ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

“คืนขวัญบ้านกลอน”

ส่งถ้อยขานกานท์อ้อนอักษรเศร้า
ย้อนคืนเหย้าลานกลอนอักษรฝัน
ด้วยดวงใจคิดถึงคะนึงวัน
คราร่วมร้อยรำพันเมื่อผ่านมา

เขาลืมเราหรือยังครั้งก่อนที่
ป้อนวลีรักร้าวเศร้าหนักหนา
รักถาถมตรมแต้มยากแย้มพา
มีแต่รอยน้ำตาอุราตรม

เจ็บปวดเหลือเกินคำจะนำกล่าว
นอนเหน็บหนาวในจิตพิษขื่นขม
อ่อนล้าทรวงช่วงที่ชีวีระทม
อีกโรคร้ายทับถมต้องซมเซา

หวังว่าเพื่อนเรือนกลอนยังต้อนรับ
มิผลักไสไล่กลับให้อับเฉา
ขอร่วงเรียงอักษราภาษาเรา
ใต้ร่มเงาบ้านกลอนไทยมิไกลจร....

“สุนันยา
 

add complete
by klonthaiclub fb

[ไพร พนาวัลย์]

ขอต้อนรับสู่เหย้า ของเรานะ
มิเคยจะลืมเลยแม้เคยซ่อน
เหล่ามิ่งมิตรเนืองนองจับสองกร
มาอวยพร,โรคภัย,ไกลลับตา

รู้ว่าไม่สบาย มิหายห่วง
เชิญพุ่มพวงอยู่สบายอย่าหายหน้า
บ้านของเราอบอุ่นคนคุ้นตา
มาเถิดหนาแม่มาอย่าช้าเลย

สุนันยามาแล้วยามแว่วเสียง
มายืนเคียงแนบข้างอย่างเปิดเผย
กลอนเสนาะเพราะงามยามชื่นเชย
เชิญภิเปรยเอ่ยคำให้ฉ่ำทรวง

ทั้งน้องเก่าน้องใหม่เอาใจช่วย
ให้หายเจ็บหายป่วยช่วยเลยล่วง
มาต่อกลอนต้อนรับกระชับรวง
ให้พุ่มพวงร่าเริงบันเทิงใจ เทอญฯ

ลุงไพร

 

[สุนันยา]

ขอขอบคุณไมตรีที่โอบเอื้อ
มอบจุนเจือดั่งน้ำชุ่มฉ่ำใส
เห็นอักษรต้อนรับซาบซึ้งใจ
ที่ห่างไกลใฝ่หาเป็นอาจิณ

คิดถึงอยู่มิคลายด้วยใจโศก
อยู่บนโลกระทมตรมถวิล
หลายครั้งหนอ่อนล้าน้ำตาริน
จวนจะสิ้นชีวาลับลาลง

คิดถึงเพื่อนเรือนรักสลักฝัน
เคยจำนรรจ์ต่อความตามประสงค์
หยอกเย้ายวนชวนรักพิทักษ์คง
เพื่อดำรงฝั่งฝันที่มั่นปอง

ฝากวลีรินร่ายเป็นสายรัก
ไว้แทบตักผองมิตรยามจิตหมอง
หวังพี่เพื่อนช่วยซับประคับประคอง
อยู่เคียงคล้องร่วมฝันสุนันท์ยา...

“สุนันท์ยา”

ขอบคุณมากค่ะลุง ไพรฯ



 

[muneenoi]

-มอบดอกไม้รับขวัญ-

แม้นมิทราบเหตุชัดที่ขัดข้อง
อยากจะลองปลอบขวัญวันโหยหา
โลกภายนอกหลอกช้ำกินน้ำตา
กลับพลับพลาเราเถิดเปิดห้องใจ

แม้นมิเคยเชยชิดสนิทน้อง
ยังหมายปองจ้องตาคราหวั่นไหว
หากอึดอัดขัดเคืองแม้เรื่องใด
น้ำตาไหลจะช่วยซับ..กลับบ้านกลอน

 

"มุนีน้อย"

[ชลนา ทิชากร]

