เธอจะโกรธเขาโกรธใครฉันไม่ว่า แต่อย่ามาดึงฉันข้องต้องร้องขอ
วันฉันเดินจากมาน้ำตาคลอ ใจจุกเจ็บเกินพอเพื่อตัดใจ
ถูกเขาหักหลังไปมีใหม่ซ้อน เป็นผู้หญิงหน้าอ่อนจำได้ไหม
ฉันแค่อดีตผ่านมาและผ่านไป ยกตำแหน่งคนเก่าให้ไม่บอกกัน
คนที่รักไม่ยักเป็นคนที่ใช่ รักเผื่อเลือกรู้แก่ใจไม่ใช่ฉัน
เขารับเธอสวมซ่อนซุกเข้าผูกพัน ตำแหน่งบ้านใหญ่นั้นฉันขอเมิน
ยอมยกให้ไร้คำด่าไม่ว่ากล่าว ใช้ชายร่วมคนอื่นเขาฉันขัดเขิน
อวยพรพร้อมจงสุขใจให้เพลิดเพลิน จากวันนั้นหันหลังเดินเลิกร่วมทาง
มาวันนี้อย่าพาดพิงถึงคนเก่า ชีวิตเธอกับเขามากขวากขวาง
กล่าวหาฉันกุมใจเขาไม่ปล่อยวาง เป็นข้อหายกมาอ้างแบบข้างคู
ฉันเลือกทางเดินเองอย่าเกรงกริ่ง บอกแล้วเข็ดจริงจริงความอดสู
เจ็บและจำสอนใจให้เป็นครู ไม่ยอมย้อนกลับไปดูความช้ำใจ
รักไม่รักจะสำคัญอะไรเล่า ก็ในเมื่อตัวเขาเธอนั้นได้
เป็นสามีคนเคียงคู่อยู่ข้างกาย คนอดีตเองเมื่อยกให้ไม่รับคืน
ฉันนั้นเจ็บกว่าใครในวันนั้น ปัจจุบันยิ้มออกได้ไม่ต้องฝืน
คนอดีตผ่านพ้นไปไม่หวนคืน ตัวเธอเองก็ต้องยืนอย่างมั่นใจ
มือกุมมือใจกุมใจเขาให้มั่น จะหนักเบาต้องฝ่าฟันไปให้ได้
เชื่อใจเขาว่ารักเธอเต็มหัวใจ ความระแวงอย่าปล่อยไว้ทำร้ายตน
อย่าดึงฉันเข้าไปเกียวในทุกสิ่ง แค่อดีตจริงจริงจงเลิกสน
ฉันก็มีครอบครัวเป็นตัวตน สามีหนึ่งลูกอีกคนจงวางใจ
