ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

วาดความฝัน วันเก่า เล่ากาลก่อน
พ่อแม่สอน วอนว่า อย่าขี้เกียจ
การงานงอก เงยหนอ อย่ารอเครียด
ลดละเลียด เสียบ้าง ก้าวย่างไว

จะทำกิจ คิดถ้วน กระบวนรอบ
หาคำตอบ ขอบเขต สมเหตุไหม
เรื่องวู่วาม ยามโกรธ โปรดเห็นใจ
รู้อภัย ให้กัน จงหมั่นทำ

มีเมตตา อารี นี้เป็นหลัก
จงตระหนัก จักเห็น เช้าเย็นค่ำ
อย่าอยากได้ ของคน หม่นระกำ
เกิดชอกช้ำ ตามติด ผิดที่ตัว

ให้บากบั่น มั่นมุ่ง จะรุ่งโรจน์
อย่าไปโทษ กรรมเก่า จักเฉาทั่ว
สร้างพลัง ศรัทธา เจ้าอย่ากลัว
จงหลีกชั่ว ทำดี ศรีแห่งตน

คำนินทา กาเล ให้เป๋ปัด
รีบขจัด จากจิต พิษด่าก่น
ชำระล้าง กิเลส เหตุปะปน
ฝึกกมล ผ่องผุด ดุดดอกบัว
พันทอง
๓/๔/๕๗

add complete
by Klonthaiclub fb

[ไพร พนาวัลย์]

คำสอนแม่มากมายกระจายรอบ
ถามไม่ตอบโดนตี,รู้ดีชั่ว
เพราะรักวัวให้ผูก,ลูกพันพัว
แม่จึ่งตีลูกชั่วจนตัวลาย

เมื่อยังเด็กเล็กอยู่ไม่รู้นี่
อันไหนดี,ไหนชั่ว,ชอบมั่ว,ป้าย
อันไหนถูก,ไหนผิด,คิดจนตาย
พอโดนหวายหลายที,รู้ดีจัง

ตอนเป็นเด็กดื้อด้านพาลไปทั่ว
ชอบเกลือกกลั้ว,เลโล,และโง่งั่ง
แม่กระหนาบจนเบื่อ,ไม่เชื่อฟัง
พอโดนไม้ตีหลัง,นั่งประนม

ที่จำได้แม่นยำแม่ย้ำชัด
ตอนไปเป็นลูกศิษย์วัดถูกดัด,ก้ม
“อย่าจองหองพองขน” ให้คนชม
“จงรักกันเกลียวกลม อย่าข่มคน”

แม่บอกสอนทุกอย่างเพื่อสร้างลูก
รู้ผิดถูก,ชั่วดี,มีเหตุผล
ทั้งดุด่า,ว่ากล่าว,เมื่อคราวซน
“เป็นคนจนต้องเจียม และเจือจาน”

แม่คือพระอรหันต์เข้าพันผูก
จิตใจลูกอุ่นนักหนุนตักท่าน
ถ้าไม่โดนแม่ตีคงมีพาล
นั่งล้มลุกคลุกคลานไปนานแล้ว

ไพร พนาวัลย์

add complete
by Klonthaiclub fb

 

[panthong.kh]

คงเป็นเด็ก สอนยาก ลำบากแย่
ดุด่าแท้ ยิ่งมึน อึนกระแด่ว
อีกโดนหวาย หวดให้ ได้เป็นแนว
เลือดซิบแล้ว ร้องแง แดอ้างว้าง

เรื่องกระโดด โลดเต้น เป็นที่หนึ่ง
ต่อยเตะตึง ดึงดื้อ คือความต่าง
แม่บ่นจน ปากแฉะ แนะนำทาง
ตาเริ่มขวาง ตะหงิด จิตชอกช้ำ