“คืนขวัญบ้านกลอน”

ส่งถ้อยขานกานท์อ้อนอักษรเศร้า
ย้อนคืนเหย้าลานกลอนอักษรฝัน
ด้วยดวงใจคิดถึงคะนึงวัน
คราร่วมร้อยรำพันเมื่อผ่านมา

เขาลืมเราหรือยังครั้งก่อนที่
ป้อนวลีรักร้าวเศร้าหนักหนา
รักถาถมตรมแต้มยากแย้มพา
มีแต่รอยน้ำตาอุราตรม

เจ็บปวดเหลือเกินคำจะนำกล่าว
นอนเหน็บหนาวในจิตพิษขื่นขม
อ่อนล้าทรวงช่วงที่ชีวีระทม
อีกโรคร้ายทับถมต้องซมซาน

หวังว่าเพื่อนเรือนกลอนยังต้อนรับ
มิผลักไสไล่กลับให้อับเฉา
ขอร่วงเรียงอักษราภาษาเรา
ใต้ร่มเงาบ้านกลอนไทยมิไกลจร....

“สุนันยา
 

“รับขวัญสุนันยา”

ขอตอบกลับ รับขวัญ สุนันยา
ย้อนคืนมา บ้านกานท์ ผ่านอักษร
ด้วยเต็มใจ ตอนรับ กลับบ้านกลอน
มาร่วมอ้อน กลอนกานท์ สานสัมพันธ์

ยังไม่ลืม เธอหรอก บอกให้รู้
คิดถึงอยู่ รอกลับ มารับขวัญ
ชาวบ้านกลอน รอรับ กลับทุกวัน
ห่วงสุนันฯ อย่างยิ่ง จริงจากใจ

อย่าโศกเศร้า นักเลย คนเคยรัก
ต้องยึดหลัก ความจริง อันยิ่งใหญ่
มีเกิดดับ พลัดพราก จากกันไป
เจ็บป่วยไข้ รักษา หยูกยามี

ชาวบ้านกลอน ตอนรับ กลับสู่เหย้า
จะคอยเฝ้า รักษา มารศรี
ให้หายโศก หายเหงา เศร้าฤดี
ด้วยกวี กลอนกานท์ สมานใจ

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[D]

น้ำตาไหลจะช่วยซับ..กลับบ้านกลอน

 

"มุนีน้อย"

ขอยืมดอกไม้ด้วยนะท่านฯ

อย่าไปเชื่อมุนีฯท่านขี้โม้
ชอบนั่งโอ๋สาวสะกะไว้อ้อน
"สุฯ"อย่าหลงคำคมคารมกลอน
ลือกระฉ่อนเรื่องสาวท่านฉาวจริง

ฉันสิแน่แดซื่อเชื่อถือได้
ทุกทรวงในคิดถึงซึ้งใจยิ่ง
ที่มิได้โทรหาอย่าเพิ่งติง
กำลังปิ๊งชายโสดหมดเวลา

"ดิน"

[สุนันยา]

-มอบดอกไม้รับขวัญ-

แม้นมิทราบเหตุชัดที่ขัดข้อง
อยากจะลองปลอบขวัญวันโหยหา
โลกภายนอกหลอกช้ำกินน้ำตา
กลับพลับพลาเราเถิดเปิดห้องใจ

แม้นมิเคยเชยชิดสนิทน้อง
ยังหมายปองจ้องตาคราหวั่นไหว
หากอึดอัดขัดเคืองแม้เรื่องใด
น้ำตาไหลจะช่วยซับ..กลับบ้านกลอน

 

"มุนีน้อย"

ขอบคุณค่ะ

แม้นมิเคยรู้จักเห็นพักตร์พี่
ขอบคุณที่มีใจมิถ่ายถอน
ส่งถ้อยหวานขานเจือเอื้ออาทร
ด้วยอักษรรินรื่นแสนชื่นใจ

เห็นวจีตอบรับประทับจิต
เหมือนสนิทแนบเนาคราวอ่อนไหว
เอื้อมมืออุ่นโอบรับกำซาบใน
ชื่นกระไรน้ำถ้อยเรียงร้อยความ..

