ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

รักสามเส้า สามเราอลวน
แต่งโดย  มือขวา


ถ้าสมมุติจะต้องแต่งนิยายรักวุ่นๆสักเรื่อง
โดยกำหนดให้ มีพระเอก ๑ คน  และนางเอก ๒ คน  โดย นางเอกคนหนึ่งเป็นทอม  ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงแท้
เรื่องราวเริ่มต้นที่ พระเอกเกิดไปหลงรักนางเอกคนที่เป็นทอม....จึงพยายามทุกวิถีทางเพื่อพิชิตใจสาวลักเพศ
ในขณะที่สาวทอมนั้น  เกิดไปปิ๊งนางเอกคนที่เป็นหญิงแท้  จึงพยายามตื๊อนางเอกทุกวิถีเช่นกัน
แต่อนิจจา....เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง....เมื่อนางเอกคนที่เป็นหญิงสาวนั้นกลับมีใจให้พระเอกสุดหล่อ
จึงพยายามตื๊อพยายามง้อเพื่อที่จะเอาพระเอกมาเป็นแฟนให้ได้.......
สงครามของความรัก....สาวทอมไม่ชอบหน้าพระเอกที่มาแย่งนางในดวงใจ....
นางเอกไม่ชอบทอมที่มาแย่งหัวใจพระเอกไป....
เรื่องราวดำเนินไปจนกระทั่งวันหนึ่ง......พระเอกของเราเริ่มเห็นว่าป่วยการที่จะมัวเสียเวลาไปตามตื๊อสาวทอม
เพราะทำอย่างไรทอมก็คงจะไม่เล่นด้วยแน่.....จึงเริ่มเปลี่ยนใจหันมาชอบนางเอกคนที่เป็นผู้หญิง...แล้วทั้งคู่ก็เริ่มคบหากัน...
ขณะเดียวกัน...สาวทอมเองก็เริ่มหูตาสว่างว่าความรักฝืนธรรมชาตินั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้.....
จึงเริ่มถอดใจจากนางเอกแล้วหันมามองพระเอกแทน......
.....ศึกชิงรักหักสวาทเริ่มอีกครั้ง.....เมื่อสาวทอมเริ่มไม่ชอบขี้หน้านางเอกเพราะเห็นว่ามาแย่งพระเอกของตนไป...
นางเอกยิ่งไม่ชอบสาวทอม....เพราะคิดจะมางาบพระเอกที่เพิ่งจะคบหาดูใจกันไม่นาน.....
พระเอกรู้สึกลำบากใจ....คิดจะกลับไปหาสาวทอมก็กลัวนางเอกหึง.....แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเสียดายสาวทอม
เพราะเคยหลงรักมานาน.....
เหตุการณ์นี้จะจบลงอย่างไร...ใครจะได้กับใครผมก็ไม่อาจจะทราบได้....เพราะผมไม่ใช่พระเอก...(ผมแค่คนเขียน)
สรูปแล้ว...เรื่องนี้จะจบอย่างไรคงต้องสุดแล้วแต่ใจของผู้อ่านแล้วละ.......



มือขวา


 

[panthong.kh]

สงสัยจะเป็นเรื่องจริง...ของ

พี่มือขวา..แต่ไม่กล้าบอก..

พันรับปรึกษา..ปัญหาหัวใจนะค่ะ

ปรึกษาฟรี...จ้า
พันทอง
 

[muneenoi]

ใจโทรมโทรมพันทองลองปรึกษา
อยากรู้ว่าทำอย่างไรใจขื่นขม
ให้หายพรากจากหมองที่ครองตรม
คลายระทมจากหญิงที่ทิ้งไป

มิเคยหายคิดถึงแม้หนึ่งวัน
มิเคยหันจากเธอละเมอไห้
มิเคยมอบรักแท้แก่หญิงใด
มิเปลี่ยนใจจากภักดิ์....รักนิรันดร์

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

ก็ตายตาม กันไป ให้รู้จบ
คงได้พบ ชาติหน้า อย่าว่าฉัน
โดดตึกสูง เสียดฟ้า ไม่ว่ากัน
เสาไฟนั้น ก็เหมาะ- เจาะจริงเออ

