวัง
แต่คราวนี้ทุกข์ท่วมอ่วมประดัง
ด้วยขาดตังค์ใช้หนี้ที่ค้างคา

รับปากจะไปอยู่เคียงคู่ชิด
มิเบือนบิดแน่นักรักล้ำค่า
ขอให้อ้ายมีจิตคิดเมตตา
แค่ล้านห้าตรงเป้าเข้าบัญชี

ก่อนถึงวันที่หกมิบกพร่อง
ลำพูนน้องไปแน่มิแปรหนี
เป็นบุญแล้วสิเราเขาปรานี
พบสามีชาวเหนือเมื่อชรา   

♥♥♥♥♥♥♥♥♥

เพี้ยง...ขอให้ OK..ทีเทิ้ด...

"ดิน"

[สะเลเต]

การะเวกใกล้บ้านบานเต็มต้น   ชะเง้อคอยสายฝนบ่นพร่ำหา
ฤดูกาลผ่านพ้นจนพฤษภา  มิถุนามาเยือนเดือนเฝ้ารอ

สายฝนโปรยสาดกระเด็นกระเซ็นซ่าน   การะเวก เบ่งบานตระการช่อ
แย้มกลีบบางยั่วแมลงแกล้งหยอกล้อ  ความทรงจำถักทอไม่รอรี

การะเวกชวนมองคราต้องฝน    ก้านกิ่งต้นแตกแขนงแบ่งหน้าที่
ผลิใบอ่อนอวดกันวสันต์นี้   กลิ่นและสีกรุ่นยั่วทั่วเขตคาม

แมลงวอนงอนง้อคลอเคลียเคล้า   กลิ่นยั่วเย้าเข้าใกล้เกินใจห้าม
มิถุนามาเยือนเดือนงดงาม   จดจำท่ามกลางฝนที่หล่นโปรย

---สะเลเต---

[D]

ฟ้าสลึมทึมเทาเค้าเมฆหม่น
แต่ใจคนกลับแห้งมานแล้งโหย
แสนเหว่ว้าร้าวรอนอ่อนรินโรย
ฝนเริ่มโปรยแต่ใจสลายซม

ในวันที่นัยน์ตาพร่ามัวหม่น
มีหนึ่งคนยื่นรับซับความขม
เหมือนบุปผางามผ่องยามต้องลม
สิ้นหมองตรมจมทุกข์กลายสุขพลัน

เป็นดอกไม้ให้แสงแฝงรู้สึก
ทุกครานึกตรองย้ำยังจำมั่น
แม้จะห่างเหินเกินเนิ่นนานวัน
ดอกไม้นั้นยังคงบานณ.ลานใจ

"ดิน"

[รพีกาญจน์]

ตอบ...ละอองดิน

เมื่อตกลงปลงใจใช้ชีวิต
หวังร่วมจิตคิดแบแก้ปัญหา
ไร้กำหนดกฎเกินเรียกเงินตรา
ปรารถนาเป็นสุขทุกโมงยาม

อดีตหลังครั้งเก่าที่เศร้าโศก
โดนสับโขกอย่างไรไม่ต้องถาม
นับกี่แผลพุพองต้องต่อดาม
ถูกประณามหยามหมิ่นสิ้นค่าคน

อันนิทากาเลลมเพพัด
ใช่วิบัติแหลกเลนเช่นเกลือป่น
แค่จู้จี้ดีลับสัปดน
ฤาจะพ้นปากพล่อยหอยปลาปู

นานก็จางสร่างซาไกลลาลับ
ใหม่มาทับเรื่องเก่าม่วนเล่าสู่
เติมวิจิตรพิสดารมารมรึงกู
คือผู้รู้สื่อข่าวสาวประเด็น

รวมดอกต้นธนาคารล้านห้าแสน
ขึ้นป้ายแขวนกู้เก่าหนี้เน่าเหม็น
แสร้งทำลืมยืมร้อนครบผ่อนเย็น
ขีดเคี่ยวเข็นบังคับเข้ากองทุนฯ

บ่บ่เป็นหยังดอกออกพรรษา
ทั้งกฐินผ้าป่ามาหัวหมุน
มัคนายกรับนิมนต์โอนบาปบุญ
พอยืดหยุ่นหายใจใช้หนี้ดิน