“สุนันท์ยา”

 

[muneenoi]

แม้นมิใช่ญาติชิดสนิทเนื้อ
น้ำใจเจือเอื้อรับประทับหวาม
เมตตารักพักไว้ในทุกยาม
เหมือนคลานตามพี่น้องท้องเดียวกัน

จะเกี่ยวก้อยคอยปลอบมอบไออุ่น
ให้น้องหนุนต่างแขนสู่แดนฝัน
สองมือน้อยคอยรับกระชับมั่น
เฝ้ารอวันเธอแกร่งพร้อมแรงใจ

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

น้ำตาไหลจะช่วยซับ..กลับบ้านกลอน

 

"มุนีน้อย"

ขอยืมดอกไม้ด้วยนะท่านฯ

อย่าไปเชื่อมุนีฯท่านขี้โม้
ชอบนั่งโอ๋สาวสะกะไว้อ้อน
"สุฯ"อย่าหลงคำคมคารมกลอน
ลือกระฉ่อนเรื่องสาวท่านฉาวจริง

ฉันสิแน่แดซื่อเชื่อถือได้
ทุกทรวงในคิดถึงซึ้งใจยิ่ง
ที่มิได้โทรหาอย่าเพิ่งติง
กำลังปิ๊งชายโสดหมดเวลา

"ดิน"

มิควรเชื่อ "ดิน" นาง ชอบวางพิษ
เที่ยวสะกิดใครใครให้ห่วงหา
พอหลงเชื่อคำคมตรมทุกครา
เสียน้ำตาเพราะดินเธอบินจร

ไปฉอเลาะคนใหม่ให้เศร้าซึ้ง
แล้วปั้นปึ่งหวงก้างวางท่าค้อน
จากนางเอกเป็นนางร้ายคล้ายละคร
มุนีอ่อนใจนักเธอหักทรวง

แล้วใส่ร้ายมุนีว่าขี้โม้
คนหล่อโก้ธรรมดาอย่าหึงหวง
สุนันท์ยาสวยกว่าดินเลยผินท้วง
แม่พุ่มพวงหยุดเถิดเปิดใจฟัง

 

"มุนีน้อย"

[dinner]

 

วันนี้เพื่อนเรือนกลอนมาต้อนรับ
ที่หวนกลับคืนมาเหมือนคราก่อน
มาร่ายรจพจน์ถ้อยร้อยคำกลอน
เคยออดอ้อนไพเราะเสนาะกรรณ

สุขภาพคงดีแล้วซีนะ
และคงจะรวยรื่นแช่มชื่นฝัน
ที่เคยเบียนบีฑามานานวัน
ให้โรคนั้นห่างหายจากกายนาง

dinner

[สุนันยา]

“คืนขวัญบ้านกลอน”

ส่งถ้อยขานกานท์อ้อนอักษรเศร้า
ย้อนคืนเหย้าลานกลอนอักษรฝัน
ด้วยดวงใจคิดถึงคะนึงวัน
คราร่วมร้อยรำพันเมื่อผ่านมา

เขาลืมเราหรือยังครั้งก่อนที่
ป้อนวลีรักร้าวเศร้าหนักหนา
รักถาถมตรมแต้มยากแย้มพา
มีแต่รอยน้ำตาอุราตรม

เจ็บปวดเหลือเกินคำจะนำกล่าว
นอนเหน็บหนาวในจิตพิษขื่นขม
อ่อนล้าทรวงช่วงที่ชีวีระทม
อีกโรคร้ายทับถมต้องซมซาน

หวังว่าเพื่อนเรือนกลอนยังต้อนรับ
มิผลักไสไล่กลับให้อับเฉา
ขอร่วงเรียงอักษราภาษาเรา
ใต้ร่มเงาบ้านกลอนไทยมิไกลจร....

