ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

นักกวีขี้จุ๊

ไร้สาระไปวันวัน
นั่งเพ้อฝันประเดี๋ยวประด๋าว
พอค่ำก็บอกว่านอนนับดาว
น้ำค้างพราวพร่างพรมห่มราตรี

แท้นั้นนอนในมุ้ง
ฟังเสียงยุงบินมาหวี่ๆ
บางครั้งก็นั่งดูทีวี
กับละครน้ำเน่าบัดสีหรือไม่ก็ข่าวการเมือง

ฝากความในใจกับจันทรา
อยู่กับความว้าเหว่ฟุ้งเฟื่อง
แต่จริงๆโทรศัพท์ไปให้มันสิ้นเปลือง
ก็มันเรื่องของเรา

บทกวีทุกบทจรดมือจาร
คือเรื่องเล่ากล่าวขานแบบน้ำเน่า
แท้จริงจิ้มคีย์บอร์ดกดพิมพ์เอา
หวังใครสักคนงี่เง่าหลงเชื่อไปเทอญ...   



 

add complete
by Klonthaiclub fb

[นายสำเริง]

การอ่านคือความเพลินเจริญใจ
อย่างไม่หวังสิ่งใดในยามเหงา
ยังดีกว่านั่งฟังลมใต้ร่มไม้เงา
แล้วนับเหล่าใบไม้ร่วงได้กี่ใบ

จุ๊มาเถอะน้ำเน่าในแฝงเรื่อง
เผื่อประเทืองใจฉันที่หวั่นไหว
ที่ชอบอ่านเพราะชอบชมอารมณ์ใจ
ที่กลั่นกรองและฝากไว้ให้ซึ้งคำ

...

[panthong.kh]

กลั่นกรองจากข้างใน...
ทุกครั้งที่เขียนไปใจเจ็บช้ำ
จะเป็นจะตายบ่ายหน้าพาระกำ
ขอบตาดำคล้ำไปบ้างในบางที

เพ้อฝันหวาน...
นั่งนอนนานเนิ่นนักรักล้นปรี่
ฝันว่ารักกลมกล่อมพร้อมพรั่งยังฤดี
อวลอบตลบล้อมหอมยวนยีรักซุกซ่อนอ้อนถี่หลายปีแล้ว

ฝากความฝันกับจันทรา
ฝากดวงหน้าราตรีแผ่ว
ฝากรอยรักสลักแนว
ฝากหมดแล้วแห้วเหมือนเดิม
พันทอง
๘/๕/๕๗
 

[ไพร พนาวัลย์]

การเขียนบทประพันธ์อันโหยหวน
ต้องคร่ำครวญจากใจที่ไปเสริม
จินตนาการเข้าหล่อเพื่อต่อเติม
คนอ่านเริ่มร้องไห้...ใช้มโน

เหมือนเรื่องผีตัวจริงใครวิ่งหนี..??
พอหนังผีออกฉายตายตาโบ๋
คนทั้งโรงร่ำร้องท่องนโม
ว่าโอ้โฮ..!! น่ากลัว เหมือนตัวจริง

คนกวีขี้จุ๊ย์ทะลุหมอก
แต่ก็ออกจากใจให้สุงสิง
ต้องใส่สีตีไข่ใครท้วงติง..??
นั่นคือสิ่งสั่งสม...ให้กลมกลืน

ไพร พนาวัลย์

 

[รัตนาวดี]

...นักขี้จุ๊ย์ กลอนกวี ตีไข่ใส่
สูตรลุงไพร อ่านจำ นำใจชื่น
หวนนึกความ หลังก่อน ตอนกลางคืน
ยามชายอื่น ร่ายกลอน จีบอ้อนเคย...

...เพียงว่าเขา หายหน้า ไม่มาอีก
คงหลบหลีก มีใหม่ แอบไม่เผย
รอวันหวน ชวนคืน ร่วมชื่นเชย
จะมิเฉย ตีไข่ ใส่กลอนทำ...

...ลองวิธี ที่ว่า คราพ่อหวน
ใส่สีกวน กลอนเพ้อ ละเมอฝัน
ไม่ขี้จุ๊ย์ หรอกหนา คราประพันธ์
เพียงขี้เล่น เท่านั้น ฝันก็มี...

...แต่หากว่า เขาไป แล้วไม่กลับ
จำใจรับ ความเศร้า เขาหน่ายหนี
ก็จะสรรหาไข่ ไว้รอตี
เผื่อวันที่ มีคน รักทนรอ...

รัตนาวดี
 

[panthong.kh]

กลอนของฉัน บทโศก วิโยคเหลือ
น้ำตาไหล ใจเถือ เมื่อเกิดก่อ
ร้องเจ็ดวัน เจ็ดคืน สะอื้นรอ
มีไหมหนอ ใครสงสาร ประสานใจ

ยิ่งบทเศร้า รันทด หดหู่นัก
คนเคยรัก หักอก หมกหมองไหม้
นอนคร่ำครวญ ทุกคืน ฝืนเพียงใด
สี่ห้องใจ แทบขาด บาดถึงทรวง
พันทอง