มีหลายคน ตั้งคำถาม ตามความคิด
ที่ฉันปิด กั้นหัวใจ ไม่ไปไหน
ยอมให้เธอ ทำไมเล่า ไม่เข้าใจ
ที่ทุ่มไป มันไร้ค่า ไม่น่าทำ
เธอใช่หญิง ที่ดีเลิศ ประเสริฐนัก
แถมมากรัก มีมากชาย ทั้งซ้ายขวา
ฉันเหมือนแค่ ตอไม้นิ่ง สิ่งลวงตา
มันระอา ภาพต้นเหตุ สังเวททรวง
ไม่คัดค้าน ว่าแสนเจ็บ แอบเก็บซ่อน
บางครั้งนอน น้ำตาตก อกสีม่วง
เจ็บเกินนับ จนชาชิน กลิ่นช้ำทรวง
เลยผ่านช่วง ความรู้สึก เลิกนึกมอง
ความอดทน ไร้ขีดคำ ว่าจำกัด
สิ่งที่ยัด อัดแน่นใจ ดังไปก้อง
ยินยอมรับ รักที่ปลูก แม้ถูกดอง
เป็นสำรอง อย่างซ้ำๆ อยู่ร่ำไป
ให้เธอได้ ทุกๆอย่าง แม้ร่างกาย
ต่อให้ตาย แห้งเหือดฝืน ยืนไม่ไหว
เพราะรักเธอ เกินกว่าฟ้า มาเข้าใจ
เจ็บเท่าไหร่ ก็รักอยู่ ไม่รู้ลืม