“สุนันยา
 

“รับขวัญสุนันยา”

ขอตอบกลับ รับขวัญ สุนันยา
ย้อนคืนมา บ้านกานท์ ผ่านอักษร
ด้วยเต็มใจ ตอนรับ กลับบ้านกลอน
มาร่วมอ้อน กลอนกานท์ สานสัมพันธ์

ยังไม่ลืม เธอหรอก บอกให้รู้
คิดถึงอยู่ รอกลับ มารับขวัญ
ชาวบ้านกลอน รอรับ กลับทุกวัน
ห่วงสุนันฯ อย่างยิ่ง จริงจากใจ

อย่าโศกเศร้า นักเลย คนเคยรัก
ต้องยึดหลัก ความจริง อันยิ่งใหญ่
มีเกิดดับ พลัดพราก จากกันไป
เจ็บป่วยไข้ รักษา หยูกยามี

ชาวบ้านกลอน ตอนรับ กลับสู่เหย้า
จะคอยเฝ้า รักษา มารศรี
ให้หายโศก หายเหงา เศร้าฤดี
ด้วยกวี กลอนกานท์ สมานใจ

ชลนา  ทิชากร

<a href="http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/-mdcw0hCiaQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบคุณค่ะ

เพราะบ้านนี้มีรักให้พักแอบ
กลับมาแนบใจน้อมพร้อมสดใส
อุ่นไอรักจากเพื่อนเยือนสายใย
ซ่านซึ้งในกมลของคนตรม

ขอบคุณคำเอื้อนเอ่ยคนเคยรัก
ยังสลักอักษราพาสุขสม
ร้อยความฝันวันชื่นรื่นภิรมย์
ทิ้งระทมถมทับให้ลับลา

เธอต้อนรับกลับคอนมาอ้อนเสียง
เป็นสำเนียงเคียงคืนชื่นหรรษา
 ชื่นอะไรไหนเล่าเท่าเธอมา
มอบศรัทธาหยิบยื่นให้ขื่นคลาย

ด้วยรักนะจากเพื่อนอย่าเลือนล้าง
กลับมาสร้างลายสือสื่อความหมาย
วาดวางกลอนอ้อนรักมาทักทาย
อย่าได้หายจากจิตจากมิตรเดิม...

“สุนันท์ยา”


 

[สุนันยา]

น้ำตาไหลจะช่วยซับ..กลับบ้านกลอน

 

"มุนีน้อย"

ขอยืมดอกไม้ด้วยนะท่านฯ

อย่าไปเชื่อมุนีฯท่านขี้โม้
ชอบนั่งโอ๋สาวสะกะไว้อ้อน
"สุฯ"อย่าหลงคำคมคารมกลอน
ลือกระฉ่อนเรื่องสาวท่านฉาวจริง

ฉันสิแน่แดซื่อเชื่อถือได้
ทุกทรวงในคิดถึงซึ้งใจยิ่ง
ที่มิได้โทรหาอย่าเพิ่งติง
กำลังปิ๊งชายโสดหมดเวลา

"ดิน"

สุ เชื่อในวลีที่ตอบรับ
ที่ชึมซับกับจินต์ถวิลหา
ถึงในความอารีมีเมตตา
ที่มอบมาปลอบปลุกให้สุขใจ

ดิน อย่าได้กังวลด้วยผลกล่าว
ให้เป็นเรื่องเลยสาวอย่าร้าวไหว
สุชื่อดินทุกช่วงว่าห่วงใย
รักเธอมากรู้ไหม...มิคลายเลย...


"สุนันท์ยา"

ขอบคุณค่ะน้องดิน..
 

[panthong.kh]

อย่าคิดมาก หลากเรื่อง เปลืองสมอง
อย่ามัวมอง ข้องจิต คิดเหว่ว้า
อย่าระห้อย กลอยใจ ใช้เมตตา
อย่านำพา ทุกข์สร่าง ร้างแรมไกล

ทำจิตให้ แช่มชื่น ฝืนอาจแย่
ทำดวงแด ให้นิ่ง อย่าอิงไหว
ทำสมาธิ ดูบ้าง ยามว่างไง
ทำทุกอย่าง วางไว้ ได้รื่นเริง
พันทอง
 

[สุนันยา]

แม้นมิใช่ญาติชิดสนิทเนื้อ
น้ำใจเจือเอื้อรับประทับหวาม
เมตตารักพักไว้ในทุกยาม
เหมือนคลานตามพี่น้องท้องเดียวกัน

