ทะเลคราง..เหมือนนางครวญใจป่วนปั่น
พัดเรือหันเคว้งคว้างจนร่างถลำ
แสนเจ็บปวดรวดร้าวคนใจดำ
ทิ้งพี่ไปให้ชอกช้ำทำลงคอ
ฟ้ามืดมนคนหม่นหมองน้องสดชื่น
ทนขมขื่นอกกลัดหนองยุบพองหนอ
ทุกค่ำคืนทนกลืนกล้ำน้ำตาคลอ
ยืนรอคอยนวลละออมาหลายวัน
มองทะเลสุดเหว่หว้าริมท่าจอด
เคยนั่งกอดยอดดวงใจคิดใฝ่ฝัน
คิดร่วมทางสร้างอู่เรือเพื่อสัมพันธ์
อยากเคียงคู่อยู่ร่วมกันตลอดกาล
เหมือนฟ้าฟาดพายุซัดหาดทรายสิ้น
วิมานล้มลงจมดินถูกล้างผลาญ
มิเหลือซากมองหาดทรายโล่งเป็นลาน
ทะเลระทม..จมวิมานจางหายไป
เหลือเพียงรอย..ความช้ำน้ำซัดซ่า
เหลือเพียงซาก..คราบน้ำตาพาหวั่นไหว
เหลือเพียงแผล..ความทรงจำ..อยู่ในใจ
เหลือเพียง..พี่ ยืนคอยใคร ริมหาดทราย.
ริน ดอนบูรพา
๑๗ พ.ค.๕๗