ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

๐สวัสดีน้องพี่ที่คิดถึง
ดูประหนึ่งดนูนี้หลีกลี้หาย
หากห้วงทรวงซึ้งซ้องพร้องพริ้งพราย
วัจน์มิวายวิรุฬห์รักภักดิ์บ้านกลอน

๐ขออภัยไปนานปานประลาต
ดุจพิฆาตคมคำช้ำอักษร
แท้ระลึกลายลักษณ์ศักดิ์บวร
จึงตรึกย้อนคารวะสขิกานท์

๐ดวงดาราระย้าแย้มแต้มเวหน
เสาวคนธ์สุมาลีฉวีหวาน
คีตศิลป์สุรเสียงเพียงพิมาน
กลิ่นกลอนกานท์กลับกระฉ่อนขจรจินต์

๐จึงจำนงคงคะนึงซึ่งซึ้งศรี
คือมณีมุขสวัสดิ์กวัดศิลป์
โอ้อุราเรียงร้อยสร้อยกวินทร์
ทิพอาสน์องค์อินทร์ถวิลไย?

add complete
by klonthaiclub fb

[แป้งน้ำ]

  คุณพี่หายไปซะนานเลย . .. คิดถึงอ่า .. .

[ไร้นวล^^]

๐เบื่อศัพท์แสงเศียรตนดูหม่นทึบ
บ่กระดึ๊บกระเพื่อมพุ่งรุ้งไสว
จึงจุกจ้อยจ่อมจิตมิคิดใด
ออกไปไกลหลั่นล้าหาเวทมนต์

๐มิพบพราหมณ์ผู้เจนเล่นวาทวาบ
น้ำตาอาบแอ่วบ้านผู้หว่านผล
แท้ที่จริงเพชรแท้มีแด่ตน
คือกฤษฎ์กลวิจิตรจารบ้านกลอนไทยฯ

[ไพร พนาวัลย์]

สวัสดีต้อนรับการกลับบ้าน
นฤพานมินบประกบใกล้
นิราศรักพักรบประคบใจ
นิมานรดีใดไยห่างกลอน
 
เนตรประลุกรุแก้วไร้แววหม่น
นฤดลยลดีมิเช่นก่อน
จักษุแจ่มแอร่มรื่นชื่นขจร
มิจากจรอีกหน..จะยล,ยิน
 
ไพร พนาวัลย์

เฮ้อ เหนื่อย..

[D]

จะกลับมาทำไมให้รกบ้าน
คงลำบากจึงซานคืนฐานถิ่น
สาวเฟสทิ้งหมดท่าน้ำตาริน
รักโบยบินหรือไงถึงได้มา

ทำปล่อยปละละเลือนแชเชือนนัก
นี่โทษหนักนะอ้ายไยหายหน้า
งานขาดตกบกพร่องต้องบีฑา
พิจารนาต้องประหารสถานเดียว

"ดิน"

ไม่ยอมเหนื่อยด้วยหรอก

[ไร้นวล^^]

๐โหโหดแท้แดอ้ายสลายแล้ว
โอ้แม่แก้วกานดาอย่าฉุนเฉียว
อ้ายก็มีฤดีซึ้งเพียงหนึ่งเดียว
กล้าเลาะเลี้ยวหลีกลารติฤๅ?

๐ชีวาอ้ายคล้ายล่องกลางท้องสินธุ์
เผลอผกผินพายลงดงกระสือ
ทั้งเสือสิงห์หญิงร้ายหมายข่วนมือ
อ้ายก็ยื้อยุดอยู่ไม่รู้วัน

๐พอแสงนวลชวนเคลิ้มขึ้นเจิมฟ้า
สติมาส่องทรวงห่วงน้องขวัญ
ทิ้งเดียวดายหลายคืนสะอื้นครัน
จึงฉับพลันพายกลับรับนงราม

