ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

เห็น ตะวันหลั่นแสงแฝงเวหน เห็น เมฆฝนเลื่อนไหลใต้ฟ้ากว้าง เห็น วิหคนกกาพาปีกกาง เห็น ท่าทางว่าฝนจะหล่นปรอย เห็น ลมพัดกราวกรูไผ่ลู่ไหว เห็น น้ำใสไหลริ้วเป็นทิวถอย เห็น คลื่นซัดกระฉอกระรอกลอย เห็น ปลาน้อย เริงร่ายว่ายไปมา เห็น ใบไม้ร่วงลิ่วบนผิวน้ำ เห็น เรือลำลอยหลงมิตรงท่า เห็น หยดน้ำใสใสไหลออกตา เห็น เธอหน้าระรื่นยืนชิดกัน เห็น จับมือโอบไหล่พิไรร่ำ เห็น กอดย้ำเธอหอมดอมแก้มนั่น เห็น ภาพลางฟางตาอกล้าตัน เห็น เธอมีเขานั้น....ฉันเหงาใจ

"ดิน"

[ไผ่เดียวดาย]

ภาพที่เห็น เจ็บปวด รวดร้าวนัก
เมื่อคนรัก หักหลัง นั่งร้องไห้
เจ็บครั้งนี้ จำมัน จนวันตาย
เธอทำร้าย ผลักไส ไม่ใยดี

การได้เห็น ตำตา เผยหน้าแท้
ถึงจะแย่ เหมือนใจ ไร้ศักดิ์ศรี
ที่น้ำตา หลั่งให้ ใจนารี
จนป่นปี้ ช่างมัน แค่วันเดียว

เปิดตาแล้ว คนโง่ โผล่จากครอบ
ที่ล้อมกรอบ เอาไว้ เพื่อใช้เหนี่ยว
คบเพื่อรอ วันทิ้ง ชิ่งปีนเกลี่ยว
เหยียบใจเหี่ยว ฝากรอย ก่อนถอยไกล

มองมุมหนึ่ง ก็ดี ที่ได้รู้
ว่าพธู หน้ามล คนแบบไหน
เจ็บวันนี้ วันหน้า ค่าหัวใจ
ที่เหลือใช้ ไม่ต่าง ช่างเท่ากัน

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณท่าน โอบาม่า ที่ให้เกียรติ 

เห็น เขาจู๋จี๋กัน มันเขาละ
เห็น แต่พระคู่ชี มีหรือนั่น?
เห็น นกเขาขันคู คู่เคียงกัน
เห็น ดวงจันทร์คู่ดาว เหงาดวงแด

เห็น รูปสาวแสนสวย ขายกล้วยแขก
เห็น เขาแบกลังเบียร์ เอาไปแช่
เห็น ทหารแบกปืน มาเป็นแพ
เห็น คนแก่นั่งมอง เขาจ้อง,เตรียม

เห็น หัวใจระเหี่ย ของเมียผัว
เห็น ดอกบัวบังใบ ดวงใจเปี่ยม
เห็น ศาลเจ้าเคียงกัน ของขวัญเรียม
เห็น บุญน้อยไม่เทียม ต้องเจียมตน

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

เห็นแต่เงา ดำมืด อืดอาดไหม
เห็นทีไร รำคาญ พาลฉงน
เห็นจ้องเอา จ้องเอา เฝ้าดูตน
เห็นแล้วยล หยอกหยิก ระริกไป

เห็นรูปสาว แสนสวย ด้วยเจ้าชู้
จู้ฮุกกรู สู้โว้ย โอ้ยสดใส
เหมือนกระดี่ ได้น้ำ ยามเช้าไง
เห็นทีไร ใจสั่น ชูชันเกิน

เห็นเมียเขา เอาวะ ฉะสักตั้ง
เห็นเมียนั่ง ตาขวาง พลางวห่างเหิน
อยากให้รถ ทับดิ้น สิ้นมิเพลิน
เห็นแล้วเมิน หน้าหนี ผีเฝ้าเรือน
พันทอง
 

[...เป็ดน้ำ...]

เห็นสายตาสื่อสารดูหวานหวาม
ชุดนงรามงามดีเด่นสีสัน
กิริยาท่าทางวางเชิงชั้น
ดูลึกลับครบครันครั้นค้นหา...