 

รพีกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

โอด ติเลงเต่งตุม ห้าทุ่มแล้ว
ยินเสียงแจ๋วหนุ่มดอยอร่อยหลิ้น
มัคนายกอกอุ่นละมุนจินต์
คงได้กินของดีก่อน(โดน)ตีตา

แต่ตัวเราเศร้าจังเขาซังหลาย
คนผู้ฮ้ายอย่างนี้เขาหนีหน้า
เจือกเกิดนานทำไมใส่ ตี นกา
นอนผวาผู้เดียวขาดเสี่ยวแพง

ดีใจนำปี้หนานสมภารเลี้ยง
กินส้มเกี้ยง,ลำไย,บ่ไส้แห้ง
บ่คือคนเมืองลิงวิ่งลงแดง
นอนตีแปงบวกควาย อยากอายเด๊...

อุ้ยไพร พนาวัลย์

 

หลิ้น=ลิ้น

[muneenoi]

ฯลฯ

เราแนะนำหาว่าวาจาร้าย
บอกเป็นชายหลายเล่ห์เกเรเฉือน
ทั้งที่เราพูดเพราะเสนาะเตือน
จำต้องเบือนหน้าหลบพบว่า "กรรม"

 

"มุนีน้อย"

โอ่..ติ๊เลงเต่งตุมกุมขมับ
ปวดใจจับเจ็บจินต์"ดิน"โดนย่ำ
เกิดมาเขลาชาตินี้ชีวีช้ำ
เชื่อคมคำคารมจึงตรมทรวง

เก็บนึกภาพความหลังครั้งอดีต
มันเหมือนมีดกรีดใจให้เหน็บหน่วง
ขอลาขาดชาตินี้ชาตรีลวง
จะมิหาใหม่ควงทุกช่วงกาล

โปรดเมตตาสักครั้งคราพลั้งผิด
ปรานีนิดได้ไหมใคร่สงสาร
คิดบวชชีก็กลัวหัวจะล้าน
ปรึกษาท่าน"มุนีฯ" แค่ชีพราหมณ์

"ดิน"

 

ไม่มีสายเกินแก้ถ้าแน่จิต
หากเธอคิดกลับใจก็ไม่ห้าม
มิควรกลัวหัวล้านหวั่นประณาม
จะห่วงงามทำไมเมื่อวัยทอง

การ"บวช"คือการ"เว้น"จงเห็นชัด
เริ่มจากตัดอาลัยในสิ่งของ
ตัดใจทั้งความงามอร่ามปอง
ตามครรลองบรรพชิตไม่ติดพัน

เว้นสิ่งเพิ่มเติมเล่ห์กิเลสา
ตัดกามารูปเสียงเพียงสีสัน
ตัดสวาทขาดบ่วงทะลวงบรรพ์
ทุกสิ่งนั้นจริงแท้แค่ลวงตา

เป็นความจริงชั่วคราวเราบัญญัติ
มนุษย์สัตว์สิ่งของที่ปองหา
แค่ก่อตัวจากธาตุอาตมา
สุดท้ายหนาสลายกลายธาตุเดิม

หมั่นอบรมใจตนบนธรรมะ
ค่อยค่อยละเพียงน้อยแล้วค่อยเสริม
จะรู้จิตมีหวังพลังเติม
เมื่อเราเริ่มเห็นตามความเป็นจริง

 

"มุนีน้อย"

[D]

ตอบ...ละอองดิน

ฯลฯ

บ่บ่เป็นหยังดอกออกพรรษา
ทั้งกฐินผ้าป่ามาหัวหมุน
มัคนายกรับนิมนต์โอนบาปบุญ
พอยืดหยุ่นหายใจใช้หนี้ดิน

 

รพีกาญจน์

มัคนายกมากอัฐ...วัดคงใหญ่
แล้วจะไปออกพรรษาหน้ากฐิน
ชักฉงนคลางแคลงแหล่งทำกิน
ให้รู้สิ้นรายรับจับจ่ายไร

