ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

...คิดถึงบ้าน...

ณ มุมหนึ่ง แสนเงียบเหงา ที่เราพัก
ฝากคำทัก หวนคะนึง รำพึงผ่าน
ท้องทุ่งเขียว อีกคมเคียว เรียวใบตาล
แผ่วกังวาน วังเวงไหว น้ำไหลริน

สายลมหนาว กราวใบข้าว ยามเช้าตรู่
จนราลู่ โอนเอน ระเนนสิ้น
สกุณา ถลาร้อง ล่องลอยบิน
แสงระพินท์ สาดสีทอง ขึ้นรองเรือง

ไกลเหลือเกิน นานเหลือเกิน ช่างเหินห่าง
มาแรมร้าง เทียวท่องทาง อยู่นานเนื่อง
ไม่รู้จบ พบเพียงฝัน อันเปล่าเปลือง
อยู่กลางเมือง เหมือนลุ่มหลง ดงนคร

ยิ่งค้นหา ชะตากรรม ยิ่งต่ำต้อย
เจ้าหิ่งห้อย กระพริบพร่าง ต่างเร่ร่อน
มนต์มายา ฝ่าแสงสี ไฟนีออน
พเนจร อาวรณ์ถิ่น แทบสิ้นใจ

คิดถึงบ้าน  ลานท้องทุ่ง บางยุ้งข้าว
ระย้าดาว วาววับแวม แต้มฟ้าใส
หอมละมุน อุ่นอายดิน กรุ่นกลิ่นไอ
คิดถึงใคร คนหนึ่ง ซึ่งเรารัก

วาริน
สุราษฎร์ธานี  ๑๑/๖/๕๗

[Thammada]

๐ ครั้งหนึ่งเคยหลงทางกลางท้องทุ่ง
หลงฟ้ารุ้งเรืองลออทอถัก
ป่าเขาเขียวเทียวธารผ่านพำนัก
ซึ่งฟูมฟักจิตใจและไมตรี

๐ คือความงามตามบทคนบ้านป่า
ดินน้ำฟ้าเกลียวกลมสมศักดิ์ศรี
ต่างผูกพันกันก่อเพียงพอดี
ตามวิถีเวิ้งว้างห่างเมืองกรุง

๐ เมื่อสมมุติฉุดฉันในวันหนึ่ง
ทิ้งทางซึ่งสันโดษจะโรจน์รุ่ง
กล่อมการไปจากป่ามาปรับปรุง
จำต้องมุ่งมั่งมีดีกว่าเดิม

๐ คนบ้านป่ามาไกลไฟความฝัน
ด้วยวันนั้นในสำนึกซึ่งฮึกเหิม
ยิ้มละไมไม่ท้อทางต่อเติม
ทั้งริเริ่มและร้างกลางเมืองคน

๐ ล้มลุกหลายเส้นทางระหว่างหวัง
และกำลังเริ่มล้าเหมือนฟ้าหม่น
มองความหมายหลายด้านการดิ้นรน
เริ่มสับสนทุกทีกับชีวิต

๐ ครั้งหนึ่งเคยหลงทางกลางเมืองใหญ่
หลงวิไลลวงตาว่ามีสิทธิ์
ความจริงทิ้งความฝันมันมืดมิด
แท้หลงผิดเพียงตนคนเดินดิน

๐ การไปถึงซึ่งฝันนั้นไม่ง่าย
เหมือนถมทรายลง’เลหรือจะบิ่น
เมืองยิ่งใหญ่ยิ่งไร้น้ำใจริน
เหมือนมลทินท้องฟ้าที่พร่ามัว

๐ เยื่อใยใจมนุษย์ชำรุดหลับ
เมื่ออยู่กับหน้ากากซากสลัว
จึงถอดทิ้งทางไทแก่ใจตัว
สำนึกทั่วถึงถิ่นดินน้ำฟ้า

๐ คิดถึงบ้านผ่านภาพความอบอุ่น
ตักเคยคุ้นคำใจในห่วงหา
หนักหน่วงช่วงไหนหนอในน้ำตา
ลูกแม่จ๋าถึงท้อแต่พอเพียง

๐ คำอาทรก่อนการก้าวกลับหลัง
หากกล้ำกลืนคืนฝั่งมาฟังเสียง
เพลงสายลมโลมร่ำใส่สำเนียง
จะจำเรียงขวัญขื่นให้ชื่นบาน

๐ ตะวันเคลื่อนคล้อยบ่ายบนฟ้ากว้าง
ความเวิ้งว้างวาดวันอันอ่อนหวาน
แมกไม้ สายน้ำใสละไมมาน
ซึ่งกล่อมการกลับป่ามาเตือนตน

๐ อ้อมกอดแห่งขุนเขาเข้าโอบอุ้ม
มากมิตรรุมล้อมเรียงเสียงสับสน
สาระสุขทุกข์เข็ญความเป็นคน
เพื่อจะพ้นพบไทใจดวงนี้

: จากบันทึก ต้นสาย-ปลายทาง(เขื่อนน้ำงึม2 ถึง ฮิโรชิมา)

ธรรมดา

[รพีกาญจน์]

เจ้าบุญปลูกผูกสายไว้ปลายสวน
น้องลำดวนเคี้ยวฟางข้างโรงสี
เลี้ยงลูกน้อยกลอยอุราสารภี
แจ๊คจอห์นนี่งัวเผือกล่ามเชือกยาว

