ความฝัน อดีต ความภูมิใจ น้ำตาดึกสงัดคืนหนึ่ง ในขณะที่สายลมวิ้ดวิว จั๊กจั่นเเละเสียงเสียดสีของกอไผ่บรรเลงเพลงเเห่งราตรีไปพร้อมๆกัน
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมน้ำตาที่เกรอะกรังเต็มหน้า เเสงม่วงเเดงที่กระพริบเป็นจังหวะของเครื่องชาตไร้สาย ที่เสียบไว้ตรงเสาบ้าน
ผมนึกในใจ เห้ย!!นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับกูวะ?.
เมื่อลองทบทวนดูสักครู่จึงรู้ที่มา.....
มันเป็นความฝันเเละบรรยากาศสมัยที่บวชเรียน กลุ่มเพื่อน คณะครู หลวงพ่อ ที่ดังก้องอยู่ในหัว เป็นความฝันที่ทำให้ผมยิ้มได้เเละมีความสุข.
เป็นฝันที่ผมได้ใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อน เรื่อยมา จนสึก...
หลังจากนั้นผมได้เข้าทำงานที่บริษัทเเห่งหนึ่ง...
ในฝันผมจำรายละเอียดได้ไม่มาก ผมจำได้ว่าในฝันมีผู้หญิงคนหนึ่ง จะอย่างไรก็ไม่ทราบเหตุผมต้นปลายรายละเอียด จำได้เเต่เพียงว่า เธอได้ทำการฉีกประกาศนียบัตรเเสดงการจบการศึกษาของผม ในฝันผมร้องไห้ไม่หยุด ทั้งขี้มูกขี้ตา
เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งคนหนึ่งถามอย่างหัวเสีย
มึงจะร้องไห้อะไรนักหนา กะเเค่ใบประกาศนียบัตรใบเดียว มีค่ามากหรือไง?.
ผมตอบทั้งน้ำตาว่า
มันไม่ได้มีค่าเรื่องเงินทองหรอก เเต่มันมีค่ากับกูด้านจิตใจ
พูดพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นจากสองเเก้ม
บรรยากาศที่ขณะร้องไห้เสียใจเเละเพื่อนฝูงที่ที่นั่งหัวร่ออย่างมีความสุข มีเสียงเพลงหนึ่งที่มีเนื้อหาล้อเลียนผม
ผมพูดพร้อมน้ำตา ว่า
มึงจะเปิดหาพ่อมึงอะ
เเละการร้องไห้ก็ดำเนินต่อไป.............
กลับมาสู่ปัจจุบัน ผมนึกย้อนไปถึง ประกาศนียบัตรใบนั้น ที่เขียนว่า
"ประกาศนียบัตรฉบับบนี้ เเสดงว่า สามเณร ฐิิตวุฒิ อินทรเเก้ว ได้สำเร็จการศึกษาขั้นพื้นฐาน จากโรงเรียนวัดศรีสระเเก้ววิทยา ขอให้มีความเจริญ มี อายุ วรรณะ สุขะ พละ ด้วยเทอญ (พระมหา สมร สุนทโร) จากนั้นน้ำตาผมได้พรั่งพรูลงมาอีกครั้งพร้อมคำถามที่เกิดในใจว่า จะร้องทำห่าอะไร?.
ในความมืด ผมได้คล้ำหาสมุดบันทึก ก่อนจะลงมือเขียนเรื่องราวครั้งนี้ เป็นเวลาตีสองสิบห้านาที เเห่งราตรีกาล...................
(พระอภัย) ด้วยรักเเละคิดถึง ประธานผู้ไม่เอาไหนT-T
