ตะวันตก ลับขอบฟ้า ในหน้าหนาว
นึกถึงคราว นวลนาง อยู่ชิดใกล้
ด้วยความหวาน แลความดี เติมเต็มใจ
สุขฉไนย ชั่วข้ามคืน มลายผลัน
วันเวลาผ่านพ้นไปช่างเร็วนัก
เมื่อกายพักพิงหลังความเหนื่อยหาย
แต่น้องยามิได้อยู่ข้างเคียงกาย
ร่างสบายใจเว้ว้าชั่งขัดกัน
เดินดมๆผ่านร้านค้าที่เคยเข้า
ใจเปลี่ยวหงาเลือกข้าวของของๆฉัน
ครั้งเคยก่อนเราจะเดินจับมือกัน
คนเขาดันให้เราคู่อยู่ชั่วกาล
อโรคยาปรมาราพา
ลาญประเสริฐหนาหาใช่ทรัพย์สินเงินทองไม่
จะสันหาเท่าภูเขากองเท่าใด
จะร้องไห้ความตายก็ม่ายเมิน
อยากซื้อเธอให้กลับมาคืนดังเก่า
วันของเรากลับมาให้เสกสรรค์
ละเมอเผอในเมฆาทุกคืนวัน
สองเรานั้นรอพบกันบนดวงดาว
