ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

พบคนดีมีศีลธรรมประจำจิต
เป็นมิ่งมิตรเคียงใจมิไหวหวั่น
ต่างเกื้อกูลหนุนนำผูกสัมพันธ์
กุมมือกันควงคู่อย่างรู้ใจ

แล้ววันชืดจืดจางถึงทางแยก
ความเห็นแปลกแตกต่างสุดพรางได้
กลายเป็นคู่กัดกันอย่างทันใด
จึ่งทางใครทางมันวัน “หมดบุญ” 

เมื่อแรกรักสมัครมั่นสัมพันธ์รื่น
ต่างหยิบยื่นพลังใจใฝ่เกื้อหนุน
พอนานไปไร้ค่าสิ้นการุณ
ดั่งหมดทุนที่ทำร่วมกันมา

พยายามอย่างไรไปไม่รอด
ถึงคราจอดไม่แจวเสียแล้วหนา
ความรักถึงทางตันวันโรยรา
สุดปัญญาจารจรด จึง“หมดกรรม” 

ดั่งตัวฉันนั่นหนาถึงคราหมอง
เฝ้าประคองนาวาถึงคราคว่ำ
ต้องสู้ทนสุดฝืนไม่คืนคำ
ถูกกระหน่ำวุ่นวายตายทั้งเป็น 

คนเคยรักภักดีหลายปีผ่าน
กรรมบันดาลสานเกี่ยวอย่างเคี่ยวเข็ญ
กลับมาเกลียดเหยียดหยันเช้ายันเย็น
ต้องลำเค็ญทนอยู่อย่าง “คู่เวร”

ไพร พนาวัลย์

 

[สีเมจิก]

รำลึกเอาเราเป็น "โกโบริ"
คู่กรรมมิอาจฝืนขืนเคี่ยวเข็ญ
ปล่อยกระทงผ่อนคลายสายน้ำเย็น
มองเธอเป็นเช่นดัง "อังศุมาลิน"

อาจพอคลายกังวลคนใกล้ตัว
คลายปวดหัวตับไตไม่ถวิล
คิดบ่อยบ่อยพอได้ใจเริ่มฟิน
เรื่องร้ายสิ้นหันมามองหน้ากัน 

"สีเมจิก"

ขอแจมด้วยครับคุณลุงไพร

[panthong.kh]

ตอนเริ่มคบ พบกัน มันหวานจ๋อย
แม้คำน้อย ไม่ว่า พาสุขสันต์
เรื่องขุ่นข้อง หมองใจ อภัยกัน
เกี่ยวก้อยฉัน และเธอ เสมอมา

วาดวิมาน ความฝัน อันเลิศหรู
ได้เคียงคู่ แนบแน่น ดังแผ่นผา
ด้วยแรงรัก มองข้าม ยามผิดตา
เห็นคุณค่า ต่อกัน วันล่วงเลย

รักสุกงอม พร้อมแต่ง แบ่งความหอม
เที่ยวเก็บออม ยอมรับ ปรับใจเผย
มิขุ่นข้อง ตรองตรึก สำนึกเอย
ชื่นชิดเชย นานเนา เข้าหลายปี

รักเริ่มกร่อย ถอยถด รสขมเฝื่อน
พูดเชือดเฉือน จิตใจ ในทุกที่
กริยา มารยาท มาดผู้ดี
ที่เคยมี หนีหาย คล้ายซาตาน

เดินร่วมทาง เมื่อไหร่ ได้ทะเลาะ
ดั่งผีเจาะ ปากบ่น ทนมองผ่าน
อายเพื่อนพ้อง ญาติมิตร คิดรำคาญ
ด่าประจาน เช้าเย็น ไม่เว้นวาย

จำใจทน อยู่ไป ใช่ว่ารัก
เวรกรรมชัก นำวาง ไม่จางหาย
เลิกไม่ดี หนีไม่พ้น ทนอับอาย
นอกจากตาย เท่านั้น ฉันหมดเวร
พันทอง
๑๔/๖/๕๗
 

[D]

มันลำบากยากเหลือเบื่อก็รู้
และจะอยู่ทำไมไม่หนีเผ่น
ด่าแต่เช้าจรดค่ำทำพิเรน
ไม้ประเคนหากเถียงให้เดี้ยงไป

