| 11 พฤษภาคม 2014, 09:22:PM |
|
สุวรรณ
|
 |
« เมื่อ: 11 พฤษภาคม 2014, 09:22:PM » |
 ชุมชน
|
นานแล้วบ้านนี้ไม่มีแม่
บางเช้าบนแคร่ เงียบแค่, ไหน
เมื่อชายแก่คนผู้สูงวัย
นั่งนิ่งด้วยใจคิดถึงนัก
ดูคล้ายว่าท่าน สายตาทอด
นิ่งนานตลอด ถอนใจหนัก
กล่าวเกริ่นเอิ้นเสียง เพียงสักพัก
แล้วเว้นว่างช่วงวรรคพักหลับตา
ขอวอนลมเอยช่วยห่อห้อม
คำปลอบโยนพร้อม ปรารถนา
ชโลมความห่วงใยไม่เลือนลา
จากลูกเผื่อว่า.. ท่านยิ้มแย้ม
เผยนัยน์แววตา คลายหม่นหมอง
โศกพร่องหมองครืน ใจชื่นแช่ม
แม้เพียงสักครั้งแววตาแซม
ยิ้มแต้มใบหน้าท่าน ก็สุขแล้ว
คำว่า "บางเช้า" อ้างอิงจากบทกลอนคุณปางสีฝุ่น ใน " ๐..วันหนึ่งถ้าฉัน..๐"
ขออนุญาตนำมาเขียนในบทกลอน "นานแล้ว" นะคะ (^_^)
|
|
|
|
|
| 11 พฤษภาคม 2014, 10:50:PM |
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 12:00:AM |
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 04:28:PM |
|
เนิน จำราย
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 12 พฤษภาคม 2014, 04:28:PM » |
ชุมชน
|
ต่างหน้า
นานหลายปีที่นี่ไม่มีพ่อ
ขนำต่อต้นยางระหว่างแถว
ระเบียงลาดพาดผ่านขนานแนว
แม่กับแมวนั่งงอเคียงคลอกัน
ไอ้หมึกนี้สีดำพอจำได้
ร้องท้ายไร่หลงไพรตอนไก่ขัน
พ่อตัดยางเห็นพล่านสงสารมัน
เนาวันนั้นเลี้ยงดูกินอยู่ดี
ทั้งไอ้นุ้ย อีสาว เหินเข้ากรุง
จากเมืองลุงบ้านป่าหาแสงสี
เดือนสิบกลับขยับรุกทุกขวบปี
เจอกันทีรบเร้าให้เข้าเมือง
หันไปมองจ้องตาแมวหน้าหงอย
ดูเจื่อนกร่อยเงียบขรึมเหงาซึมเซื่อง
ลุกขึ้นพลันหันหลังให้คล้ายโกรธเคือง
ราวฟังเรื่องรู้ความตอบถามกัน
ตัดสินใจสิ้นหมดแม้หดหู่
ต้องอุ้มชูไอ้หมึกไว้ตรึกฝัน
คือสิ่งเดียวเกี่ยวดองของกำนัล
ให้ดูกันต่างหน้าตอนลากาย
เนิน จำราย
พัทลุง
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๕๗
|
|
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 05:13:PM |
|
พ.พิมพา
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 12 พฤษภาคม 2014, 05:13:PM » |
ชุมชน
|
ฤดูหนึ่งครึ่งระหว่างสร้างตัวเจ้า
อาจรุมเร้าต่อเนื่องเรื่องหลากหลาย
ชีวิตซึ่งซมซานลานรอยทราย
ไม่ใช่รอยสุดท้ายหมายก้าวไป
จงยิ้มเถิดระเหิดของละอองฝน
รอให้ยลทุกครั้งหากยังไหว
สะบัดธงทระนงอย่างจงใจ
แล้วก้าวไปให้ถึงซึ่งปลายทาง
วาริน
๑๒/๕/๕๗
มีความสุขครับ
|
|
|
|
|
| 12 พฤษภาคม 2014, 09:25:PM |
|
|
|
| 13 พฤษภาคม 2014, 11:10:AM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 13 พฤษภาคม 2014, 11:10:AM » |
ชุมชน
|
ฤดูหนึ่งครึ่งระหว่างสร้างตัวเจ้า
อาจรุมเร้าต่อเนื่องเรื่องหลากหลาย
ชีวิตซึ่งซมซานลานรอยทราย
ไม่ใช่รอยสุดท้ายหมายก้าวไป
จงยิ้มเถิดระเหิดของละอองฝน
รอให้ยลทุกครั้งหากยังไหว
สะบัดธงทระนงอย่างจงใจ
แล้วก้าวไปให้ถึงซึ่งปลายทาง
วาริน
๑๒/๕/๕๗
มีความสุขครับ
พองานเลิกลูกล้อมรายพร้อมพรัก
