ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"อาณาจักรแห่งรัก?"~

๐

เธอเห็นฟ้านั่นไหมที่ไกลโพ้น
อาทิตย์โชนยอแสงสำแดงฝัน
เธอเห็นไหมไฟร้อนเปลวตอนนั้น
คือทรวงฉันร้อนรนคนข้างเธอ

เพราะคิดถึงมากมายเกินสายฝน
ที่ร่วงหล่นรอบกายชายคนเซ่อ
เร้าเย็นวาบหวามไหวยามใจเจอ
รักเสนอสนั่นอนันต์กาล

ณ เพลาทิวาหวามเลื่อนลามไล้
บัญชาใจให้จรุงถึงฟุ้งซ่าน
นำไปสู่สวรรค์ชั้นพิมาน
เหนือกว่าหวานใดใดในโลกา

อ้อมโอบรักแห่งฝันอันเริงโรจน์
รัศมีช่วงโชติโชนแกร่งกล้า
ทางสัมพันธ์มิเคยเลยอ่อนล้า
แผ่เดชาอวลอุ่นละมุนละไม

โลกสุขสุขซึ้งซึ้งเข้าขึงครอบ
เข้าล้อมกรอบเสริมส่งความหลงใหล
รักคืบคลุมกุมตรึงหนึ่งดวงใจ
วนเวียนให้จำนนอย่างวนเวียน

อยากก้าวสู่โลกฝันของฉันไหม
มันอำไพอย่างที่มิมีเปลี่ยน
อาณาจักรรักหวานซ่านนุ่มเนียน
ที่ฉันเพียรสร้างสรรค์นั้นเพื่อเธอ๚ะ๛

ระนาดเอก

 

add complete
by klonthaiclub fb

[D]

หนทางเดินของฉันมันมืดมิด
มิกล้าคิดเทียมจันทร์ฝันเผยอ
นั่งรำพันเดียวดายได้แต่เพ้อ
หวังมากไปเกรงเก้อเธอสูงจัง

แค่ละอองหมองขุ่นฝุ่นดินล่อง
ไร้ใครข้องมองเมินเดินหันหลัง
จำต้องขายลอตเตอรี่ไม่มีตังค์
บางทีนั่งขอทานสะพานลอย

โลกของฉันนั้นแคบต้องแอบข้าง
ไม้นำทางตลอดแดกรอดกร่อย
ชายสักคนสนไหมใจยังคอย
ฉันตาบอดช่วยหน่อยอย่าปล่อยรอ

"ดิน"

[muneenoi]

อ้างจาก ระนาดเอก...

ตะวันแดงแสงสาดดังวาดฝัน
ช่างรำพันสรรหามาเสนอ
เปลวอัคคีเผาทรวงลวงจนเพ้อ
มิต่างฉันเสมอละเมอครวญ

ความคิดถึงล้นหลั่งดั่งสายฝน
ยามร่วงหล่นบนดินถวิลหวน
ถึงมากมายเกินรับนับจำนวน
จะรัญจวนด่วนรับกับยินดี

โลกสวยงามอันใดฤทัยหมาย
หรือโหดร้ายทารุณคุณเสกสี
จะยินยอมฝ่าเหวเปลวอัคคี
ขอแค่มีเธออยู่เคียงคู่กาย

 

"มุนีน้อย"

[ไพร พนาวัลย์]

ท่ามดวงจันทร์วันเพ็ญแสงเย็นอ่อน
อกสะท้อนนอนผวาเขามาหน่าย
คิดถึงเขาเหลือเกินเดินเดียวดาย
รักกลับกลายหายวับไปกับลม

น่าอิจฉาดวงจันทร์ในวันเศร้า
ยังมีเหล่าดาราเข้ามาก้ม
มองจันทร์เสี้ยวเกี่ยวฟ้ามิกล้าชม
หรือว่าพรหมท่านแกล้งให้แล้งทรวง

เห็นใครเขามีฟ้าอาณาเขต
เรามีเศษแห่งรักแสนหนักหน่วง
อาณาจักรแห่งรักเขาปักดวง
แต่หัวใจเรากลวงจนร่วงโรย

คงเป็นเวรกรรมเก่าที่เราก่อ
มาหลอกล่อไสผลักให้รักโหย
แม้ยามนี้ดึกสงัดลมพัดโชย
ใจโอดโอยครวญครางเพราะนางจร

ไพร พนาวัลย์

 

[muneenoi]

อ้างจาก ลุงไพร...