หรือหันมา รักพัน มันรู้รอด
หันมาพรอด รักพร่ำ ย้ำเสนอ
แต่ขอบอก จากใจ ได้ไหมเธอ
หกสิบอัพ ค่อยเจอ เธอว่าไง
พันทอง
 

[muneenoi]

เชิญพันตายคนเดียวมิเกี่ยวก้อย
นั่งตาปรอยเมืองยมฯจมตักษัย
หากถูกช๊อตดำปี๋นี่กระไร
ศพคงไม่สวยแน่แค่คิดดู

ตายพร้อมกันอาจไร้มิได้พบ
วิญญาณหลบต่างกรรมทำอดสู
คนละทางบางครั้งดังที่รู้
ซ้ำหดหู่วินิบาตอนาถจริง

หกสิบขึ้นฝืนใจมิไหวแล้ว
เชิญพันแก้วรอเถิดเปิดกรุสิง
ละความหล่อรอเธอเก้อแล้วทิ้ง
มุนีวิ่งหลบก่อนตอนเหี่ยวยาน

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

แค่แหย่หยอก จริงจัง นุงนังแน่
รักสามแปร เปลี่ยนไป ใจห้าวหาญ
สามัคคี ดีเลิศ บรรเจิดมาน
รักอวลนาน เนิ่นนั้น อย่าหวั่นใด

ครองโสดมา ยาวไกล ใจของหญิง
ไม่สุงสิง กับกลอก หลอกผู้ใหญ่
จะวันคืน กลืนกล้ำ ขอทำใจ
รักตัวเอง เรื่อยไป ในทุกวัน

เรื่องตายตาม ใครเขา ไม่เอาด้วย
เกิดมอดม้วย ลงนรก หัวอกฉัน
ไม่ได้ผุด ไม่ได้เกิด เตลิดกัน
จบสิ้นพลัน ชาติหน้า เป็นหมาแมว
พันทอง
 

[muneenoi]

เอาแค่หนุกคุยกันแหย่พันเล่น
อย่าโอนเอนเห็นจริงจนหญิงแผ่ว
มีสาระแกมนิดสะกิดแนว
มิตรภาพอาบแววแถวบ้านกลอน

ทดลองพันสมเหลือ "เสือปืนไว"
ช่างสดใสดังชื่อถือปืนว่อน
ต่อบทเร็วปุ๊ปปั๊ปฉับแน่นอน
กระจายว่อนคนอ่านสำราญกัน

ให้บ้านกลอนเงียบเหงาเราครึกครื้น
เผื่อคนอื่นอ่านพบประสบนั่น
มุนีฯลองเป้ายาวกับสาวพันฯ
ให้สุขสันต์ทั่วหน้า ท้ากวี

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

ขอขอบคุณ จริงจัง นั่งนพนอบ
และขอมอบ ความสุข อย่าลุกหนี
มาเยินยอ อออวย ด้วยไมตรี
บ้านกลอนนี้ ครื้นเครง บรรเลงเพลิน

บ้านเงียบเหงา หลายวัน มันทดท้อ
ม้าตีนต้น มาต่อ พอจะเดิ้น
เชิญสรวลเส เฮฮา พากันเดิน
หว่านกลอนเกิน สองบท อย่าหดไป
พันทอง
 

[muneenoi]

ม้าพันทองลองแหย่แม่วิ่งพล่าน
จนชาวบ้านมุงดูอู้หู้ใหญ่
วิ่งเร็วมากจากฐานบ้านกลอนไทย
ตะบึงไล่ทั่วหล้าม้าพันธุ์งาม

ขอมุนีต้องติดพิชิตเจ้า
จะคอยเฝ้าพันทองน้องอย่าห้าม
ให้คนเห็นกวีที่แสนราม
แม้ติดตามเร็วจี๋ยังมีมนตร์

 

"มุนีน้อย"

[panthong.kh]

ลับสมอง ลองปัญญา ประสามิตร
ซึ้งในจิต ติดตรึง คำนึงผล
มีโอกาส อย่าลืม ปลื้มกมล
มาฝึกฝน กลอนกานท์ ทุกวานวัน

