ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตรีประภัสร์ โสม]

~" ฟังสัญญา "~

ถ้อยละมุนสุนทรป้อนคำหวาน
ให้ดวงมานพร่ำเพ้อละเมอฝัน
พี่สัญญาจะรักภักดิ์ชีวัน
ขอคงมั่นใจเดียวไม่เกี่ยวใคร

แม้วางวายตายดับลับจากน้อง
ฤทัยปองมิหยุดสุดหวั่นไหว
ยังฝังแน่นแฟ้นนักปักหัวใจ
ถึงอย่างไรรักแท้มอบแด่นาง

คอยติดตามถามเรียงเคียงทุกชาติ
แม้นชีวาตม์หาไม่ใจมิห่าง
เสียงกระซิบแว่วหวิวผิวแผ่วบาง
ถ้วนทุกทางแอบอิงพิงรักนวล

ตราบทิวารติกาลนานคงอยู่
น้องรับรู้ภักดิ์นั้นมิผันผวน
มั่นในพี่ฤทัยไม่เรรวน
ช่างอบอวลอิ่มเอมเปรมอุรา

ตราบสายธารไหลรินกระสินธุ์ร่ำ
น้องจดจำทุกถ้อยละห้อยหา
ร่ายลำนำย้ำเยือนเตือนพี่ยา
ฝากชีวาใจมอบกอบทั้งดวง

คำสัญญาคราเอ่ยเผยจากจิต
ดั่งลิขิตสวรรค์ชั้นแดนสรวง
ผูกพันถ้อยร้อยรัดมัดกลางทรวง
รักโชติช่วงชัชวาลกาลนิรันดร์

ตรีประภัสร์
๒.๓.๒๕๕๗

[ปู่ริน]

ยังจำมั่นคำสัญญาต่อหน้าศาล
ยินคำหวานน้องนวลนางสร้างความฝัน
ว่าจะรักมิแรมร้างห่างสัมพันธ์
อย่างมุ่งมั่นร่วมสัมมาอาชีพตน

พี่..ทำไร่ไถนา น้อง..ค้าขาย
ตั้งเป้าหมายร่วมเคียงคู่ดูอีกหน
เตรียมขันหมากรากไม้หนุ่มคนจน
ขอแต่งงานน้องน่ามล..ตามสัญญา

เหมือนฟ้าฟาดลงกลางใจไม่ทันคิด
น้องตามหนุ่มเมืองพิจิตร..ทำไมหนา
พี่เกือบผูกคอตายวายชีวา
ยืนเหม่อมองคราบน้ำตาแทบบ้าตาย

จากวันนั้นถึงวันนี้มีความเศร้า
ด้วยหัวใจที่ปวดร้าว..สู่เป้าหมาย
ข่าวคนงามเป็นเศรษฐีอยู่ที่เชียงราย
ตัวพี่ชาย..อโหสิกรรม..ให้น้องนาง

จงปลอดภัยไร้ทุกข์เป็นสุขขี
ลืมสัญญาเถิดคนดีอย่าหม่นหมาง
หนุ่มชุมพรคงนอนช้ำคร่ำครวญคราง
เพราะรักจาง..นางลาจร เมื่อพี่จน

                            ริน ดอนบูรพา
                                 ๓ มี.ค.๕๗

[ตรีประภัสร์ โสม]

 " เกี่ยวหัวใจ "

ยินน้ำถ้อยก้อยเกี่ยวเหลียวตามเสียง
ฟังสำเนียงของชายคล้ายสับสน
ฤๅ หูแว่วแผ่วผิวหวิวไหววน
ด้วยเป็นคนเคยรักปักใจปอง

ไยถึงปล่อยคล้อยหายคล้ายหนีหน้า
ฤๅ เพราะว่าฤทัยแล้งแบ่งเป็นสอง
มีคนใหม่ให้ช้ำรักสำรอง
น้องหม่นหมองรอขันหมากพี่จากลา

สุดรวดร้าวตรอมตรมระทมเจ็บ
ยามหนาวเหน็บน้องนั้นรำพันหา
ช่างใจร้ายกับหญิงจริงพี่ยา
ไหนสัญญาร่วมทุกข์สุขด้วยกัน

ขอพี่นั้นหันกลับอย่าลับเถิด
รักก่อเกิดหนทางอย่างในฝัน
ด้วยเพราะเราอาจไม่เข้าใจพลัน
ฝากจำนรรจ์ส่งถึงชายหนึ่งเดียว

นะพี่นะละวางจางความหลัง
น้องเฝ้าหวังรักแท้ให้แลเหลียว
กลับบ้านเกิดเถิดพ่อ..อย่าท้อเชียว
เจ้านวลผ่อง..รอเคียวเกี่ยวหัวใจ

ตรีประภัสร์
๓.๓.๒๕๕๗