ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

วางกลอนลง ปลงจิต ขิลิตไข
วางกลอนไป ใจหม่น สับสนหนอ
ไยไม่มี คนอ่าน นานเกินรอ
อีกคนต่อ ไม่เห็น เหมือนเช่นเคย

หรือกลอนเรา ไม่คม เขาสมเพช
จึงเป็นเหตุ นำพา มาเปิดเผย
กลอนไม่เด่น เลิศหรู อดสูเอย
เขาละเลย ปล่อยทิ้ง ยิ่งเศร้าทรวง

พยายาม เท่าใด ไม่เป็นผล
น้ำตาลปน หล่นทับ ช่างลับล่วง
ไม่เยี่ยมหน้า กรายใกล้ ฤทัยกลวง
คงถึงช่วง อับเฉา เช้าวันนี้

เงียบงันเหงา เศร้าแท้ แพ้ทุกอย่าง
ความอ้างว้าง ว่างเปล่า เขาเบือนหนี
ฝืนยิ้มร่า หน้าตรม ขมฤดี
ทุกพื้นที่ ฉาบดำ ช้ำเพียงใด

ฉันไม่ว่า เธอหรอก อย่าตอกย้ำ
เมื่อน้ำคำ รสเฝื่อน ไม่เหมือนใหม่
ปล่อยกลอนหล่น ตกขอบ อย่าปลอบใจ
สี่ห้องไร้ ทางเดิน เกินเยียวยา

กลอนไม่คม ชมชื่น ฝืนคงยาก
กลอนไม่หลาก หลายล้วน ชวนใฝ่หา
กลอนไม่เร้า อารมณ์ ตรมอุรา
กลอนไม่หลาก ลีลา จักว่าใคร
พันทอง
๒๓/๓/๕๗

[ศรีเปรื่อง]

เห็นอนุช...ระทม...ภิรมย์หาย
โอ้อกชาย...สุดพรั่น...ประหวั่นไหว
จึ่งรีบถัก...ทอกถา...หวังยาใจ
เจ้าสดใส...เริงระรื่น...ฟื้นเฮฮา

ทุกทุกบท...ทุกกลอน...เจ้าอ้อนกล่าว
ทุกทุกคำ...แพรวพราว...วาวภาษา
ทุกทุกเสียง...เจ้าจรด...พจนา
ทุกทุกครา...อ่านก็หวิว...สยิวจินต์

ใช่จะหนี...เนื้อนวล...มิหวนกลับ
ใช่จะลับ...นงนาถ...ปราศถวิล
ใช่จะหมด...เยื่อใย...ในยุพิน
ใช่จะสิ้น...อุระภักดิ์...สมัครเลือน

แต่ก็ด้วย...หน้าที่...ที่รุมเร้า
เลยจำเป็น...ปล่อยเจ้า...เหงาเสมือน-
ฟ้าในค่ำคืนดับ...อับแสงเดือน
ขัดสนเพื่อน...แหย่กระเซ้า...เฉาชีวี

มาแล้วจ้า...บทกลอน...อ้อนเข่าศอก
มาแล้วมา...สัพยอก...หยอกโฉมศรี
มาแล้วจ้า...บุรุษฮา...หน้าตาดี
มาแล้วมา...หว่านพจี...ขยี้กรม

ศรีเปรื่อง
๒๓ มี.ค. ๒๕๕๗

[panthong.kh]

เสียงเอะอะ มะเทิ่ง เอิงเอยเอิ้น
จนสะเทิ้น ข้างใน คล้ายใจล่ม
แสนยินดี ปรีดา ถลาลม
ที่เคยตรม เต็มตื้น ฟื้นทันที

อ่านถ้อยถัก สลักคำ ก็ขำก๊าก
ระรื่นมาก ฝากไว้ ใจล้นปรี่
หนุ่มสุดหล่อ จ้อมา ลีลาดี
ศรีเปรื่องมี ลูกหยอด ตลอดกาล

ทุกบทกลอน ตอนแต่ง สำแดงเดช
ดั่งร่ายเวท มนต์ขลัง ดังแว่วผ่าน
ตกตะลึง พึงพืด ค่อยคืบคลาน
อุระซ่าน ซึ้งซาบ วาบไหวทรวง

