ยังไม่พร้อม กับการลา อย่างถาวร
จึงไม่ถอน หัวใจออก นอกห้องขัง
หลอกตัวเอง ให้ใจนี้ มีกำลัง
พอประทัง กับทุกวัน ที่สั้นลง
เพราะจนตรอก ไร้หนทาง จะย่างก้าว
ความยืนยาว ที่เคยฝัน อันสูงส่ง
วันนี้จบ หมดสิ้นแล้ว รักแผ่วลง
เมื่อโฉมยง อยากลาลับ ไม่กลับมา
แม้รู้ว่า ทำไม่ถูก เหมือนผูกมัด
คอยจะขัด รั้งให้อยู่ สู้คอยท่า
สิ่งที่ดึง ไม่ใกล้เคียง เพียงกายา
ยังดีกว่า กอดความเหงา เศร้าลำพัง
ฉันแค่อยาก มีเธอไว้ ให้นานสุด
จนถึงจุด ที่ต้องจาก พรากความหวัง
อย่างน้อยมี ความสุขตอน ก่อนรักพัง
ดีกว่านั่ง รอวันจบ รักลบเลือน
หากเมตตา ทดเวลา อย่าเพิ่งจาก
ฉันรับปาก จะไม่ขวาง ไปอย่างเพื่อน
ขอเพียงแค่ ในตอนนี้ ยังมีเดือน
ส่องเสมือน แสงสุดท้าย ก่อนหายไป