ประสมรำตำดูกคลุกป่นหอย
สับบัวลอยซอยหยวกลวกปลายข้าว
แบ่งเป็นส่วนใส่ถังกั้นรังราว
หมูสิบซาวเกลือกดินกินท้องตุง

เปิดประตูกรูกรากออกจากเล้า
ปล่อยเป็ดกีสีเทาเขย่าทุ่ง
กินปูปลาสาหร่ายสบายพุง
กินผักบุ้งลอยน้ำชุ่มฉ่ำใจ

ไก่เพลินลุยคุ้ยพลิกจิกแมงมด
ตัวเมียคดเขี่ยฟางนอนวางไข่
ฝูงตัวเล็กเลี่ยงวนต้นลำไย
ตัวผู้หาคู่ใหม่ขนใสบาง

หัวผงกนกเขาขันคูทัก
เจ้าสุนัขโชคดีรี่เคียงข้าง
แว่วเหมียวเหมียวเหลียวมองเสียงช้องนาง
ก่อนเยื้องย่างจากไปไกลลับตา

ด้วยภาระประจำทำมิขาด
พอไคลคลาดนิดหนึ่งคิดถึงหา
จบเกษตรอินทรีย์สัมมนา
เพื่อนเพื่อนจ๋าเจอกันวันพรุ่งนี้

 

รพีกาญจน์

[สะเลเต]

ห้องสี่เหลี่ยมเปี่ยมเหงาคราวไกลถิ่น
ปฏิทินเปลี่ยนผัน..เลขวันที่
ใช้ปากกา..กากบาทวาดวงรี
ผ่านวันนี้พ้นไปในหนึ่งวัน

ดูปฏิทินทุกทีที่เราว่าง
ยิ้มจางจาง..ย้อมใจได้แต่ฝัน
กลับคืนบ้านลานทุ่ง.ดูรุ้งนั้น
ชมพระจันทร์อ้อนดาวคล้ายหยอกเย้า

คนต่างถิ่นคอยวันฝันเคียงใกล้
แผ่นดินใดไม่อุ่นคุ้นเคยเท่า
เดือนดาวพร่างต่างจาก..ฟากบ้านเรา
ถิ่นเคยเนาแนบชิดติดตราตรึง

มองปฏิทินทุกครั้งแค่หวังว่า
นับถอยหลังวันเวลา..คราคิดถึง
เข็มนาฬิกา..ช้าเกินเดินทีนึง
ช่วงวันหนึ่งยาวไกล"ใจคนรอ"

---สะเลเต---

[ปู่ริน]

วัดช้างให้(วัดราษฎร์บูรณะ) จ.ปัตตานี

แสนรันทดหดหู่อยู่เต็มอก
น้ำตาตกสุดหวั่นไหวใจเหี่ยวห่อ
หกสิบปี..ต้องหนีห่าง..นางคงรอ
เพียงเพราะพ่อญาติของน้องต่างปองร้าย

รักแสนรัก เกลียดแสนเกลียด ..มิเคียดแค้น
ต้องจากถิ่นจากดินแดนไร้จุดหมาย
ระหกระเหินเดินทางสุดบรรยาย
ไร้อ้อมกอดเพียงรอดตาย..หลั่งน้ำตา

ถึงชุมพร..นอนกลางทุ่งมุ่งเข้าวัด
พึ่งธรรมะปฏิบัติ..ตัดปัญหา
มีกิเลสความลุ่มหลงตรงเข้ามา
ตัดสินใจลาสิกขา..สร้างครอบครัว

"ปัตตานี"ยังตราตรึงซึ้งดวงจิต
ปู่..ยังคิดคะนึงถึงแม่ทูนหัว
เกิดปัญหาเข่นฆ่ากันแสนน่ากลัว
พวกคนชั่วเดรัจฉาน..เมืองนานกิง

ความโหดเหี้ยมวิปริต..ผิดมนุษย์
มิยอมหยุดกันเสียที่ดั่งผีสิง
โจร..กลับใจเสียเถิดหนอขอให้หยุดยิง
ควรทำสิ่งดีดีบ้าง..ช่วยสร้างบุญ

"คืนความสุขให้ปวงชน"..คนแดนใต้
เปิดฟ้าใสส่งไอกลิ่น..ความอบอุ่น
คิดถึงบ้านลานทุ่งนาทดแทนคุณ
วันว้าวุ่น..เพียงน้อยนิด คิดถึงนาง.

                 ริน ดอนบูรพา
                                      ๒๘ มิ.ย.๕๗

[panthong.kh]

คิดถึงใคร กันหนอ ปล่อยรอเก้อ
อย่ามาเพ้อ มาพก อกหมองหมาง
อยู่แดนดิน ถิ่นใต้ ไกลหนทาง
คนภาคกลาง คิดถึง คะนึงครวญ

มีความหลัง ฝังอยู่ ที่ภูเก็ต
ย้ายมาอยู่ เกาะเกร็ด ดั่งเศษส่วน
รักเลยแยก แตกหัก รักเรรวน
แสนรัญจวน หวนไห้ คนไร้แฟน
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

คิดถึงบ้านหลายหลังยังฝังจิต
ถึงมิ่งมิตรคนดีที่สุขแสน
แต่ละหลังฝังใจไม่คลอนแคลน
ตรึงแนบแน่นนานเนาสองเราเคียง

เป็นรีสอร์ทพรอดพร่ำเอ่ยคำหวาน
สนุกสนานมีเราเคล้าคลอเสียง
บางจังหวัดหลายหลังดุจวังเวียง
แต่ละเตียงตื่นเต้นไม่เว้นวาง

ไพร พนาวัลย์