หลานหนุนตักนอนแนบนั่งแอบข้าง
เสียงหัวร่อพ่อเย้าลูบเคราคาง
แม่มือวางไล้เล่นด้วยเอ็นดู
พ่อมักเริ่มเรื่องเก่าเล่าความหลัง
เมื่อคราครั้งยังเล็กเป็นเด็กอยู่
ละอดอยากจากจีนถิ่นกวางจู
ลงเรือสู่เข้าเขตประเทศไทย
พึงใบบุญบารมีคลี่ปกเกล้า
พระองค์เจ้าเมตตาขออาศัย
ออกทำมาหาเพียงเลี้ยงชีพไป
มีพอกินพอใช้ไร้ทุกข์ตรม
แม่มักพูดสูตรลับปรุงกับข้าว
รวมเรื่องราวเคล็ดนำทำขนม
สีกลิ่นรสรูปภัณฑ์อันนิยม
อัตราส่วนผสมก้อนกลมกลืน
เลาะตะเข็บเย็บปักย่นถักสอย
ประดิษฐ์ประดอยเสื้อผ้าค้าขายอื่น
งานครัวลูกปลูกฝังพืชยั่งยืน
ช่วยพลิกฟื้นดินดานการทำนา
วันวนเวียนจำเนียรกาล..นานแล้ว
เฮย พ่อแก้วแม่คำ คิดถึงหา
เก็บมะลิ ร้อยดวง พวงผกา
น้อมบูชา เทิดคำ รำลึกคุณ
รพีกาญจน์
|
|
|
|
|
| 26 กรกฎาคม 2014, 11:04:PM |
|
|
|
| 26 กรกฎาคม 2014, 11:05:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 26 กรกฎาคม 2014, 11:05:PM » |
ชุมชน
|
ต่างหน้า
นานหลายปีที่นี่ไม่มีพ่อ
ขนำต่อต้นยางระหว่างแถว
ระเบียงลาดพาดผ่านขนานแนว
แม่กับแมวนั่งงอเคียงคลอกัน
ไอ้หมึกนี้สีดำพอจำได้
ร้องท้ายไร่หลงไพรตอนไก่ขัน
พ่อตัดยางเห็นพล่านสงสารมัน
เนาวันนั้นเลี้ยงดูกินอยู่ดี
ทั้งไอ้นุ้ย อีสาว เหินเข้ากรุง
จากเมืองลุงบ้านป่าหาแสงสี
เดือนสิบกลับขยับรุกทุกขวบปี
เจอกันทีรบเร้าให้เข้าเมือง
หันไปมองจ้องตาแมวหน้าหงอย
ดูเจื่อนกร่อยเงียบขรึมเหงาซึมเซื่อง
ลุกขึ้นพลันหันหลังให้คล้ายโกรธเคือง
ราวฟังเรื่องรู้ความตอบถามกัน
ตัดสินใจสิ้นหมดแม้หดหู่
ต้องอุ้มชูไอ้หมึกไว้ตรึกฝัน
คือสิ่งเดียวเกี่ยวดองของกำนัล
ให้ดูกันต่างหน้าตอนลากาย
คุณเนิน จำราย
พัทลุง
๑๒ พฤษภาคม ๒๕๕๗
เป็นเรื่องราวทรงคุณค่ากว่าสิ่งไหน
ความทรงจำที่มีไว้ไม่เลือนหาย
มีแม่เฒ่าเฝ้ารอต่อลูกชาย
คงคล้ายคล้ายเรื่องราว เราเช่นกัน
พอถึงแรมเดือนสิบรีบลางาน
เตรียมกลับบ้าน จัดอาหารอย่างสุขสันต์
พบพี่น้องผองมิตรชิดเชื้อนั้น
เพื่อคล้องความผูกพันของเผ่าพงศ์
สุวรรณ
|
|
|
|
|
| 26 กรกฎาคม 2014, 11:22:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #9 เมื่อ: 26 กรกฎาคม 2014, 11:22:PM » |
ชุมชน
|
ฤดูหนึ่งครึ่งระหว่างสร้างตัวเจ้า
อาจรุมเร้าต่อเนื่องเรื่องหลากหลาย
ชีวิตซึ่งซมซานลานรอยทราย
ไม่ใช่รอยสุดท้ายหมายก้าวไป
จงยิ้มเถิดระเหิดของละอองฝน
รอให้ยลทุกครั้งหากยังไหว
สะบัดธงทระนงอย่างจงใจ
แล้วก้าวไปให้ถึงซึ่งปลายทาง
คุณวาริน
๑๒/๕/๕๗
ยังจำได้ในทุกห้วงคำนึง
ค่าน้ำนมแม่หวานซึ้ง ตรึงใจพร่าง-
ในพระคุณหนุนเกื้อแม่เอื้อวาง
ให้ลูกได้ทุกอย่างในชีวา
จึงถวิลถึงวันเมื่อครั้งโน้น
ยังจำคำอ่อนโยน ปรารถนา
เห็นลูกลูกเติบโตทุกชีวา
จากหญิงผู้ชรางดงามนี้
สุวรรณ
|
|
|
|
|
| 26 กรกฎาคม 2014, 11:25:PM |
|
สุวรรณ
|
|
« ตอบ #10 เมื่อ: 26 กรกฎาคม 2014, 11:25:PM » |
ชุมชน
|
|
|
|
|
|
| 26 กรกฎาคม 2014, 11:54:PM |
|
|
|
|