ก็รู้แจ้งนารีอันที่เห็น
คงจักเป็นมารร้ายใต้ใบหน้า
เห็นออดอ้อนอ่อนหวานแท้มารยา
สเน่ห์หากางกั้นฉันไม่เห็น

 

[panthong.kh]

นี่แหละหญิง จริงแท้ แค่ออดอ้อน
แม่งามงอน ต้อนชาย ให้ตายเล่น
หากหลงกล พ่นพิษ ปิดประเด็น
ถ้าอยากเห็น เชิญลอง ต้องครางครวญ

อันมารยา ห้าร้อย คอยหลอกล่อ
มาเถิดพ่อ นักรัก จักไห้หวน
นะจังงัง เสกเป่า ทำเย้ายวน
อ่อนระทวย ลงม้วน จวนขาดใจ

บีบน้ำตา อำพลาง ช่างเสแสร้ง
นางนั้นแกล้ง ปั้นหน้า อุราไหว
พ่อไก่อ่อน สอนขัน ไม่ทันใด
เป็นหมูใน อวยแท้ แน่นักชาย
พันทอง
๓๐/๕/๕๗
 

[D]

มองมุมหนึ่ง ก็ดี ที่ได้รู้
ว่าพธู หน้ามล คนแบบไหน
เจ็บวันนี้ วันหน้า ค่าหัวใจ
ที่เหลือใช้ ไม่ต่าง ช่างเท่ากัน

ที่ เธอบอกว่ารักสักแค่ไหน ที่ เธอบอกว่าให้เท่าไหร่นั่น ที่ เธอบอกเป็นใครไม่สำคัญ ที่ เธอบอกรักฉันนั้นไม่จริง ที่ หัวใจเธอเอนฉันเห็นชื่น ที่ เธอยื่นกับเขาเฝ้าสุงสิง ที่ ฉันยอมทำใจไม่ท้วงติง ที่ ทนนิ่งเพราะชั่งใจเลือกใครดี

"ดิน"

[D]

เห็น หัวใจระเหี่ย ของเมียผัว
เห็น ดอกบัวบังใบ ดวงใจเปี่ยม
เห็น ศาลเจ้าเคียงกัน ของขวัญเรียม
เห็น บุญน้อยไม่เทียม ต้องเจียมตน

ไพร พนาวัลย์

 

รัก ไร้บทแบบแผนหรือแปลนเขียน รัก มักเพียรแอบแฝงทุกแห่งหน รัก เสกสรรพรรณามายาปน รัก ช่วยดลสุขมานทุกวานวัน รัก ภูผาฟ้าพราวดวงดาวสวย รัก อาทิตย์อำนวยอวยสีสัน รัก "ศศิ"มีให้ไว้แบ่งปัน รัก "ไพร"นั้นแก่ไปรักไม่ลง

"ดิน"

[D]

เห็นแต่เงา ดำมืด อืดอาดไหม
เห็นทีไร รำคาญ พาลฉงน
เห็นจ้องเอา จ้องเอา เฝ้าดูตน
เห็นแล้วยล หยอกหยิก ระริกไป

เห็นรูปสาว แสนสวย ด้วยเจ้าชู้
จู้ฮุกกรู สู้โว้ย โอ้ยสดใส
เหมือนกระดี่ ได้น้ำ ยามเช้าไง
เห็นทีไร ใจสั่น ชูชันเกิน

เห็นเมียเขา เอาวะ ฉะสักตั้ง
เห็นเมียนั่ง ตาขวาง พลางวห่างเหิน
อยากให้รถ ทับดิ้น สิ้นมิเพลิน
เห็นแล้วเมิน หน้าหนี ผีเฝ้าเรือน
พันทอง
 

อย่า ไปท้วงล้วงความตามหาฝอย อย่า ได้คอยจี้จุดว่ามุดเกลื่อน อย่า คิดไปว่าใครใจแชเชือน อย่า นะเพื่อนว่าลุง"ไพรฯ"ท่านไม่ดี อย่า หลงผิดคาดเดาเอาว่าใช่ อย่า คิดไกลให้มองตรองถ้วนถี่ อย่า หันหุนฉุนเฉียวลดเลี้ยวมี อย่า แค่นี้มีอีกแยะแกะรอยดู

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

โปรด เมตตาปรานีตัวพี่หน่อย
โปรด อย่าต่อยเป็นชุดเดี๋ยวมุดสู้
โปรด อย่ามองว่าพี่นี้หัวฟู
โปรด ไล่งูออกไปอย่าให้มา  

โปรด ดูแลหัวใจคนไข้หนัก
โปรด จงมอบความรักอย่าดักหน้า
โปรด สงสารสักหน่อยค่อยเยียวยา
โปรด พูดจาให้ดี ดี เดี๋ยวมี งอลลล...