ถึงร่ำรวยผิดผู้ดูเศรษฐี
ด้วยเพราะรักครั้งนี้ที่ยิ่งใหญ่
จะมิเหมือนครั้งหลังที่ฝังใจ
จำต้องใคร่ครวญหนักรักทดแทน

หรือขโมยของเก่าเจ้าอาวาส
หรือตัดขาดเศียรพระนะตาแว่น
หรือปล่อยของจอมฉมังดังทั่วแคว้น
หรือซ่อนแผนแฝงร้ายปลอมกายมา

เก็บสงสัยในจิตคิดย้อนย้ำ
นี่เราทำอะไรลงไปหว่า
สักวันจะไปดูรู้กับตา
ขายกัญชารึไงถึงได้รวย

"ดิน"

แค่สงสัยนะ..มะได้ว่าอ่ะ

[รพีกาญจน์]

ตายละวาหาเหาเอาใส่หัว
คิดเป็นผัวม่ายสาวพราวสลวย
นึกว่าง่ายดายดูหมูในอวย
เอามาช่วยไร่สวนพรวนดินดาน

เต็งตัวแม่แดดวงพ่วงลูกหก
เล็กหยิบยกโตให้ขุดไถหว่าน
ทุ่นค่าแรงแพงบาทขาดคนงาน
ข้าวอาหารพึ่งวัดประหยัดดี

นอนบนฟากตากเถียงไร้เตียงตั่ง
เย็นลมถั่งสบายพุงยุงบินหนี
วิ่งตุเลงเบ่งถ่ายชายป่าฟรี
ส่วนแสงสีค่ำคืนสุมฟืนไฟ

เศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงปากท้อง
เลิกเกี่ยวข้องแพรพรรณทันสมัย
ฟื้นฟูหลังสังคมนิยมไทย
สัมผัสไพรธรรมชาติวาดลออ

หยุดปากไวใจกล้าว่ามือถึง
หยุดทะลึ่งซุกซนค้นห้องหอ
ใช่สำนักพักพระกำมะลอ
ดีกรีหมอทุบหำทำหมันวัว

จะบอกใครให้โง่ตุ่มโตซ่อน
แบ๊งก์เป็นฟ่อนยางรัดมัดท้ายหัว
เหรียญสลึงผึ่งเสื่อเหนือโรงครัว
พอรถทัวร์ถึงปั๊บดินนับที

 

รพีกาญจน์

[D]

โอด ติเลงเต่งตุม ห้าทุ่มแล้ว
ยินเสียงแจ๋วหนุ่มดอยอร่อยหลิ้น
มัคนายกอกอุ่นละมุนจินต์
คงได้กินของดีก่อน(โดน)ตีตา

แต่ตัวเราเศร้าจังเขาซังหลาย
คนผู้ฮ้ายอย่างนี้เขาหนีหน้า
เจือกเกิดนานทำไมใส่ ตี นกา
นอนผวาผู้เดียวขาดเสี่ยวแพง

ดีใจนำปี้หนานสมภารเลี้ยง
กินส้มเกี้ยง,ลำไย,บ่ไส้แห้ง
บ่คือคนเมืองลิงวิ่งลงแดง
นอนตีแปงบวกควาย อยากอายเด๊...

อุ้ยไพร พนาวัลย์

 

หลิ้น=ลิ้น

ก่อนรวยร่ำจ้ำอ้าวทิ้งสาวจ้อย
ไยถึงปล่อยให้ฉันนั้นว้าเหว่
เธอเฉิดฉันโฉบเฉี่ยวเที่ยวเสเพล
แสนโก้เก๋เท่หรูอยู่..ซาอุดร

มาเสแสร้งแกล้งเหงาเฒ่าทารก
คิดจะกลับมากกยกเมฆอ้อน
มากระซิกกระเซ้ากอดเข่าวอน
จวบถึงใกล้ไม้ขอนท่อนซุงตาย

ก่อนเก่าเคยหลงปลื้มลืมเถิดนะ
ถึงฉันจะกลุ้มอกตกพุ่มหม้าย
ตอนนี้มีดีอวดวาดลวดลาย
ฉันติดป้ายแล้วพี่มีคนจอง

"ดิน"