ก็แค่เหงา ขาดคนใกล้ หัวใจช้ำ
คงเป็นกรรม เคยทำไว้ ต้องใช้เขา
การลาจาก ของคนรัก หักใจเรา
แต่ไม่เอา ให้ยึดติด คิดขังใจ
จบไปแล้ว คงไม่อาจ จะคาดหวัง
ฝันที่พัง ปล่อยลอยไป รั้งไม่ไหว
ได้แต่มอง ด้วยความเจ็บ ข่มเก็บใน
ห้องหัวใจ ร้องครวญคร่ำ อยู่ลำพัง
ความเกลียดชัง บอกเธอไว้ ไม่มีหรอก
ยอมรับดอก ความช้ำตรม ที่โหมสั่ง
รักที่ก้อง อยู่ในใจ ไร้คนฟัง
เพราะมันยัง ไม่หมดเชื้อ สิ้นเยื่อใย
อย่าสงสาร หรือเห็นใจ ให้ฉันเห็น
เหมือนเลือดเย็น คล้ายตอกย้ำ คำผลักไส
รู้เธออาจ ไม่ได้คิด สักนิดใจ
ถึงอย่างไร โปรดอยู่ห่าง ปล่อยวางกัน
ฉันอยู่ได้ แม้ต้องซม จมพิษแผล
ขาดคนแคร์ ทายาใจ ให้กับฉัน
แต่เชื่อว่า ไม่นานนัก คงซักวัน
หัวใจฉัน จะเข้มแข็ง มีแรงเดิน