ไพร พนาวัลย์


 

[D]

เห็นสายตาสื่อสารดูหวานหวาม
ชุดนงรามงามดีเด่นสีสัน
กิริยาท่าทางวางเชิงชั้น
ดูลึกลับครบครันครั้นค้นหา...

ก็รู้แจ้งนารีอันที่เห็น
คงจักเป็นมารร้ายใต้ใบหน้า
เห็นออดอ้อนอ่อนหวานแท้มารยา
เสน่ห์หากางกั้นฉันไม่เห็น

 

หวาน เฝ้าเพียงเรียงร้อยประดอยฝัน หวาน เสกสรรปั้นคำทำยากเข็ญ หวาน ละมุนอุ่นแฝงดุจแสงเพ็ญ หวาน เยือกเย็นดาษดื่นยื่นยาพิษ หวาน คารมชมชื่นระรื่นฉาบ หวาน เอิบอาบปลาบปลื้มด่ำดื่มจิต หวาน พรั่งพรูสู่ชายหมายเพียงนิด หวาน สะกิดใจเธอเผลอมองมา

"ดิน"

[พ.พิมพา]

เห็น ตะวันหลั่นแสงแฝงเวหน เห็น เมฆฝนเลื่อนไหลใต้ฟ้ากว้าง เห็น วิหคนกกาพาปีกกาง เห็น ท่าทางว่าฝนจะหล่นปรอย เห็น ลมพัดกราวกรูไผ่ลู่ไหว เห็น น้ำใสไหลริ้วเป็นทิวถอย เห็น คลื่นซัดกระฉอกระรอกลอย เห็น ปลาน้อย เริงร่ายว่ายไปมา เห็น ใบไม้ร่วงลิ่วบนผิวน้ำ เห็น เรือลำลอยหลงมิตรงท่า เห็น หยดน้ำใสใสไหลออกตา เห็น เธอหน้าระรื่นยืนชิดกัน เห็น จับมือโอบไหล่พิไรร่ำ เห็น กอดย้ำเธอหอมดอมแก้มนั่น เห็น ภาพลางฟางตาอกล้าตัน เห็น เธอมีเขานั้น....ฉันเหงาใจ

"ดิน"

เห็นใครยืนร้องให้ใต้ต้นรัก
อยากจะทักสักคำทำไฉน
เห็นน้ำตาไหลรดหมดฤทัย
พอได้ไหมคนดีหยุดขี้แย

เห็นแก้มนวลหม่นหมองไม่ผ่องศรี
ดวงฤดีเจ็บแปลบพี่แทบแย่
เห็นเจ้าโศกโลกเศร้าเหน็บหนาวแท้
ขอดูแลใกล้ชิดดับพิษใจ

วาริน
๓/๕/๕๗

[D]

โปรด เมตตาปรานีตัวพี่หน่อย โปรด อย่าต่อยเป็นชุดเดี๋ยวมุดสู้ โปรด อย่ามองว่าพี่นี้หัวฟู โปรด ไล่งูออกไปอย่าให้มา   โปรด ดูแลหัวใจคนไข้หนัก โปรด จงมอบความรักอย่าดักหน้า โปรด สงสารสักหน่อยค่อยเยียวยา โปรด พูดจาให้ดี ดี เดี๋ยวมี งอลลล... ไพร พนาวัลย์

 

เมตตา เธอประจำทำออกบ่อย เมตตา คอยเอาใจไม่ผลัดผ่อน เมตตา ส่งข่าวใจให้ก่อนนอน เมตตา ตอนเดียวดายร่วมร่ายริน เมตตา นักมักเหลิงช่างเชิงชั้น เมตตา นั้นแหลกยับดับแดดิ้น เมตตา ไปคล้ายว่าเธอชาชิน เมตตา สิ้นเบื่อหน้าจัดเดี๋ยวกัดตาย

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

กรุณา ตัวพี่ ให้มีโชค
กรุณา อย่าโบก บินหนีหาย
กรุณา อาทร อย่าคลอนคลาย
กรุณา อย่าใจร้าย ให้อายคน

กรุณา คิดถึง อย่าขึ้งโกรธ
กรุณา อย่าโหด ทุกแห่งหน
กรุณา อย่าฟัด ไล่กัดจน
กรุณา อดทน อย่าพ่นไฟ

ไพร พนาวัลย์
 
 

[~ขลุ่ยกันแสง~]

โอ้..น้อง"ดิน" ยินไหม ขอ..ได้โปรด
อย่าถือโทษ โกรธชาย ดังร่ายสาส์น
ที่เขาทิ้ง เธอให้ ใจร้าวราน
เพราะ..ระอา ตาหวาน เกินทานทน..
 
