ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

ฉันอาจเพ้อไปข้างเดียวเพราะเปลี่ยวจิต
จึงได้คิดสร้างฝันให้หวั่นไหว
ถึงแม้รู้อยู่เต็มอกและเต็มใจ
ว่าไม่มีทางจะเป็นไปได้ดุจปอง

เพราะฐานะของเราเข้ากางกั้น
ทำให้ฉันอับจนต้องหม่นหมอง
แม้มีรักแต่ไม่ยักจะได้ครอง
เข้าทำนองเป็นมดแดงแสลงทรวง

ได้แค่มองมิอาจชิมให้อิ่มหนำ
ความหวานฉ่ำชุ่มคอช่อมะม่วง
แล้วสุดท้ายผลเด็ดทุกเม็ดยวง
ก็ถูกเขาสอยร่วงไปสบาย

สุดเรี่ยวแรงจะป้องกันความฝันนี้
จึงต้องช้ำดวงฤดีมิมีหาย
ต้องหมดแรงสิ้งหวังซังกะตาย
อยู่เดียวดายอย่างเก่าที่เราชิน

[~ขลุ่ยกันแสง~]

อุตส่าห์ปอง น้องนาง อย่างจดจ่อ
ตั้งตารอ ฤทัย ใฝ่ถวิล
ได้แนบหนุน อุ่นตัก หลั่งรักริน
รวมสองจินต์ จวบปราณ สบวารวาย..
 
..แต่ไม่พ้น หม่นหมอง ต้องประจักษ์
นอนหนาวเหน็บ เจ็บหนัก เพราะรักพ่าย
เจ้าตัดใย ไร้เยื่อ เบื่อพี่ชาย
พลันสิ้นสาย-สวาท อนาถนอง..
 
..ด้วยโฉมฉาย หมายมี ชาตรีใหม่
มอบทั้งใจ ให้เขา เป็นเจ้าของ
ประกาศหมั้น วันนี้ ตีตราจอง
ทิ้งพี่ช้ำ ร่ำร้อง โอ้..น้องเอย
 

[panthong.kh]

ไปหมายปอง น้องนาง คนข้างบ้าน
แอบมองบาน หน้าต่าง อย่างเปิดเผย
แล้วทึกทัก รักนุช สุดจะเชย
ไม่เอื้อนเอ่ย ใครเล่า เขาจะรู้

จ้องกันไป กันมา โดนหมาคาบ
ถูกเขางาบ ไปทาน มานอดสู
ดั่งบ้าใบ้ บื่อบ้า ครามองดู
แสนหดหู่ เหี่ยวหด รันทดใจ

เป็นบทเรียน เซียนรัก ต้องหนักแน่น
รีบจับแขน เดินคู่ รู้ใช่ไหม
ต่อจากนั้น ว่าต้อง ทำอย่างไร
งกเงิ่นหง่าว ร้าวฤทัย ได้จบกัน

มัวอ้อยอิ่ง อดกัน สวรรค์ล่ม
มาครวญคราง ระทม อกตรมนั่น
ใครจักช่วย ด้วยช้า มานานวัน
อุทาหรณ์ สอนนั้น พลันอย่าลืม
พันทอง
๑๙/๔/๕๗

[D]

เบื่อทนรอพี่ชายชอบบ่ายปัด
แถมข้องขัดผลัดยันฉันไม่ปลื้ม
ค่าสินสอดไม่จ่ายชายหมายยืม
มาด่ำดื่มเพียงครู่แล้วดูดาย

อย่าชิงสุกก่อนห่ามแม่ปรามไว้
ยังจำได้ไม่เลือนจึงเบือนบ่าย
รอให้พี่มาแต่งกลัวแห้งตาย
ใครมาจ่ายเงินพร้อมยอมโอเค

"ดิน"