ได้คลายเครียด เคร่งขรึม อึมครึมออก
หลายเวลา ขอบอก หยอกกันลั่น
ลาไปนอน ก่อนนะ อย่าว่ากัน
พรุ่งนี้นั้น ต้องทำงาน การต่อไป
พันทอง
ขอขอบคุณคุณพี่มุนีมากค่ะที่ตามต่อกลอน
ไว้โอกาสหน้าจะมาต่อกลอนด้วยจ้า
วันนี้ขอตัวไปนอนก่อนจ้า
 

[muneenoi]

ฝากกลอนลงส่งนางแนบข้างหมอน
กล่อมนางนอนฝันดีฤดีใส
ห่างฝันร้ายคลายหมองคล้องดวงใจ
ถึงวันใหม่ตื่นมาอย่าอาวรณ์

ยามลุกจากเตียงหนอขอพินิจ
ใครตามติดกล่อมเจ้าเฝ้าสังหรณ์
ถึงยามหลับขับกล่อมพร้อมอาทร
อย่าลืมกลอนพร้อมใจที่ให้เธอ

 

"มุนีน้อย"

ฝันดีเน้อ วันหลังค่อยเจอกัน...

[ศรีเปรื่อง]

เกิดสนใจ...เรื่องที่...พี่มือขวา ฯ
เปิดประเด็น...สนทนา...มาเสนอ
ผมก็เคยหลงใหลใฝ่ละเมอ
สาวที่เธอนิสัย...คลับคล้ายชาย

จึ่งโยงคล้องจองคำลำนำพจน์
ผูกเป็นบทเฮฮา...นำมาขาย
ค่อยเพียรคั้นปั้นถ้อยร้อยบรรยาย
เรื่องหนึ่งชาย...กะสองสาว...เพราประภา

จะกล่าวถึง...กระทาชาย...นายคนหนึ่ง
ชื่อเล่น "อึ่ง"...ชื่อจริง...คือ "สิงหา"
บ้านนั้นรั้วประชิดติดกัลยา
ชื่อ "มุกดา" ชื่อเล่น...ย่อเป็น "มุก"

สนิทกัน...แต่ครั้งยังเป็นเด็ก
เล่นไท้เก็ก...ต่อสู้...บู๊สนุก
ทุกวัน "อึ่ง" โดยถอง...จนท้องจุก
แต่มิยักกะทุกข์...ยิ่งสุขใจ

กว่าสิบปี...ที่ "อึ่ง" ประหนึ่งเบ๊
ของสาวเท่ห์..."มุกดา"...คนหน้าใส
"อึ่ง" มิเคย...เหลียวมอง...จ้องนางใด
"มุก" ประสงค์...สิ่งไหน...ไม่ขัดเลย

จักตะวัน...จันทร์หงาย...ที่ปลายหาว
ฤ ดวงดาว...กระพริบพร่าง...หากนางเผย
จะรีบเร่ง...ไปคว้า...มาให้เชย
ตามคำเอ่ย...อ่อนไท้...ในบัดดล

จวบกระทั่ง...อายุ...ลุสิบห้า
ก็เกิดเรื่องป่วนอุรา...พาสับสน
มีสาวชื่อเล่น "หมวย" สวยวิมล
ชื่อจริง "ชลธิชา" ย้ายมาเรียน

"หมวย" เกิดปิ๊ง...ถูกใจ..ในนาย "อึ่ง"
หล่อนก็จึ่ง...มาอ้อน...ให้สอนเขียน
สเก็ตเส้น..."อึ่ง" นั้น...เขาชั้นเซียน
"หมวย" เลยเนียนหน้าซื่อ...มาตื้อชาย

"เอ่อ คือ หมวย...อยากเอ็นท์...เป็น 'ถาปัตย์
แต่ติดขัด...ไม่เด่น...เรื่องเส้นสาย
อึ่งช่วยสอน...ทีเด็ด...สเก็ตลาย
ให้หมวยคลายดวงจิต...คิดกังวล"

ฝ่ายสาว "มุก" คนงามอร่ามศรี
สิบห้าปี...ผ่านมา...น่าฉงน
มิเหลียวแล..บุรุษ...เลยสักคน
ห้าวพิกล...มวยหมัด...สุดจัดเจน

พลันที่ "มุก" เจอะ "หมวย" สำรวยลักษณ์
เกิดตึ๊กตั๊ก...ทันทีฤดีเต้น
ประหนึ่งสน...ลมพัด...สบัดเอน
ส่ายโงนเงน...แกว่งไหว...ไร้สมดุล

