ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

..ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ..

ฉันเป็นแค่คนธรรมดา
ไม่ได้อวดศักดาว่าวิเศษ
ไม่ได้รู้วิถีมีไสเวทย์
รู้ต้นเหตุตันหาอวิชา

ฉันไม่ได้ห่มเหลืองและนุ่งเหลือง
อร่ามเรืองจับจิตให้อิจฉา
ผมเผ้าหนวดเคราเงาดวงตา
เป็นเพียงภาพมายาที่ฉันรัก

ฉันไม่จำเป็นต้องมีคนกราบไหว้
เข้มขลังไว้บาลีห่มสีกรัก
ดำดินบินเวหนให้คนทัก
มีตำหนักพักองค์ทรงใหญ่โต

ฉันไม่เคยเห็นหรอกเทพเทวา
เทวดานางฟ้าสวยอ่าโอ่
วิมานดาวหนาวสวรรค์อันคุยโว
กายฉันโซใจฉันโซมลงโลมดิน

ฉันไม่อาจบอกได้ว่าหมายรู้
สัพพัญญูจนกระจ่างสว่างสิ้น
เพราะว่าใจดวงนี้มีราคิน
ยังไม่สิ้นมุสาวาทาเว

วาริน
๓/๖/๕๗

ใครที่รู้ใจตัวเองนั่นแหละคือผู้รู้จริง

[ไพร พนาวัลย์]

ฉันเป็นเพียงปุถุชนคนมืดบอด
ยังมิถอดวิญญาณมานว้าเหว่
ชอบสนุกสุขสนานปานลิเก
อาจมีเล่ห์เหลี่ยมคั่นเพื่อทันคน

บางครั้งต้องมุสามิกล้าซื่อ
บางครั้งดื้อดันทุรังอย่างเข้มข้น
บางครั้งก็ใจดำเพราะจำทน
บางครั้งดับเครื่องชนกับคนเลว

ชีวิตต้องผจญคนหมู่มาก
ทั้งหลายหลากจากบนสู่ก้นเหว
ดวงจิตใช่ผุดผ่องดั่งทองเปลว
ประสบการณ์รอบเอวมิอ่อนแอ

ฉันเป็นเพียงปุถุชนคนมีบาป
ดุจดำฉาบด้วยขาวคราวนอนแผ่
อาจมีผิดพลาดพลั้งถูกรังแก
อาจมีแก้มือบ้างในบางครา

แพ้เป็น “พระ”ชนะ “มาร”โบราณกล่าว
แต่บางคราวต้องสู้ให้รู้ว่า
อดคือคน ทนคือควายไว้ไถนา
ใช่วาจา พหูสูต เพียงพูด “ธรรม”

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

อยากจะเถียง แทนควาย ให้ตายชัก
ชอบมาปรัก หักหาญ มานถลำ
ชอบด่าทอ ก็ควาย ควายระกำ
แสนชอกช้ำ จริงหนอ ท้อเสียจัง

พอคนโง่ ก็เปรียบ เหยียบให้มิด
เดี๋ยวฉันขวิด ไส้ทะลัก ปักกลางหลัง
ให้รู้ดำ รู้แดง แกล้งชิงชัง
เถอะระวัง ยั้งไม่อยู่ จะสู้ตาย

ให้ใครเขา ลือชา ว่าควายเก่ง
อย่าข่มเหง ให้มาก นักสหาย
หากหงุดหงิด ขึ้นมา หูตาลาย
ด่าให้ควาย อีกหน ไม่ทนแล้ว
พันทอง
๓/๖/๕๗