ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ฝากอักษรกลอนกร่อยลอยหน้าบอร์ด
ขออ้อนออดเอ่ยเอื้อนถึงเพื่อนฉัน
ก่อนเคยเคียงเรียงร้อยถ้อยจำนรรจ์
ต่างเสกสรรปั้นคำลำนำกลอน

ไยห่างหายหันเหไกลเคหาส
ฉันเหมือนขาดวิตมินจินต์กรอดกร่อน
ยามผันผวนมวลมิตรจิตแคลนคลอน
ให้ร้าวรอนนอนซมจมจ้องจอ

กินมิได้นอนมิหลับกระสับกระส่าย
ไม่ค่อยถ่ายอึดอัดปวดรัดข้อ
ทั้งหูอื้อตาลายใจสั่นคอ
ทุกวันรอระบายให้คลายเบา

กลับเถิดนะโปรดจงสงสารบ้าง
วันไหนว่างแวะเยือนนะเพื่อนเก่า
อย่าทิ้งฉันฝันคล้อยคอยซมเซา
หากว่าเหงากว่านี้...เห็นทีตาย.

"ดิน"

[panthong.kh]

มาแล้วจ้า รีบมา จนหน้าหัก
อย่าบ่นนัก เลยเธอ จักเพ้อหน่าย
กิจวัฒน์ มากล้น จนตาลาย
โดนเจ้านาย เรียกใช้ ให้หัวฟู

จึงต้องหยุด กลอนไว้ ใจแทบขาด
น่าอนาถ จริงแท้ นะแม่หนู
อยากหลีกหลบ แค่ไหน มีใครรู้
ได้แค่ดู แค่อ่าน ต้องผ่านเลย

ยินข่าวว่า เพื่อนเรา เขามิถ่าย
กินตั้งหลาย กระบุง ยุ่งจริงเหวย
มะขามเปียก หนึ่งปั้น คั้นน้ำเอย
กรอกยังเฉย อีกนั่น ฉันต้องยอม

รีบปรึกษา หารือ ถือเรื่องใหญ่
ขี้หักใน ไหมเล่า เจ้าเนื้อหอม
ขืนนิ่งนาน ผ่านวัน มันตรมตรอม
กินไม่ยอม ถ่ายออก ชอกช้ำเกิน
พันทอง
๑๓/๖/๕๗
 

[D]

มันอัดอั้นตันในบอกไม่ถูก
ท้องไส้ผูกวุ่นวายใจเจ๋อเจิ่น
หากว่ามีเพื่อนใกล้ไว้หยอกเอิน
ก็คงเพลินสนุกสุขเรืองรอง

นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดปวดขมับ
จะขยับทำไรก็ไม่คล่อง
อยากอยู่ใกล้มวลมิตรชิดพี่น้อง
มิได้เถียงกับ"พันทอง"ต้องตันตาย

"ดิน"

[panthong.kh]

ตั้งท่าเถียง สักครั้ง หวังทะเลาะ
พูดไม่เพราะ เลยเธอ เกลอจึงหน่าย
พูดดุเด็ด เผ็ดแสบ ลุงแนบอาย
พูดน้ำลาย เป็นฟอง สองชั่วยาม

จะยอยก ถกเถียง เรียงหน้าเข้า
จะมาเย้า หยอกแหย่ เป่าแตรถาม
จะดั้นด้น หามิตร มีสิทธิ์จาม
ฮัดเช้ยลาม ถึงพัน มันต้องเคลียร์
พันทอง
 

[D]

ฉันพูดหวานจะตายน้ำลายเหนียว
มิขบเขี้ยวกับใครเข้าใจเสีย
ถาม"อ้ายพีฯ"ดูได้ใช่ไหมเฮีย
"ลุงไพรฯ"เชียร์เสียงลั่นนั่นประไร

เพียรเขียนกลอนอ้อนออดหยอดคำหวาน
ทุกบทกานท์ผ่านมาท้าดูได้
ซักกะติ๊ด..ส์..มิกล้าจะว่าใคร
โหดร้ายไม่ ใช่ฉันนั่น"พันทอง". 

"ดิน"

[panthong.kh]

แม้ออกตัว แรงจัง หวังออดอ้อน
เมื่อวันก่อน เห็นด่า พาสยอง
ตาเขียวปั้ด จริงเปล่า นี่ข่าวกรอง
ว่าละออง ดินนั้น ฟันเขาเลอะ

ไปถามป๋า ระพีฯ ที่สวนกล้วย
ยืดยาดย้วย ไม่ทันกิน ดินเปื้อนเปรอะ
กว่าจะพูด แต่ละถ้อย พลอยดูเยอะ
หัวบานเบอะ เจอะทัก ชักมึนงง

ลุงไพรก็ เช่นกัน ฝันจนเพี้ยน
กินผักเสี้ยน เจียนตาย ยายนำส่ง
ศรีธัญญา เมื่อเย็น เห็นตรงตรง
พูดหลงหลง ลืมลืม สะลึมสะลือ
พันทองว
 

[รพีกาญจน์]