จะเกี่ยวก้อยคอยปลอบมอบไออุ่น
ให้น้องหนุนต่างแขนสู่แดนฝัน
สองมือน้อยคอยรับกระชับมั่น
เฝ้ารอวันเธอแกร่งพร้อมแรงใจ

 

"มุนีน้อย"

เพียง แค่รู้น้ำใจที่หมาบตอบ
เพียง คำปลอบมอบมาพาสดใส
เพี่ยง เท่านี้ก็ซึ้งตรึงหทัย
เพียง แค่เธอห่วงใยผ่านในกลอน

รัก ด้วยศิลป์อักษรามาเป็นมิตร
รัก ด้วยจิตคิดคำตามอักษร
รก ฉันพร้อมร่อมร้อยถ้อยคำวอน
รัก ออดอ้อนวาดวางเคียงข้างจินต์
 

"สุนันท์ยา"

[สุนันยา]

วันนี้เพื่อนเรือนกลอนมาต้อนรับ
ที่หวนกลับคืนมาเหมือนคราก่อน
มาร่ายรจพจน์ถ้อยร้อยคำกลอน
เคยออดอ้อนไพเราะเสนาะกรรณ

สุขภาพคงดีแล้วซีนะ
และคงจะรวยรื่นแช่มชื่นฝัน
ที่เคยเบียนบีฑามานานวัน
ให้โรคนั้นห่างหายจากกายนาง

dinner

ขอบคุณค่ะ
น้ำใจหลั่งพร่ามพรมให้รมย์รื่น
ที่หยิบยื่นไม่ตรีมิเมินหมาง
เป็นแรงใจใส่เสริมเพื่อเติมนาง
เพื่อให้ถึงปลายทางที่วางรอ

เยื่อไมตรีที่ให้รับไว้แนบ
เก็ไว้แทบซอกทรวงทั้งปวงหนอ
จะอยูเคียงเรียงคำพร่ำพนอ
คอนเคล้าคลอด้วยรส พจนา..


"สุนันท์ยา"

[สุนันยา]

อย่าคิดมาก หลากเรื่อง เปลืองสมอง
อย่ามัวมอง ข้องจิต คิดเหว่ว้า
อย่าระห้อย กลอยใจ ใช้เมตตา
อย่านำพา ทุกข์สร่าง ร้างแรมไกล

ทำจิตให้ แช่มชื่น ฝืนอาจแย่
ทำดวงแด ให้นิ่ง อย่าอิงไหว
ทำสมาธิ ดูบ้าง ยามว่างไง
ทำทุกอย่าง วางไว้ ได้รื่นเริง
พันทอง
 

ขอบคุณค่ะ

จะเชื่อฟังคมคำที่ย้ำกล่าว
จากเพื่อสาวผสารมิรานเหลิง
จะเขียกลอนอ้อนหวานขานบันเทิง
ให้รื่นเริงดังที่เธอชี้นำ

จะหัดวางวลีที่สนุก
คละเคล้คลุกขื่นขมถมกระหน่ำ
ทำหน้าที่ร้อยสานกานท์ก่อคำ
มีบางตอนอ้อนอำแบบทำใจ

"สุนันท์ยา"

[ดอกกระเจียว]

อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลใกล้แค่นี้
อยู่ในโลกไอ-ทีโลกภาษา
อยู่แล้วเคยจากแล้วไปลับลา
อยู่อยู่ท่านจะกลับมาก็ยินดี

ที่นี่เคยสุขเกษมแลเปรมจิต
ด้วยมวลมิตรเทพกลอนอักษรศรี
มาระยะหลังหายนักกวี
กลายลำซิ่งกับเวทีมาทดแทน

เมื่อตัวจริงนักกลอนมาแจ้งกลับ
ให้ทวนนับถอยหลังครั้งสุขแสน
เตรียมเถิดเตรียมตัวเข้าเหล่าแควนแควน
พบเมืองแมนแดนวิมานกานต์กวี

