เป็นเหมือนสิ่ง ที่เคลื่อนไหว ไร้ไออุ่น
เป็นเหมือนหุ่น มีชีวิต คิดไม่ได้
ด้วยข้างใน มันบอบช้ำ โดยทำลาย
เหลือแค่กาย ที่ให้เห็น ไม่เป็นไร
สายลมหนาว ที่พัดผ่าน คลืบคลานหา
อนิจจา ให้รู้สึก นึกสงสัย
ใจเจ้ากรรม คงด้านชา แล้วหนาใจ
หนาวเพียงใด จึงไม่รู้ ยืนสู้ลม
รักคำเก่า ใช้กับใคร คงไม่ได้
เพราะสลาย เป็นเถ้าถ่าน วันวานขม
เศษธุลี คงปลิ่วล่อง ท้องฟ้าตรม
ด้วยฤทธิ์คม แห่งมุสา ผ่ากลางใจ
คำสัญญา คือสายใย ที่ใช้มัด
กลับถูกรัด กัดกร่อนใจ ทนไม่ไหว
ค่าน้ำคำ ความจริงแท้ แพ้คนไกล
ถูกเขาใช้ คำหวานหยอด ให้ตอดกิน
คำว่าพอ ไม่มีใน หัวใจเจ้า
รักสองเรา จึงไร้ค่า พาหมดสิ้น
จนไม่เหลือ เลยทุกอย่าง กลางชีวิน
เธอดูหมิ่น ความรักกัน ใจผันแปร
เมื่อไร้เธอ ก็ไร้ใจ รักใครแล้ว
เป็นเหมือนแก้ว แตกแล้วใคร ไม่แยแส
มีแต่ร่าง ไร้วิญญาณ บนคานแพ
ก็สุดแท้ แต่สายน้ำ ไหลตามทาง
