ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

...ดอกไม้ในกาลเวลา...

ที่ริมฝั่งต้นสนหม่นสลัว
วันฟ้ามัวมืดดำสีคล้ำหมอง
ลมเบาบางพร่างพรูซู่ทำนอง
พลิ้วพัดร่องระเหินตรงเนินแนว

ดอกสีขาวแวววามยามลมต้อง
ระริกร้องลำนำย้ำถิ่นแถว
เหมือนเสียงใจของใครไหวหวั่นแล้ว
วังเวงแว่วโหยหาเศร้าจาบัลย์

จากวันหนึ่งถึงวันอันไกลโพ้น
ขอบฟ้าโชนเมฆผ่องลอยล่องฝัน
เทพธิดาฟ้อนร่างกลางแสงจันทร์
ลมเหมันต์รินสายพร่างพรายพา

ดอกรักร่วงล่วงลงอยู่ตรงนี้
หวนราตรีโหยอ่อนอาวรณ์หา
หวานคำนึงซึ้งละไมในนิทรา
ซึมซับวันเวลาที่ผ่านเลย

ใยวันนี้มีเพียงเสียงร่ำไห้
ฟังเพียงฝนหล่นสายปลายหมอกเหมย
เสียงแผ่วเบาเนาผสมลมรำเพย
คล้ายเสียงเอ่ยของดอกไม้ไว้อาลัย

วาริน
๑/๗/๕๗

[Moo Dum]

ลมพัดปน  ฝนโปรย  โรยตัวริ้ว
ละอองพลิ้ว  ปลิวรับ  กับไม้ไหว
ทั้งพุ่มกอ  ช่อกิ่ง  ยิ่งแกว่งไกว
ทิ้งดอกใบ  ให้หล่น  กับฝนปราย

เป็นน้ำตา  ฟ้าหลั่ง  ถั่งโถมทุกข์
ที่โรมรุก  บุกเร้า  เข้าเริงร่าย
เสียงสะอื้น  ครืนฟ้า  ผ่ากระจาย
ฤๅจะวาย  ตายม้วย  ด้วยจาบัลย์

มวลผกา  อาลัย  กิ่งใบหลุบ
กลีบดอกหุบ  ฟุบนิ่ง  ยิ่งโศกศัลย์
บ่งความนัย  ให้รู้  สู่หากัน
สื่อสัมพันธ์  วันนี้  มาลีตรม

เพียงเสี้ยวกาล  ผ่านพา  เวลาพ้น
ทุกข์ที่ล้น  ท้นรับ  ท่วมทับถม
ค่อยเบาบาง  วางคลาย  ดั่งสายลม
ดอกไม้ซม  ขมขื่น  กลับฟื้นตัว

อันอำลา  อาลัย  ผ่านไปแล้ว
สุรีย์แพร้ว  แววพร่าง  กระจ่างทั่ว
ทิ้งรอยหลัง  ครั้งเก่า  เศร้าหมองมัว
ที่พันพัว  ตัวพา  ร่ำอาลัย

Moo Dum

 

[D]

เมฆหม่นเทาเคล้าฝนลมบนผ่าน
แตกกอก้านสาขาคราคราวใหม่
ผลิผุดยอดสอดเสียดเบียดบังใบ
ละอองไอใสน้ำชื่นฉ่ำชนม์

รับแสงแดดละมุนอุ่นยามเช้า
ช่วยเร่งเร้าเริงรื่นดื่นไพรสณฑ์
ทั้งไม้ใบไม้ดอกออกปะปน
อวลละคนบนแดนแผ่นดินทอง

โดยสายกาลวานวันผกผันเปลี่ยน
วัฎฎะเวียนหมุนไปคล้ายคันฉ่อง
สะท้อนกลับสลับกันตามครรลอง
มีดับพร่องต้องเพิ่มเริ่มทุกวัน

บัวกลางบึงตรึงช่อล้อลมรื่น
ภมรชื่นชมเล่นแล้วเผ่นผัน
กาลล่วงเลยเคยผ่องต้องโทรมพลัน
ร่วงถลันหล่นผล็อย...ลอยวาริน

"ดิน"

<a href="http://www.youtube.com/v/hATNvuBRlRI&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/hATNvuBRlRI&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ไผ่เดียวดาย]

เป็นดอกไม้ ที่ไม่จาง หรือห่างรัก
ไม่เคยหัก ก่ิ่งก้านไหว ไปทางไหน
แม้แดดฝน จะถาโถม ลมพาไป
นานเพียงใด ยังรักล้น บนห้องใจ

ไม่เคยเปลี่ยน เพราะฉันจำ คำๆนั้น
ที่เธอฉัน เอ่ยออกมา วาจาใช้
สายตาเรา เปี่ยมเต็มยิ่ง ความจริงใจ
รักแค่ไหน ฟ้ายากจับ มานับคำ

ดอกไม้ที่ ไม่เคยแห้ง สิ้นแรงเหี่ยว
มีดอกเดียว ที่ทำให้ ใจชื่นฉ่ำ
กาลเวลา หมุนเปลี่ยนผ่าน การกระทำ
ความทรงจำ แรกไม่หาย จากสายตา