ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปากกาดำ]

จะตัดบัว...ตัดอย่างไร...ไยไม่ขาด
ตัดสวาท...ตัดไม่ลง...ปลงไม่ไหว
ตัดคิดถึง...ตัดห่วงหา...ตัดอาลัย
ตัดจนตาย...แค่ใจขาด...สวาทเติม
 

.............................................
ปากกาดำ

[/b]

[panthong.kh]

ตัดสายบัว กรรไกรตัด สลัดทิ้ง
ใช้ความนิ่ง เข้าหา พาฮึกเหิม
ตัดสวาท ขาดแน่ แค่ประเดิม
ควงชายเพิ่ม มาหยาม สามเวลา

ตัดอะไร ตัดได้ ถ้าใจถึง
อย่ารำพึง รำพัน หรือหันหน้า
ต้องเด็ดขาด ปาดทิ้ง สิ่งรกตา
ต้องเฉยชา อย่าแคร์ แม้ปางตาย
พันทอง
 

[ดุลย์ ละมุน]

อันตัดอื่น หมื่นแสน แม้นลำบาก
หาตัดยาก เท่ารัก มิหักหาย
แม้นเหล็กแกร่ง แน่นเหนียว เป็นเกลียวตาย
มิเทียบสาย ใยรัก ที่ถักตรึง

ยิ่งดวงใจ ดวงน้อย กลอยสวาท
ให้หมายมาด เพียงเจ้า เพียรเฝ้าถึง
ริจะตัด ยิ่งยื้อ ยิ่งดื้อดึง
ดั่งภู่,ผึ้ง หลงเล่ห์ เกสรงาม
 

[D]

เธอเจ้าชู้หลากสาวพราวกระฉ่อน
ทั่วบ้านกลอนรู้ไส้ไม่ต้องถาม
ถึงแสนเบื่อเหลือล้นทนติดตาม
เห็นเธอพล่ามพะนอคลอเคลียใคร

เจ็บกมลทนช้ำเกินคำกล่าว
หลายเรื่องราวฉาวเล่ห์สุดเฉไฉ
คิดจะจากลำบากจังยังเหลือใย
จึงกลั้นใจตัดฉับ...สับเป็ดกิน.. 

"ดิน"

[ปู่ริน]

แสนเสียดายเธอหลายใจใยลวงเล่ห์
ยังเที่ยวเตร่ช่างใจดำทำด้วยหิน
สับ..ทิ้งเสร็จอีกเจ็ดวันคงได้ยิน
คงถามหาของกิน.แถว..บ้านกลอนไทย

คร่ำครวญหา ปู่..ริน มิสิ้นสุด
ร่ายอักษรว่ารักคุด..ตุดหวั่นไหว
ยินข่าวฉาว กับดาว อาชาไนย
ป๋ารพี ลุงไพร  ไผ่เดียวดาย

ต่างหลบลี้หนีหน้ามิกล้าข้อง
เธอเรียกร้องแทบคลั่งบ้าหาเป้าหมาย
เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมาเห็นวุ่นวาย
ยั่วผู้ชาย...ต่อหน้า  ประชาชี.

                 ริน ดอนบูรพา
                                       ๒๖ เม.ย.๕๗

[panthong.kh]

เก่งแต่ปาก เท่านั้น ทุกวันวุ่น
ชุลมุน กันใหญ่ ดั่งไฟจี้
อยากมีชาย หมายปอง ลองสักที
หลายขวบปี เหมือนเก่า ยิ่งเศร้าทรวง

เห็นใครอื่น หมื่นพัน ขยันจีบ
เราซิบืบ น้ำตา อุราร่วง
กลัวเหลือเกิน เหินห่าง บ้างโดนลวง
ช้ำทุกช่วง ซึมเซา เข้าอย่างจัง

หนุ่มชุมพร ว่าไง อย่าไล่ส่ง
รักมั่นคง หรือเปล่า สาวยังหวัง
อยากไปอยู่ สวนยาง สร้างรวงรัง
แล้วเริ่มตั้ง รกราก หากปู่ยอม
พันทอง
 

[ดุลย์ ละมุน]

อันแรงฤทธิ์ พิศวาส ประหลาดนัก
ดลให้รัก ลำเค็ญ ทั้งเหม็น,หอม
แรกต้องมนต์ แว่วหวาน น้ำตาลตอม
ระรื่นล้อม เริงรัก มิจักคลาย

พอสิ้นมนต์ สุขเคย ก็เลยเสื่อม
ที่หวานเชื่อม ซมซาน น้ำตาลหาย
ครั้งแรกเริ่ม ต้นสุข แต่ทุกข์ปลาย
แม้นอยากลืม แทบตาย สุดท้ายจำ
 

[ปากกาดำ]

 

อันความรักเป็นเรื่องสั้นที่แสนยาว
เป็นพื้นที่สีขาวที่แสนดำ
เป็นเรื่องสุดแสนเศร้าแต่น่าขำ
เป็นเรื่องน่าจดจำแต่ควรลืม

ความรักนั้นเป็นเรื่องดีที่แสนสุข
แต่แสนทุกข์ร้าวระบมเมื่อเป็นอื่น
รักเอยรักช่วยชุบให้คนตายฟื้น
แลรักยังทำคนตื่นให้กลับตาย

..................................................
ปากกาดำ

 

[/font]

[ไผ่เดียวดาย]

กระดาษใช้ กรรไกร ใบมีดตัด
ต้นไม้ซัด ด้วยขวาน พาลล้มต้น
แต่ใจหนอ มิอาจ คาดจะทน
มันมืดมน จริงหนอ จะขอลา

ปากบอกว่า อยู่ได้ ให้ตายสิ
แต่ใจปริ เป็นแผล แย่หนักหนา
การหักอก บาดลึก ตรึกอุรา
พสุธา กว้างใหญ่ ไร้ที่ยืน

ให้ตายไป ง่ายกว่า เธอว่าไหม
ดีกว่าใช้ ชีวิต อย่างคิดฝืน
รักไม่มี วันย้อน ถอนกลับคืน
โปรดหันปืน เหนี่ยวไกล ใส่ฉันที