ไม่เหมือนพัน ขยันมาก หากแม่ดุ
วิ่งทะลุ ปรุไป ใจถลำ
มิเคยโดน แม่ตี หนีประจำ
ตวาดคำ จ้ำอ้าว คราวแม่ใช้

แหกขี้ตา ทุกเช้า ราวตีห้า
หุงข้าปลา อาหาร จานล้างไหว
จึงจะได้ อาบน้ำ แต่งตัวไป
โรงเรียนไกล จริงหนอ แสนท้อแท้

เลิกจากเรียน เวียนวน ทนกวาดถู
ต้องเลี้ยงหมู ต้อนเป็ด เสร็จเกือบแย่
เป็ดหลงฝูง หลายหน หม่นดวงแด
ต้องตามหา แทบแย่ แม้ไกลโพ้น

เป็นเด็กดี แต่เล็ก ดังเหล็กไหล
จึงไม่เหมือน ลุงไพร ไปห้อยโหน
ไม่เคยดอก โดนแส้ แม่ตะโกน
เราก็โผน เผ่นตลอด จึงรอดตัว
พันทอง
๕/๔/๕๗
 

[รพีกาญจน์]

ทะลึ่งยืนขึ้นเสียงดังเถียงตอบ
กรุเรื่องชอบดีโต้ปากโป้ปด
ความแค่คืบสืบไปไม่ละลด
แม่เหลืออดจึงด่าว่าหลายที

คิดประชดทดแทนแค้นสั่งสม
ทำโง่งมซมซานจากบ้านหนี
หน้ามอมแมมแก้มเกลื่อนเปื้อนผงคลี
แขนเสื้อมีรอยอาบคราบน้ำตา

สะอื้นเดินสลับกับกับวิ่ง
ถึงตลิ่งนั่งโคนต้นฉำฉา
แวบหนึ่งจะกระโจนจมคงคา
แต่มิกล้ายังหวาดขาดหายใจ

ตะวันลับอับแสงแรงร้อนเร่า
มือกอดเข่าเฝ้ามองคลองน้ำใส
เย็นลมโชยโบยโบกโยกกิ่งใบ
นกน้อยใหญ่ขยับบินกลับรัง

กระหวัดจิตคิดย้อนคำสอนแม่
เลิกเมาแอ๋สุราดื่มบ้าคลั่ง
สูบบุหรี่มีกับปอดตับพัง
เสียสตังค์เอาภัยพิษใส่กาย

นำข้าวตอกดอกไม้ยอไหว้สา
วอนแม่จ๋าอภัยให้สมหมาย
จะเลิกสิ่งเสพติดอันตราย
จนชีพวายมิต้องข้องแวะเอย

 

รพีกาญจน์

ขออภัยไม่สัมผัส ความจะผิดเพี้ยนครับ

[panthong.kh]

คงจะแก่น แก้วมาก แม่ยากยุ่ง
จึงได้รุ่ง เรืองรอง จ้องเปิดเผย
จากเด็กชาย วัยซน ก่นด่าเปรย
ได้ชมเชย สุขสม อารมณ์ปอง

ชอบกรุเรื่อง โป้ปด หมดโอกาส
เพราะโดนฟาด ด้วยแส้ แม่สนอง
เพื่อให้เป็น ต้นกล้า อ่าอำพอง
ตามครรลอง ของแม่ ที่แกคิด

ถึงประชด กดดัน วันร้อยหน
แม่ยังทน สั่งสอน ซ่อนปกปิด
ไม่เคยเกลียด ชังลูก ปลูกประชิด
ฝังในจิต เรื่องดี ทุกวี่วัน

ยามที่เหนื่อย ท้อแท้ แม่คอยปลอบ
ตบให้อยู่ ในกรอบ ขอบเขตขันธ์
พระคุณเกื้อ เพื่อลูก ผูกสัมพันธ์
ยามท้อนั้น หวนนึกถึง ซึ้งอุรา
พันทอง
๖/๔/๕๗