พอเห็น "หมวย" จิ๊จ๊ะ...แต่กะ "อึ่ง"
ก็ปั้นปึง...หงุดหงิด...เพราะจิตฉุน
ป้าบ! หัว "อึ่ง" เข้าให้...ไม่การุณย์
จน "อึ่ง" เซ...หลุนหลุน...หมุนกายา

ข้างสาว "หมวย" คนงาม...อร่ามโฉม
ก็รีบโถม...ประคองกาย...นาย "สิงหา"
ตวาดแหววแว้ดแว้ด...แผด "มุกดา"
"หยุดเดี๋ยวนี้...นะยัยบ้า...อย่าระราน"

โห่โห่โห่ คิดพล็อตไม่ออกแล้ว...พักไว้ก่อนนะครับ

[ศรีเปรื่อง]

(โดยคณะเกตุทิพย์)

นาย "สิงหา" หนุ่มเท่ห์...เสน่ห์มาก
ก็เอ่ยวากย์...ด้วยเสียง...สำเนียงหวาน
"เอ่อ...หมวย นี่...มุกดา...คบมานาน     (ทำอาฉี เสียงหล่อ)
เราสองบ้านอยู่ติดประชิดกัน

เมื่อตะกี้...มุกเขาแค่กระเซ้า
แกล้งแหย่เย้าเราให้ได้ขบขัน
เล่นอย่างนี้สำราญมานานวัน
โกรธเคืองนั้น...มิมีหรอก....บอกยุพา"

"หมวย"เห็นรังสีปิ๊งวะวิ้งวับ
จากเนตรขลับ...กระทาชาย...นายสิงหา
ยามจ้อง "มุก" ฉวีวรรณ...กัลยา
ในอุรา...ก็ลำดับ...จับเหตุการณ์

หมวยคิดในใจ (ใส่เสียงเอกโค่เยอะ ๆ)

ชรอยว่า...ภายในหทัย "อึ่ง"
คงจะซึ้งตรึงรักสมัครสมาน
กับยัยทอม "มุกดา" นี่มานาน
อย่าเพิ่งพาล...ต้องข่ม...อารมณ์ไว้

จำเสแสร้ง...โง่เง่า...เขลามิรู้
อินโนเซนท์...คุณหนู...ดูสดใส
เก็บอาการ...มิกระโตก...กระตากไป
ประเดี๋ยวไก่...ตื่นหมด...จะอดกิน

จบการคิดในใจ

[รัตนาวดี]

 

...พี่ศรีเปรื่อง บรรยาย คล้ายในหนัง
ผู้อ่านครั้ง รับทราบ ภาพถวิล
เข้าใจพี่ ชอกช้ำ น้ำตากิน
จนชาชิน เรื่องแน่ แผลใจมี...

...น่าสงสาร ความรัก คราปักอก
ต้องตระหนก เมื่อเจอ เธอเป็นดี้
อีกนางก็ เป็นทอม ยอมราวี
คงได้ She สุขช้ำ จำไม่ลืม... 

รัตนาวดี
 

[ศรีเปรื่อง]

ถ้าคุณ "รัตน์" ชอบใจ...ในท้องเรื่อง
ผมนาย "เปรื่อง"...คนเข็ญ...ก็เป็นปลื้ม
แม้คำท้าย...งามขำ...ทำร้อง "ฮืม"
จนต้องยืม...ถ้อยเหวี่ยง...เสียงอุทาน

จะขอต่อ...ละคร...กลอนรักใคร่
ที่ "มือขวา"...เริ่มไว้...ให้สนาน
วอนพี่ป้าน้าอา...อย่ารำคาญ
ว่างก็อ่าน...คลายเศร้า...เหงาชีวิน


เชิญพี่ป้าน้าอา สดับรับชม ละครกลอน รักเน่า เฮ้ย เศร้าเคล้าน้ำตา
"รักสามเส้า สามเราอลวน...นนน..."
กลอนโดย: กระทาชายนายศรีเปรื่อง
พล็อตเรื่องโดย: บุรุษขาร็อกอารมณ์ดี  Orion264(มือขวา)