๐ฟ้าพิโรธโหดเหี้ยมเปรี้ยงเกรียมเศียร!
รึจักเที้ยนเธอถองด้วยร้องถาม!
เปรี้ยงเปรี้ยงเปรี้ยงเพียงพ้อสักข้อความ
รึจักห้ามน้ำตาอาบหน้าชายฯ

[ศรีเปรื่อง]

เดี๋ยว ๆ เปิด dic. ก่อนครับ  (หุหุ แซว )

อสงไขยคำนึงรำพึงหา
อักษรางามเฉิดประเจิดฉาย
สำเนียงซ่านหวานแทรกชำแรกกาย
เสนาะคล้ายพิณประเลง...เพลงคนธรรพ์

ให้เผลอไผลใจเพ้อมะเมอหลง
มึนมึนงงปัดเป๋เซถลัน
คำขอม-แขกแปลกตาสารพัน
ก็เปิดบรรณ...ไถ่ถาม...นิยามเอา

ศรีเปรื่อง
๑ เม.ย. ๒๕๕๗

[ไร้นวล^^]

 
๐ฮ่าฮ่าฮ่าผมขำคำลุงเฮ้อ
ลุงไพรเพ้อเพลงหวานหลานหายเหงา
ทำเป็นเหนื่อยแท้นี้มณีเชาว์
ปราชญ์ผู้เฒ่าแกล้งบ่นคนรู้ทัน

๐ก็เพราะหลานเรียนรู้ลุงผู้สอน
กลกาพย์กลอนเกริกเกรียงเรียงเฉิดฉัน
ลุงคิดคมผสมศัพท์ระยับพรรณ
ไยจำนรรจ์หยอกอย่างครวญครางคำ

๐นี่ท่านศรีเปรื่องป้อนอ้อนออเซาะ
อุราเดาะกระหยิ่มยิ้มด้วยอิ่มหนำ
ที่ท่านชมเกินวาทผมอาจคลำ
แท้ยังจ้ำจำเจเสน่ห์จาง

๐แต่ก็นะอักษราคาถาขลัง
ตกภวังค์วลีรมย์พจน์พรมพร่าง
เห็นเดือนดาวพราวพรายฉายสอางค์
เพราะคำวางวาดฝันเสกสรรจินต์
 

[panthong.kh]

ยุ่งงานงม โข่งอยู่ อยากกู่ร้อง
แว๊บมามอง อิจฉา ระอาสิ้น
เขาเล่นกัน คึกคัก เราหนักจินต์
ช้ำชีวิน รินร่ำ ฉ่ำน้ำตา

สวัสดี ตอนบ่าย ที่หมายไว้
ข่าวว่าไป ติดเด็ก เล็กหนักหนา
เลสิคแจ่ม แจ๋วไหม นัยนา
แว่นสี่ขา ปาทิ้ง หญิงติดตรึม
พันทอง
 

[ไร้นวล^^]

๐ท่านพี่พันกระนั้นยังประดังฟาด
ด้วยเพลงพาทย์พยุหะสระอึ้ม
อิทธิฤทธิ์รจนาระเบิดบึม
น้ำตาซึมอึมระอุประทุทรวง

๐กิจการงานยุ่งเรียกรุ่งโรจน์
ร้องโอยโอดมิมีกิจผิดใหญ่หลวง
คนว่างจัดอัตคัดขัดทั้งปวง
งานจึงพ่วงพิพัฒน์ชนม์อย่าบ่นเลย

๐หลังเลสิคสีหน้าข้าน้อยหมอง
สิวทั้งผองผลุบขึ้นผื่นก็เผย
ริ้วรอยเรียกทีนกาไม่ช้าเลย
เหมือนมันเย้ยเยาะหล่อล้อพักตรา

๐แต่ก่อนนั้นมันมีแว่นที่ป้อง
ใดเป็นร่องอำพรางแว่นบังหน้า
ต่อแต่นี้สิวเสี้ยนแวะเวียนมา
ทักสุดาและก็ชิ่งถูกทิ้งพลันฯ