กุลสตรีอย่าง"ดิน"จินต์วาบหวาม
ช่างหมดจดงดงามยามขานไข
ถึงพ่อหม้ายลูกสี่มิเป็นไร
สิบล้านหามาได้ให้อยู่เรือน

"ดิน"

[สะเลเต]

คนเคยรักภักดีหลายปีผ่าน
กรรมบันดาลสานเกี่ยวอย่างเคี่ยวเข็ญ
กลับมาเกลียดเหยียดหยันเช้ายันเย็น
ต้องลำเค็ญทนอยู่อย่าง “คู่เวร”

ไพร พนาวัลย์

ไร้เหตุผลคนดีที่จะตอบ
แค่อยากบอกอีกรอบชอบตื่นเต้น
การกระทำ ทำอยู่ดูพิเรน
หากว่างเว้นวุ่นวาย ไม่สนุกเลย

หากมองโลกแง่ดีสร้างสีสัน
หากเกลียดกันฉันนี้อาจวางเฉย
ใจรักเธอจึงอยากฝากคุ้นเคย
สิ่งที่เอ่ยออกไปไม่เข้าตา

ขอโทษเธอที่รัก(จัด)หนักไปนิด
แค่ความคิดขาดสติ สร้างปัญหา
เธอไม่ขำ งานเข้าขอจากลา
ไปบวชชีดีกว่า  หวังแก้กรรม...

---สะเลเต---

[ปู่ริน]

บุญเคยทำกรรมจึงแต่ง..เพราะแรงรัก
ด้วยใจภักดิ์หวังดูแล..แม่งามขำ
บริการงานทุกอย่างต่างหนุนนำ
ปู่..ยังจำคำรำพัน..ฉันรักเธอ

งานไม่ทำรำแต่"ไพ่" ไม่รู้เรื่อง
ใช้จ่ายเงินอย่างสิ้นเปลืองสม่ำเสมอ
นั่งในบ่อนการพนันนานจนเบลอ
เช้ายันค่ำหามิเจอน้องนงคราญ

ข่าวคนดีมีสัมพันธ์ชั้นเชิงชู้
เริ่มรับรู้เป็นปัญหาน่าสงสาร
คิดเช่นไรไยจึงทำเหมือนประจาน
ปู่..รับรู้เรื่องมานานมิบอกใคร

มีลูกน้อยเฝ้าคอยหามิมาห่วง
น้ำตาร่วงมิหันหน้ามาแก้ไข
คงหมดบุญหมดกรรมเคยทำไว้
น้องจึงได้..หนีหน้า..มาบวชชี

                                   ริน ดอนบูรพา
                                        ๑๕ มิ.ย.๕๗

[ไพร พนาวัลย์]

ตอบสีเมจิก อยากจะพบ“คู่กรรม”มาทำหนัง แต่ร้อยชั่งไม่ชอบแบกจอบไล่ โกโบริต้องแล่นสู่แดนไกล ขืนอยู่ใกล้ตายแน่เพราะแพ้ทาง ตอบพันทอง ชาติปางก่อนคงทำเขาไว้มาก มาชาตินี้จำพรากจากเพียงร่าง แต่ต้องกลับคืนหวนมาครวญคราง ให้แม่นางเฆี่ยนตีทุกวี่วัน ตอบละอองดิน น้องอยู่ไหนตอนพี่มีสิบล้าน จะให้บ้านให้รถเงินสดหมั้น ลูกสี่คนเลี้ยงได้ไม่ดึงดัน มาไม่ทันเลียแล้วแม่แก้วใจ ตอบสะเลเต จะแก้กรรมอย่างไรคงไม่หมด หรือจะชดใช้หนี้ไม่มีให้ ขอบวชเป็นหลวงตาจะว่าไง เพื่อจะให้คนดีบวชชีตาม ตอบปู่ริน เรามาเจอะโฉมยงในวงไพ่ เจ้าลำยองสองใจจึงไม่ข้าม หลงติดบ่วงโลกีย์พลีกลกาม ดั่งเหยียดหยามผู้เฒ่าเราสองคน  ก็อยากมีเมียเด็กไม่เช็คข่าว จึงถูกบ่าวส่ำน้อยซ้ำรอยป่น ไปอยู่เกาะดีกว่าไม่มาปน แล้วตั้งตนเป็นฤๅษี หนีกรรมเวร ไพร พนาวัลย์