ยามคิดถึงจึงรู้อยู่ว่ารัก
เกินจะหักใจข่มตรมจนเก้อ
พิษความรักฝังตรึงจึงละเมอ
อยากพบเจออีกบ้างอย่างวันวาร
อยู่คนเดียวเปลี่ยวใจใครจะรู้
จันทร์ลอยอยู่เชื่องช้าน่าสงสาร
คงเงียบเหงาเหมือนเราแสนเนานาน
ชั่วกับป์กาลรำพึงคิดถึงกัน
เธอห่างไกลเหลือใจเกินไขว่คว้า
จันทร์เจ้าขาช่วยเยือนเป็นเพื่อนฉัน
หยาดน้ำตาร่วงหยดรดทุกวัน
เพราะเธอนั้นรวนเรพังเพใจ
นอนกอดหมอนร้อนกายไม่หายหนาว
ใจร้อนผ่าวระยิบยับเกินหลับใหล
โอ้เธออยู่แห่งหนตำบลใด
อย่าห่างไกลเลยหนอขอวิงวอน
จงกลับคืนเรือนนอนอ้อนเหมือนเก่า
ช่วยแบ่งเบาความฝันให้กันก่อน
อย่าหลบลี้หนีหน้าพาแง่งอน
ใจรอนรอนเจียนจะขาดอนาถเอย
วาริน
๒๘,๓,๕๗