กลับมาแล้ว เจ้าเก่า เขาของแท้
กลับมาแน่ อ้อนออก ศอกสับร่วง
กลับมาแหย่ เสือสาว ขาวไยยวง
กลับมาทวง บัลลังฮา หน้าตาดี
พันทอง
ขอบคุณที่แวะมาต่อกลอนจ้า
๒๓/๓/๕๗
 

[ไพร พนาวัลย์]

 

   

จะเขียนกลอนทีไรไม่ลับมีด
กลอนจึงขีดไม่คมไม่สมที่
ตั้งใจเขียนจากใจไม่รอรี
กลอนจึงถี่ทับถมไม่คมคาย

ก่อนจะเขียนกลอนปั๊บต้องลับมีด
กลอนจะกรี๊ด,กร๊าด,กร้วม,จนท่วมป้าย
ทั้งหน้าบอร์ดกลอนเดี่ยวไม่เดียวดาย
กลอนกระจายเต็มจอ คนรอตรึม..!!

ไพร พนาวัลย์

[panthong.kh]

มาวางยา กันได้ ชายคนซื่อ
มายึกยือ เยี่ยมเยียน เซียนหน้าขรึม
มืดหมองมัว เมฆหมอก บอกอืมครึม
โจ๊ะพรึ่มพรึม สบึมเลย มิเคยกลัว

เตรียมลับมีด ไว้รอ หนอคราวหน้า
ขืนทำซ่าส์ ซาบซ่าน จะฝานหัว
ให้กุดด้วน ห้วนเตียน เกรียนพอตัว
หากขืนมั่ว หมกเม็ด เสร็จแน่นอน
พันทอง
 

[D]

เจ็บปวดแปลบแสบแท้เป็นแผลลึก
ไตร่ตรองตรึกนึกไปแล้วใจกร่อน
เฝ้าคิดครวญทวนคำย้ำยอกย้อน
เคยออดอ้อนวอนเวียนเขียนเนิ่นนาน

กลับเปล่าดายหน่ายนักรักลอยลิ่ว
ทนหน้านิ่วเจ็บหมองเราพร่องหวาน
รักหนุ่มกลอนออนเก้อเพราะเผลอมาน
เจอคมกานท์บาดเอาปวดร้าวใจ

"ดิน"

[panthong.kh]

รีบหาผ้า มาพัน กันไว้ก่อน
แผลคมกลอน บาดลึก นึกเสียวไส้
เลือดหยดย้อย เป็นทาง ครวญครางไป
สงสารได้ แต่มอง จ้องแลเล็ง

ชายออดอ้อน ตอนนี้ มาหนีหน้า
เราตามล่า ดีไหม ใครที่เจ๋ง
ลากมาทุบ ตุ๊บตบ สลบเกร็ง
แล้วรีบเร่ง กักกัน วันนี้เลย
พันทอง
 

[ศรีเปรื่อง]

คารมทื่อ...ไม่คม...ผสมมั่ว
นิยมยั่ว...แหย่หญิง...'หนุกจริงเหวย
เฟื่องเรื่องออดอ้อนหมัด...กำดัดเชย
ชะเอ่อเอย...ตราช้าง...ผมอย่างทน

จะเตะขวา...เตะซ้าย...สกายคิก
ก็ระริกเริงร่า...ท้าแดดฝน
ยิ้มระรื่นสู้หน้า...ประชาชน
ถึงกายแหลกเหลวป่น...มิบ่นนาง

ศรี ฯ...ทนได้

ศรีเปรื่อง
๒๕ มี.ค. ๒๕๕๗

[panthong.kh]

เห็นท่านศรี ปรีชา มาประกาศ
มองดูมาด ลิเก ผมเป่ข้าง
ได้ยิ้มย่อง ผ่องพักตร์ ชะงักนาง
ขากรรไกร เกือบค้าง พรางหุบทัน

ว่าจะเตะ เซโซ โมโหนัก
เข่าดังพลั๊ก ชักกระตุก จุกจนสั่น
โดนเต็มเปา เข้าให้ ตรงไขดัน
หิ่งห้อยพลัน บินว่อน นอนดูดาว
พันทอง