สุนันยาประภาพันธ์ผู้ล้ำลึก
ผู้กรำศึกการกลอนอักษรศรี
ผ่านศึกเหนือเสือใต้มาหลายปี
โปรดยินดีต้อนรับการกลับมา






  ครับผม

[สุนันยา]

มานั่งยิ้มอิ่มคำลำนำเอื้อน
จากผองเพื่อเยือนอ้อนป้อนภาษา
รับขวัญยืนคืนเหย้าหยอกเย้าพา
รื่นวิญญาณ์เริงสนานแห่งบ้านกลอน

สุขใดเล่าเท่าเทียบจะเปรียบได้
ชื่นสุขใจด้วยกลมนตร์อักษร
ที่ห่างหายไม่จางเจือเอื้ออาทร
ยังคงต้อนรับสู่เป็นคู่กานท์

สุต่อถ้อยภาษอาจช้าบ้าง
เหมือนเปราะบางทางสมองไม่คล่องสาน
บางครั้งดูเลอะเลือนบิดเบือนงาน
ด้วยเหตุการณ์บางอย่างมันค้างคา

พิษยาแทรกแลกโรควิโยคย้อน
โรคนี้ผ่อนแต่อื่นกลับยื่นหา
รักษาตามอาการอย่างนั้นมา
อย่าถือสาหากบางวันเหมือนหันไกล...

“สุนันท์ยา”

 อาการของสุอย่างที่เปรยๆไว้บ้างที่เฟส
พี่ดอกกระเจียว คงเข้าใจนะคะ
บางวันเหมือนแกล้ง เช้าๆดีอยู่พอบ่ายก็แย่ลงซะงั้น
ขอบคุณมากค่ะ กลอนต้อนรับน่ารักมากค่ะ

[ป้าโย]

กะเทยแก่ แค่รับรู้ ถูไอแผด

[สุนันยา]

ความเจ็บปวด ชวดไป อย่าใกล้ชิด
หายสนิท เถิดหนา แม้ยาไหน
มีอาการ อ่านกลอน กำลังใจ
จะแต่งให้ ทุกคราว ลืมร้าวราน

แม้มืดมัว หัวหมุน ต้องหนุนหมอน
จะร่ายกลอน นุ่มนวล และหนุกหนาน*
แม้อ่อนแรง แฝงใจ ลงในกานท์
เพียงได้อ่าน เกิดฟิต ลิขิตคืน

แม้"แสน"เศร้า รำพึง อีกหนึ่งเศร้า
ก็จะเหมา ซื้อหมด ให้สดชื่น
แม้โรคา กระหน่ำ สุดกล้ำกลืน
จะหยิบยื่น กะหล่ำ ให้ทำกิน :)

แม้พิษโหม โจมตี ฐานที่มั่น
แต่สวรรค์ โลกสวย ยังไม่สิ้น
จึงประสพ พบพาน วิมานดิน
กระดานถิ่น กลอนไทย ใช่ไหมเธอ


จารุทัส

ดูเสมือนเคลื่นคล้ายไกลจากโรค
แต่ยังโศกอาดูรเพิ่มพูนเสนอ
ด้วยแทรกซ้อนอาการที่ฉันเจอ
เหมือนพลั้งเผลอพาลพบไม่จบเกม

ต้องทนอยู่อย่างเจ็บยากเก็บซ่อน
บางครั้งอ่อนแแรงกายไม่เกษม
ในห้องนอนหม่นไหม้ไร้ปรีเปรมดิ์
ชื่นอิ่มเอมใดใดล้วนไม่มี

เหลือแต่เพียงดวงใจที่หมายสู้
จำทนอยู่เพื่อลูกได้สุขศรี
กลับบ้านกลอนหวังคลายในฤดี
รับสุขที่ผองเพื่อนเยือนเย้ายวน

ขอขอบคุณยิ่งนักมิผลักใส
ด้วยน้ำใจอิ่มอุ่นกรุ่นกลิ่นหวล
เอื้อไมตรีมีมอบมาปลอบนวล
คำเชื้อชวนล้วนสร้างกำลังใจ

"สุนันท์ยา"