[/font][/size][/color]๐๐ เธอเปลี่ยนไป ๐๐
วันเธอไปรักเขาเศร้าที่สุด
ยากจะหยุดโลกนี้ไว้ที่ไหน
วันที่รู้และเห็นความเป็นไป
คือวันไฟรักดับลงกับตา
หากวันนี้มีเราเหมือนเก่าก่อน
จะออดอ้อนเอ่ยเล่ห์เสน่หา
จูบประทับรับขวัญเฝ้าสัญญา
รอจนกว่าสมสุขทุกขั้นตอน
เธอจะเตือนสำนึกว่าดึกแล้ว
ดาวอย่าแกร่วเกินนักจงพักผ่อน
แล้วปลอบดวงใจให้หายร้าวรอน
เกริ่นกล่าวกลอนดุจสะพานให้ผ่านเดิน
แล้วเป็นสายน้ำเย็นกระเซ็นใส
ชโลมไล้ฤดีไม่มีเขิน
คงจะมอบสุขให้ได้เพลิดเพลิน
ก่อนจะเมินหน้าไปไม่ดูแล
ฟังร้องเพลงครั้งหนึ่งซึ้งร้อยครั้ง
คิดเมื่อครั้งเคยจ้องมองดวงแข
กุมมือนุขสุดนุ่มดังหุ้มแพร
เธองอแงยิ่งหลงนงพะงา
ทุกบทกลอนก่อนนี้ที่เคยชอบ
จะขอมอบแม้ครั้งนี้ไม่มีค่า
เพื่อให้เป็นของขวัญวันวิวาห์
สุดไขว่คว้ากลับคืนมาชื่นเชย
ดาวยังคงลอยดวงบนห้วงฟ้า
ใครจะมาลบเหงาเล่าดาวเอ๋ย
ขาดคนมาอาทรเหมือนก่อนเคย
วันล่วงเลยวนเวียนเธอเปลี่ยนไป
ดาว อาชาไนย
แห่งเสี้ยวอารมณ์กลอ�
[/font][/size][/color]
