ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กรกช]

#๒๔๙

ตอน วันนี้วันอะไรจ๊ะ

-๐-๐-๐-

คู่ภรรยา สามี วิวาห์ใหม่
แสนรักใคร่ ใกล้ชิด สนิทสนม
เสน่หา พาลดเลี้ยว กอดเกลียวกลม
ต่างสุขสม เสพสราญ ประสานกัน

ข้อตกลง คงมีไว้ ให้สะกิด
อยากใกล้ชิด เชิญจำไว้ ไปสวรรค์
วันไหนที่ มี ร.เรือ เอื้อเอ่ยพลัน
ผ่านพ้นจันทร์ วันอังคาร สราญแด

ต่างถ้อยที ถ้อยอาศัย สมใจยิ่ง
เสียดายจริง วันต่อไป ไม่ใช่แน่
มาวันนี้ สามีคิด สะกิดแจ
มองหน้าแม่ มารศรี มีนัยนัย

แล้วเอ่ยปาก ฝากถามมา ตาระยิบ
เสียงกระซิบ กระซาบถาม ความหวามไหว
"ที่รักจ๋า เอ้อ..อ้า..วันนี้ วันอะไร"
(ภรรยา ตอบเสียงใส)…"ลืมหรือไง นี่วันพรุธ" รีบฉุดมือ

-๐-๐-๐-

 

[กรกช]

#๒๕๐

ตอน เครื่องเสีย

-๐-๐-๐-

ตอนต่อมา เมื่อวันวาร ขานเปลี่ยนได้
จะวันไหน ไม่มีขัด นัดเต็มอื้อ
ทั้งวันพรุธ พรึหัส จัดตาปรือ
ต้องเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนสัญญาณ ขานใหม่ครัน

ว่าคราวนี้ นี่นะ จะส่งซิก
ขอแค่คลิก บอกมา ว่าได้นั่น
พี่จะชวน น้องมา ซักผ้ากัน
ถ้าน้องหัน มาหา แปลว่า..โอ..

มาวันหนึ่ง ถึงครา ภรรยาเหนื่อย
ฝ่ายสามี สะกิดเรื่อย ให้โมโห
หันมาหา สามี ที่อดโซ
บอกว่า..โน.. เครื่องเสียหนา ผ้าวางกอง

แล้วก็หลับ สลบไสล ไม่รู้ไม่ชี้
เมื่อสามี เห็นเครื่องซ่อม ย่อมหม่นหมอง
ทบทวนอยู่ รู้วิชา ซักผ้าตรอง
เป็นฉากช่อง ลองแก้ไข ไม่รอเมีย

เช้าตรู่มา ภรรยาตื่น ชื่นแจ่มใส
นึกขึ้นได้ ว่าสามี มีหัวเสีย
สะกิดหมับ บอกสามี นี่.."มายเดียร์
น้องนี้เคลียร์ เครื่องซ่อมแล้ว" แจ้วแจ้วไป

กระชุ่มกระชวย ยิ่งนัก คึกคักหนอ
เปิดเครื่องรอ ชวนมา ซักผ้าใส่
เสียงสามี งัวเงีย เพลียเหลือใจ
"มิเป็นไร ดอกครานี้ พี่ซักมือ"

-๐-๐-๐-

 

[กรกช]

#๒๕๑

-๐-๐-๐-

เครื่องซักผ้า ของสำคัญ นั้นซ่อมบ่อย
เสียอย่างน้อย เดือนละครั้ง ช่างหัวดื้อ
แต่ชำนาญ งานซัก มักอออือ
เลยไม่ถือ ว่าบกพร่อง ต้องเปลี่ยนตัว

เดี๋ยวนี้มี ที่หยอดเหรียญ เลียนแบบด้วย
เป็นตัวช่วย ชายไร้เครื่อง เรื่องซักมั่ว
ด้วยเกรงใจ มิใช่ว่า ข้าเกรงกลัว
คิดถ้วนทั่ว ถึงทางหนี ทีไล่เอง

ลองด้อมด้อม มองมอง อยากลองเครื่อง
เกรงสิ้นเปลือง เกิดผ้ายับ จับไล่เฉ่ง
รึว่าซัก ไม่สะอาด ขาดโทงเทง
แม้จะเก่ง การนี้ นี่ตัวแปร

อีกประการ งานจ้างซัก มักเร่งรีบ
เขาจะคีบ ใส่เครื่อง เรื่องนี้แน่
ไม่ถนอม ออมมือ หรือดูแล
ผ้าก็เก่า เราก็แก่ แย่จริงนา

-๐-๐-๐-

[กรกช]

#๒๕๒

ตอน เมืองแปลก

-๐-๐-๐-

สาวสำรวย สวยใส ไปเที่ยวท่อง
ชอบลิ้มลอง ของอร่อย คอยค้นหา
ถึงเมืองหนึ่ง จึงพำนัก พักกายา
หิวขึ้นมา หาร้านเด่น เห็นแต่ไกล

เข้าในร้าน อาหาร หวังจานอิ่ม
นึกอยากลิ้ม ชิมบ้าง นั่งโต๊ะใหญ่
ขอเมนู มองดูหา อาหารไป
บริกรกลับ ไม่สนใจ ทำไงดี

แม้ร้านใหญ่ กลับไร้เสียง สำเนียงเอ่ย
ป้ายบอกเลย "ห้าม ! ใช้เสียง" เลี่ยงไงนี่
คนเต็มร้าน ต่างหรรษา อาหารมี
แตกต่างที่ วิธีการ ขานเมนู

ใครอยากทาน อาหารใด ให้ทำท่า
แสดงมา เมื่อบ๋อยเห็น เป็นได้อยู่
ตามต้องการ ได้ดั่งใจ ใคร่ลองดู
เลียนแบบผู้ สั่งก่อน โอนอ่อนตาม

เห็นชายหนึ่ง นั่งยกขา ข้างขวานี้
แล้ววางบน เก้าอี้ ที่ตรงข้าม
พร้อมเขย่า ขาขวาด้วย ช่วยเน้นความ
เพียงไม่นาน บ๋อยยกชาม ตามมาเลย

รอจนหิว ฉิวโมโห โอ้..รู้แล้ว
เลิกนั่งแกร่ว ทำท่าบ้าง ไม่นั่งเฉย
บริกร หันมามอง เหมือนไม่เคย
คล้ายคนเชย แถมส่ายหน้า ว่าไม่มี

ทำยังไง ล่ะทีนี้ วิธีสั่ง
ได้แต่นั่ง ตาละห้อย คิดถอยหนี
ชายคนนั้น หันเห็นเข้า เอ้าพอดี
เดินเร็วรี่ มาหา ซ้ายขวามอง

ก้มกระซิบ ข้างหู บอก "หนูจ๋า...
บังเอิญว่า ที่น้าสั่ง นั่งทานของ
เป็นเมนู สลัดไข่ ไง..ต้องลอง
แต่ที่หนู สั่งจอง มันต่างไป

เพราะร้านนี้ ไม่มี ที่หนูสั่ง
ที่หนูนั่ง สลัดอยู่ ดูไม่ใช่
ก็หนูสั่ง สลัด.... คอยยังไง
ก็ไม่ได้ ไม่มีขาย ไงหนูเอย"

-๐-๐-๐-