นางเอ๋ยนางใจดำทำลุงได้
จนโหยไห้ยามดึกนึกสังหรณ์
เวรหรือไรร้าวรวดปวดอุทร
อยากวิงวอนเธอกลับรับขวัญลุง

ทิ้งหนุ่มน้อยในอดีตขีดบันทึก
ทรวงสะอึกนึกน่าน้ำตาพุ่ง
อิจฉาจันทร์เคียงดาวคล้ายสาวมุง
ช่วยพยุงยามช้ำกลางอัมพร

จันทร์เจ้าเอ๋ยเผยฟ้าอาณาเขต
ช่างวิเศษเด็ดดวงควงสมร
ใจรักข้ากว้างใหญ่ไยจากจร
ฝากจันทรถามเธอละเมอไป

 

"มุนีน้อย"

[ไพร พนาวัลย์]

อย่าไปถามซะให้ยากไม่อยากsaid
เพราะเธอเฉดหัวยิงแถมวิ่งไล่
ทั้งปืน,มีด,เสือกะบาก,ถากหัวไง
ต้องจำใจจากจรไปนอนดง

ก็เพราะลุงแก่แล้วเหมือนแห้วเหี่ยว
เธอไม่เหลียวแลมองจ้องไสส่ง
นี่แหละหนานารีไม่มีเสาธง
ก็เจาะจงเกรี้ยวกราดตวาด..แว๊ด...แว๊ด.!!

ไพร พนาวัลย์

ขอโทษเน้อ หาคำลงสะใจไม่ได้จริง..จริ๊ง..!!

 

[muneenoi]

แห้วไม่พอแถมเหี่ยวสาวเลี้ยวหลบ
เธอเลยสบประมาทตวาดแปร๊ด!!
หมัดเข่าศอกปืนยิงกลิ้งเซ..แซ่ด!
ต้องพบแพทย์เย็บหน้า แอนตาซิล

ไปดึงหน้าเสียหน่อยลบรอยเหี่ยว
สาวอาจเหลียวแลบ้างทางไม่สิ้น
ในบ้านกลอนสาวหลงคงได้ยิน
อาจจะผินหน้าทัก รัก ส.ว.

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

ไม่อ้างถึงใคร

คนมีใจ รักต่อ ส.วเข้า
ถึงจะเฒ่า แค่ไหน ใจจดจ่อ
เชิญทางนี้ เถอะท่าน พันคอยรอ
จะพะนอ คลอเคลีย จนเพลียใจ

ทั้งจัดหนัก จัดเต็ม อย่างเข้มข้น
เอ่ยปากบ่น เจอศอก จักบอกให้
หากครางครวญ สวนหมัด อัดเข้าไป
พูดร่ำไร ตีเข่า เอาให้คลาน
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

 

อาณาจักรแห่งรัก นั้นมักสวย
อาณาจักรนักมวย เธอช่วยสาน
อาณาจักร ส.ว.มันทรมาน
อาณาจักรบัวบาน นั้นผ่านเลย

เป็นส.ว.มานาน มันยานหย่อน
ถ้าเมื่อก่อนชูเชิดอย่างเปิดเผย
มันไม่ค่อยอยากลุ้น คนคุ้นเคย
แต่กลิ่นใหม่นี่เอย อย่าเปรยเชียว 

ไพร พนาวัลย์

 

[panthong.kh]

ชอบกลิ่นใหม่ ไม่ยาก หากรับได้
กลิ่นเหงื่อไคล ไงเล่า เฝ้าข้องเกี่ยว
น้ำไม่อาบ ห้าวัน มันซีดเซียว
หากมาเกี้ยว รีบรับ อย่างฉับไว

เผื่อกระชุ่ม กระชวย มาอวยเอื้อ
รักไม่เบื่อ แน่นอน ตอนเข้าใกล้
คงคึกคัก ตั๊กตึ๊ก สะอึกไป
คงหวั่นไหว ทั้งคืน ชื่นฉ่ำทรวง
พันทอง