ถาม"อ้ายพีฯ"ดูได้ใช่ไหมเฮีย

ก็ไม่ยาก อยากให้ คลายความเหงา
ก็หาเหา มีไข่ ใส่หัวเสีย
เป็นผู้หญิง ต้องเอา เหาตัวเมีย
เกาจนเพลีย เพราะไม่ ใคร่ถูกกัน

ก็ไม่ยาก อยากให้ คลายความเหงา
ตัด ห ออก เหลือเงา เจ้าสุขสันต์
หาผู้ชาย เป็นเงา เฝ้าโรมรัน
เหงาหายพลัน มีเงา เหาไม่มี

 

รพีกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

 

นี่ยาถ่ายตราเด็กในพานทอง
เหอะกินง่ายถ่ายคล่องลองดูซี่
เดี๋ยวจะวิ่งตัวสั่นจู๊ดทันที
แสนคิดถึงคนดี ลุงมียา

แกล้งให้เหงาดูนั่นสองวันครึ่ง
แล้วจะซึ้งทุกนาทีนั้นมีค่า
รีบไปกินยาถ่ายสบายจริงนา
จะรู้ว่า หายเหงาท้องเบาแล้ว

ไพร พนาวัลย์

 

[D]

แม้ออกตัว แรงจัง หวังออดอ้อน
เมื่อวันก่อน เห็นด่า พาสยอง
ตาเขียวปั้ด จริงเปล่า นี่ข่าวกรอง
ว่าละออง ดินนั้น ฟันเขาเลอะ

ไปถามป๋า ระพีฯ ที่สวนกล้วย
ยืดยาดย้วย ไม่ทันกิน ดินเปื้อนเปรอะ
กว่าจะพูด แต่ละถ้อย พลอยดูเยอะ
หัวบานเบอะ เจอะทัก ชักมึนงง

ลุงไพรก็ เช่นกัน ฝันจนเพี้ยน
กินผักเสี้ยน เจียนตาย ยายนำส่ง
ศรีธัญญา เมื่อเย็น เห็นตรงตรง
พูดหลงหลง ลืมลืม สะลึมสะลือ
พันทองว
 

เอ่ยปรักปรำคำเคลื่อนแม่เพื่อนฉัน
มาเผากัน ซะได้ อ่ะ.!ไม่ถือ
เพราะคนเขารู้แน่แค่ข่าวลือ
"ดิน"นั่นคือหญิงหวานแห่งบ้านกลอน

"ป๋ารพีฯ" "ลุงไพรฯ"นั้นวัยเก๋า
คนเขาเล่าลือไกลให้กระฉ่อน
เดินกระเดกกระโดกหัวโยกคลอน
ภรรยา จับตอน น่ะ.!.นอนซม..

"ดิน"

[D]

ถาม"อ้ายพีฯ"ดูได้ใช่ไหมเฮีย

ก็ไม่ยาก อยากให้ คลายความเหงา
ก็หาเหา มีไข่ ใส่หัวเสีย
เป็นผู้หญิง ต้องเอา เหาตัวเมีย
เกาจนเพลีย เพราะไม่ ใคร่ถูกกัน

ก็ไม่ยาก อยากให้ คลายความเหงา
ตัด ห ออก เหลือเงา เจ้าสุขสันต์
หาผู้ชาย เป็นเงา เฝ้าโรมรัน
เหงาหายพลัน มีเงา เหาไม่มี

 

รพีกาญจน์

มิอยากจะหาเหามาใส่หัว
คิดมีผัวนั้นยากลำบากพี่
หาชายชาติมาดเข้มน้อยเต็มที
พอจะดีมีแฟนควงแขนครอง

นั่งจดจ่อจับเจ่าเหงาดวงจิต
เสาร์อาทิตย์ปิดบ้านมานหม่นหมอง
สุดเหว่ว้าระทมมิสมปอง
เมตตาน้องสักครั้งหวังแค่กิ๊ก

"ดิน"

 emo_94อย่าให้แฟนอ้ายอ่านกระทู้นี้นะเดี๋ยวน้องตาย

[D]

 

นี่ยาถ่ายตราเด็กในพานทอง
เหอะกินง่ายถ่ายคล่องลองดูซี่
เดี๋ยวจะวิ่งตัวสั่นจู๊ดทันที
แสนคิดถึงคนดี ลุงมียา

แกล้งให้เหงาดูนั่นสองวันครึ่ง
แล้วจะซึ้งทุกนาทีนั้นมีค่า
รีบไปกินยาถ่ายสบายจริงนา
จะรู้ว่า หายเหงาท้องเบาแล้ว

ไพร พนาวัลย์

 

นั่งคิดถึง"ลุงไพรฯ"จนใจแกว่ง
ยามันแรงจริงนั่นทำฉันแซ่ว
กินหนึ่งห่อครั้งเดียวเซียวเป็นแมว
มิไหวแล้วแสบก้นทนระบม

ด้วยใจหมายหายเหงาคงเข้าท่า
แหม...มิน่าเชื่อนั่นฉันถูกต้ม
เจอะมาเที่ยว'ชัยศรีคงมีซม
ฟาดให้จมคลองแน่ก่อนแก่ตาย

"ดิน"