มีบึงใหญ ในปาลึก ใตพฤกษถิ่น
หมื่นชีวิน อาศัยพงศ ในวงษา
แลววันหนึ่ง คนบาปใหญ ไรธรรมา
ใชพลา ฉุดขึง ดึงกอบัว
น้ําเคยใส ในบึงกวาง อยางสงบ
พอไดพบ แรงหนุน ก็ขุนหนัว
สัตวนอยใหญ ในบึงอื่น ก็ตื่นกลัว
ชางเสือวัว หมีปา พากันคราง
ในซอกหลีบ กลีบผักตบ ลูกกบนอย
ยังคงคอย น้ําใส ในฟาสาง
สักวันหนึ่ง สัตวทั้งหลาย ไดปลอยวาง
สงบวาง สกปรก ตกตะกอน
ยิ่งกวนกอ ตอเติม ยอมเพิ่มขุน
ชุลมุน ใหวุนไป ใตสังหรณ์
เพียงหยุดคิด จิตสงบ จบอาวรณ
แลวคอยผอน น้ําใหใส เมื่อใจเย็น
เพียงทุกอยาง หยุดนิ่ง ยิ่งสงบ
จะพานพบ แตความสุข ไรทุกขเข็ญ
บึงใหญกวาง สรางชีวิต จิตบําเพ็ญ
จึงรมเย็น เหมือนกอนเกา แตเนาวมา