..จะเอ่ยบอก ออกไป ใคร่จารจด
คิ้วก็คด ลดเลี้ยว หนังเหี่ยวย่น
สิวแน่นหนัก พักตรา ไม่น่ายล
ฝ้าระคน จนไร้ ในงดงาม..
 
..ทั้งอ้วนดำ ซ้ำเตี้ย แสนเพลียจิต
ใครจะคิด ชิดเชย ขอเอ่ยถาม
จงอย่าหมาย ชายหลง รักนงราม
ทุกข้อความ ห้ามเคือง เพราะ..เรื่องจริง

[D]

เห็นใครยืนร้องให้ใต้ต้นรัก
อยากจะทักสักคำทำไฉน
เห็นน้ำตาไหลรดหมดฤทัย
พอได้ไหมคนดีหยุดขี้แย

เห็นแก้มนวลหม่นหมองไม่ผ่องศรี
ดวงฤดีเจ็บแปลบพี่แทบแย่
เห็นเจ้าโศกโลกเศร้าเหน็บหนาวแท้
ขอดูแลใกล้ชิดดับพิษใจ

วาริน
๓/๕/๕๗

ทุก ข้อความถามทักประจักษ์จิต ทุก ข้อคิดจารจดที่กดให้ ทุก ข้อคำนำแจงแถลงใจ ทุก คำไขขานขับประดับจินต์ ทุกข์ วิญญาอารมณ์เพียงชมชื่น ทุกข์ ที่ขื่นกลับกลายสลายสิ้น ทุกข์ เบาบางจางไปได้ยลยิน ทุกข์ โรยรินร้าวรอนจะอ้อนชาย

"ดิน"

[D]

กรุณา ตัวพี่ ให้มีโชค
กรุณา อย่าโบก บินหนีหาย
กรุณา อาทร อย่าคลอนคลาย
กรุณา อย่าใจร้าย ให้อายคน

กรุณา คิดถึง อย่าขึ้งโกรธ
กรุณา อย่าโหด ทุกแห่งหน
กรุณา อย่าฟัด ไล่กัดจน
กรุณา อดทน อย่าพ่นไฟ

ไพร พนาวัลย์
 
 

ปรานี เธอมานานจนมานหม่น ปรานี คนเคยเด่นเล่นตัวใหญ่ ปรานี คนเคยหล่อแสนท้อใจ ปรานี ไปใช่ว่าเห็นค่าเรา ปรานี ครั้งเคยอ้อนให้นอนอุ่น ปรานี หนุนหัวใจให้คลายเหงา ปรานี รักมากไปเพราะใจเบา ปรานี เขา..เขาโผล่ฉันโง่เอง

"ดิน"

โปรด, เมตตา, กรุณา, ปรานี ...แล้วจะมีไรอีกน้อ...?

[D]

โอ้..น้อง"ดิน" ยินไหม ขอ..ได้โปรด
อย่าถือโทษ โกรธชาย ดังร่ายสาส์น
ที่เขาทิ้ง เธอให้ ใจร้าวราน
เพราะ..ระอา ตาหวาน เกินทานทน..
 
..จะเอ่ยบอก ออกไป ใคร่จารจด
คิ้วก็คด ลดเลี้ยว หนังเหี่ยวย่น
สิวแน่นหนัก พักตรา ไม่น่ายล
ฝ้าระคน จนไร้ ในงดงาม..
 
..ทั้งอ้วนดำ ซ้ำเตี้ย แสนเพลียจิต
ใครจะคิด ชิดเชย ขอเอ่ยถาม
จงอย่าหมาย ชายหลง รักนงราม
ทุกข้อความ ห้ามเคือง เพราะ..เรื่องจริง

แม้ มิได้เห็นหน้าพาคิดถึง แม้ นิดนึงสุขใจกระไรยิ่ง แม้ คารมคมชายร้ายกว่าลิง แม้ ว่าหญิงคนไหนเขาไม่รัก แม้ ใครจะว่าเธอเพ้อเจ้อพล่าม แม้ บุ่มบ่ามหน้างอแถมคอหัก แม้ เธอห่ามบอบ้าท่ายึกยัก แม้ สาวอื่นไม่ทักผลักไสมา แม้ เห็นฉันมันเขี้ยวอยากเคี้ยวนัก แม้ คึกคักตั๊กตึ๊กนึกเห็นหน้า แม้ ที่เห็นเป็นก้างคอยขวางตา แม้ คอยว่า...เพราะรู้เฮียนั้นเสียดาย...(ชิมิ)

"ดิน"