ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

*** ลืมสัญญา ***

** แสนภูมิใจและสุขใจที่มีน้อง  ไว้แนบครองเคียงข้างอย่างสุขี  ความสุขใจหาใดเปรียบคงไม่มี  ชีวิตนี้สุขสันต์นิรันดร์กาล  ** เราพบกันรู้จักกันสวรรค์โปรด  เคยเงียบเหงากลับช่วงโชติเกินกล่าวขาน  มีชีวิตเปลี่ยนไปสุขใดปาน  สุดประมาณสิ่งดีดีที่เข้ามา ** จากวันนั้นเราสองครองความสุข  ไม่มีทุกข์ใดใดให้ผวา  เธอรักฉันฉันรักเธอเสมอมา  ยามหลับตาฝันถึงน้องประคองนวล ** มาวันนี้เธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า  ใจสองเราเริ่มขื่นขมดังลมหวน  ให้รักเราต้องหมองเศร้าเร้ารัญจวน  เฝ้าคร่ำครวญถึงแต่เจ้าโศกเศร้าใจ ** มองทางไหนไม่รื่นรมย์ขมขื่นจิต  โอ้ชีวิตมาผันแปรเกินแก้ไข  อันความสุขที่หวังไว้มลายไป  ใจหนอใจช่างแสนดำทำได้ลง ** ความรักเอ๋ย….ไฉนเลยจึงห่างหาย  มากลับกลายเปลี่ยนแปรไปใจลืมหลง  ว่าเคยรักเคยสุขสันต์อย่างมั่นคง  โธ่…..อนงค์ลืมสัญญาว่า ไม่ลืม  กัลปังหา ดอกไม้แห่งท้องทะเล

[D]

ใกล้เพลาสายัณห์ตะวันต่ำ
เฝ้าทวนคำสัญญาคราด่ำดื่ม
ทุกถ้วนถ้อยร้อยถักรักแสนปลื้ม
ไยเธอลืมคืนคลายดั่งสายลม

เคยเย้าหยอกบอกรักภักดิ์มิห่าง
ชิดเคียงข้างคงมั่นฝันสุขสม
พลอดพะนอคลอเคล้าเฝ้าดอมดม
ภักดิ์ภิรมย์ชมอ้อนสะท้อนจินต์

ได้แต่นึกคิดไปโอ้ใจเอ๋ย
ไฉนเลยรักลาพาสูญสิ้น
มิน่าเลยพอเก่าเขาชาชิน
เราชาวดิน เขาจรไม่ย้อนคืน

"ดิน"

[สมพงศ์ ชูสุวรรณ]

*** รักน้อง ***

** ได้ฟังคำน้องพี่ที่เอ่ยอ้าง รักจืดจางร้างลาพาสุดฝืน ซ้ำตัดพ้อต่อว่ารักมาคืน แปรเป็นอื่นน้อยใจในพี่ชาย  ** จะขอย้ำวจีพี่รักน้อง จะประคองน้องพี่ไม่หนีหาย จะรักน้องกอดน้องไปจนตาย แม้นชีพวายไม่คลายรักจากคนดี ** น้องเป็นดินพี่เป็นหญ้ามาปกป้อง น้องเป็นปลาพี่เป็นหนองให้น้องพี่ น้องเป็นดาวพี่เป็นฟ้ายามราตรี รักพี่นี้มอบให้น้องครองคนเดียว ** จะไม่มีหญิงใดในใจพี่ หนึ่งนารีคือน้องที่ข้องเกี่ยว หนึ่งความรักหนึ่งดวงใจไม่คลายเกลียว รักแน่นเหนียวเปรียบว่าฟ้าและดิน ** เชื่อเถอะนะเชื่อวจีพี่ไม่หลอก คำที่บอกออกจากใจใฝ่ถวิล จะมอบรักฝากใจกับยุพิน จนแดดิ้นชีพวายสลายไป ** รักกันนะคนดีรักพี่เถิด แสนเลอเลิศหนักหนาจักหาไหน รักคู่ฟ้ารักคู่ดินตราบสิ้นใจ มอบรักให้แก้วตาอย่ากังวล  กัลปังหา ดอกไม้แห่งท้องทะเล

[ไผ่เดียวดาย]

น้ำคำเธอ แค่ลมปาก ออกจากร่าง
แล้วพลันจาง ไม่สนใจ หลังใช้สอย
แต่อีกคน เชื่อสนิท ติดเป็นรอย
เจ็บไม่น้อย เมื่อมารู้ ดูถูกกัน

คำสัญญา ว่าจะรัก แค่ทักตอบ
เป็นความชอบ เพียงชั่วคราว ให้ก้าวขั้น
มันไม่ได้ มาจากใจ ใช้ยืนยัน
เป็นเหมือนฝัน ที่รักนาง อยู่ข้างเดียว

ลืมหมดแล้ว คำที่บอก เมื่อออกห่าง
ใจเธอช่าง หลายห้องเช่า เราห่อเหี่ยว
ทิ้งขว้างกัน อย่างง่ายดาย หงายคมเคียว
ให้มาเกี่ยว บาดใจนี้ ที่รักเธอ

[สุนันยา]

ไม่เคยลืมสักน้อยถ้อยคำฝาก
รักออกจากดวงใจใฝ่เสนอ
มิได้ลวงร่วงหายหรือไกลเธอ
มั่นเสมอดวงจิตนิจนิรันดร์

ส่งลำนำคำรักมาภักดิ์พลอด
แทนอ้อมกอดยามราตรีฤดีฝัน
ฝากเพลงพรมโลมไล้ใต้แสงจันทร์
แทนจำนรรจ์หวานมอบมาปลอบใจ

ไม่เคยลืมสัญญา นะที่รัก
ยังตระหนักปักตรึงคะนึงไหว
ยามสายลมแผ่วผ่านม่านฟ้าไกล
โปรดรับรู้ว่าใคร...เฝ้าใฝ่ปอง...
 
“สุนันท์ยา”