๐๐ นี่หรือที่เรียกว่ารัก ๐๐
นับแต่วันเธอได้ให้รู้จัก
จึงตระหนักจิตว่าฟ้าสดใส
และรู้จักความเหงาและเข้าใจ
ว่าทำไมต้องมีจิตคิดถึงกัน
กับหัวใจดวงนี้ที่แสนหวง
เพียงหนึ่งดวงสู้โลกเคยโศกศัลย์
เฝ้าถนอมออมไว้ไม่แบ่งปัน
กลับมอบพลันพอใจให้แก่เธอ
ไม่มีเวลาให้ผู้ใดอื่น
ในยามตื่นตามองปองเสมอ
ในยามหลับทุกวันฝันละเมอ
ยังแอบเพ้อแอบพ้อขอสัญญา
ฉันอาจไม่เข้าใจในความรัก
จึงทึกทักเสมอเธอห่วงหา
แม้ไม่เคยได้พบได้สบตา
ก็ยังว้าวุ่นใจได้เพียงนี้
หากมีเวลาว่างบ้างสักนิด
วอนเธอคิดถึงบ้างอย่าร้างหนี
ฉันขอมากไปไหมในวจี
ขอคนดีโปรดมอบคำตอบไป
คนอกหักรักลามาหมาดหมาด
ยังบังอาจหวังจักเริ่มรักใหม่
มิรู้จำเข็ดบ้างหรืออย่างไร
คิดว่าใครเขามองปองเราฤา
ดาวอาชาไนย
แห่งเสี้ยวอารมณ์กลอน
add complete
by klonthaiclub fb