บรรยาย:
"หมวย" จึงบีบเสียงเล็ก...ให้เซ็กซี่
ทำตาหรี่...เย้ายวน...ชวนถวิล
พอ "มุก" เห็นก็ป่วนรำจวนจินต์
ลืมเลือนสิ้น...ขุ่นข้อง...หมองอารมณ์

หมวยว่า:
สวัสดีจ๊ะมุกดา...ประภาพริ้ง
หยอกเหมือนจริง...เล่นเอาเราโดนต้ม
อึ่งสเก็ตรูปสวย หมวยชื่นชม
เส้นทั้งคมพริ้วไหว...คล้ายมีมนต์

จึงมาขอเรียนรู้ดูเทคนิค
สเก็ตทริค...ทุกเย็น...เป็นกุศล
สถาปัตย์...หลักชัย...ในใจตน
จะดั้นด้น...มุ่งมั่น...คว้าฝันมา

มุกว่า:
ได้ได้ซิ...เรานี้...ไม่มีขัด
ศิลปะเราก็จัดเจนอยู่หนา
เอางี้นะคนสวยหมวยวิภา
ขอมุกดา...ร่วมด้วย...ช่วยทุกเย็น

บรรยาย:
ทันใดนั้นสิงหา...ก็ตาเยิ้ม
รีบชิงเพิ่มกล่าวต่อ...ข้อความเห็น
อึ่งว่า:
ดีจ๊ะดี...เผื่อพลาด...คลาดประเด็น
มุกช่วยเป็นคนเสริม...เพิ่มอีกแรง

หมวยคิดในใจ:
เหม่เหม่! เอาแล้วไง...ใยทอมมี่
หวังตีซี้...เราแน่...เหมือนแช่แป้ง
แต่ก็ดี...เป็นช่อง...ใช้ยุแยง
ให้ "อึ่ง" แหนง...เอือมหน้า...ระอาทอม

(เรื่องราวความรักของพวกเขาจะลงเอยอย่างไร...โปรดติดตามได้ในตอนต่อไป..ปปป...)

[ศรีเปรื่อง]

บรรยาย:
หลังเลิกเรียนที่หน้า...อาคารห้า
ผิว์ใครมาลองสุ่ม...เดินดุ่มด้อม
จะเห็นสามคนนั่ง...ตั้งวงล้อม
ฝึกปรือซ้อม...สเก็ตเส้น...มิเว้นวัน

"หมวย" เฝ้าเพียรนั่งแปะกระแซะ "อึ่ง"
"มุก" นั่งบึ้งขุ่นมโน...ด้วยโมหันธ์
"อึ่ง" อ้อน "มุก" จ๊ะจ๋าสารพัน
แต่หล่อนหันข้างให้ไม่ใยดี

หนึ่งฉนำผันผ่านกาลเลยล่วง
"อึ่ง" ช้ำทรวง...เพราะยุพา...มารศรี
"มุก" ไม่เหลียว...ไม่แล...เลยซักที
เซ็งชีวี...เหลือล้น...สับสนจริง

เพื่อนสนิทผู้ชายภายให้ห้อง
ต่างก็ว่า "อึ่ง" บ๊องส์ต๊องเรื่องหญิง
ยัย "มุกดา" อย่าได้ไปคิดอิง
ถึงงามพริ้ง...แต่ทอม...ยอมแพ้ซะ

น้อง "หมวย" สิ...บริบูรณ์จำรูญกว่า
เร็วไอ้ "อึ่ง" รีบคว้าอย่าช้าล่ะ
ชายอื่นเขาก็เล็งเพ็งอยู่นะ
พอเถอะวะ...เรื่อง "มุก"...มันทุกข์ใจ

อึ่งคิดในใจ:
"อึ่ง" จึ่งทวนหวนย้อนวันก่อนเก่า
แต่ครั้งเยาว์ผ่านมาน่าสงสัย
"มุก" นั้นห้าวสุดฤดี...มิมีใด
เหมือนนงไพร...สักนิดกระติ๊ดเดียว

โอ้ชะรอยชะตาฟ้าลิขิต
ให้หมดสิทธิ์เป็นแฟน...แสนห่อเหี่ยว
จำตัดใจจากนาง...แม่ร่างเพรียว
แล้วก็เลี้ยว...หา "หมวย"...สำรวยองค์