ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[muneenoi]

ลงเรือน้อยลอยวนบนน้ำเชี่ยว
ฤดีเปลี่ยวเดียวดายคล้ายหวั่นไหว
กลางสายชลหม่นหมองคล้องดวงใจ
มองธารใสไหลหลั่งดั่งน้ำตา

บนเรือลำร่ำเพียงเสียงพายจ้ำ
ดังตอกย้ำสำนึกสะอึกหา
กลางสายธารม่านเหงาเคล้าวิญญาณ์
กลางธาราหัวใจไม่ต่างกัน

สอดสายตาตามฝั่งวังเวงจิต
เมื่อหวนคิดความหลังครั้งสุขสันต์
เราสองคนล่องเรือเผื่อสัมพันธ์
บัดนี้นั้นไร้เงาเจ้ายุพิน

เห็นน้ำใสไหลเย็นเป็นฟองคลื่น
แทบสะอื้นยามแลกระแสสินธุ์
ทุกหยดหยาดน้ำใสที่ไหลริน
คล้ายถวิลเพียงเธอชะเง้อคอย

อยู่ไหนหนอทรามวัยโปรดได้กลับ
พี่รอรับขวัญนางอย่างเหงาหงอย
เพราะคิดถึงเกินไปใช่สำออย
ฤาจะปล่อยพี่ตายไปพร้อมเรือ

 

"มุนีน้อย"

www.youtube.com/watch?v=GObM49e_il0 (External Embedding Disabled)

[panthong.kh]

ไปทำไม คนเดียว ให้เปลี่ยวจิต
เพื่อนสนิท ไม่มี สีแดงเรื่อ
พายลอยลำ ค่ำมืด ดูยืดเยื้อ
มองเห็นเผือ(ผี) แว๊บมา อุราวาย

จะรีบจ้ำ ไปไหน ไกลสุดกู่
ดูดู๋ดู ไม่หัน ฉันละหน่าย
ตะโกนเรียก เพรียกหา บ้าน้ำลาย
หลอนจะตาย กลับเถิดหนอ พ่อมุนี
พันทอง
 

[muneenoi]

ว่าจะชวนพันทองมาล่องเรือ
เธอกลับเบื่อเสียแล้วแม่แก้วศรี
เราอุุตส่าห์มั่นรักด้วยภักดี
เธอกลับหนีไปหลบซบบ้านกลอน

พายแต่เช้ายันเย็นไม่เห็นหน้า
จนจวบราตรีเยือนเสมือนหลอน
ความมืดมิดคิดหลอกมายอกย้อน
มิเทียบเท่าบังอรตอนหลอกชาย

 

"มุนีน้อย"

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เรื่อง..เนื้อทอง น้อง"พัน" นั้นเจ้าชู้
ทุกคนรู้ เป็นแน่ เพราะแพร่หลาย
ร้อยลมลวง หลากเล่ห์ เพทุบาย
หลอกทำร้าย ชายชาญ ในบ้านกลอนฯ..
 
.. คือ..แบบว่า "ขลุ่ยฯ"ก็ พอรู้บ้าง
ยินแว่ว-แว่ว ว่านาง ช่างกะล่อน
กอดมารยา สาไถย ไว้แนบนอน
โอ้..บังอร วอนไหว้..ให้เลิกทำ
 

[panthong.kh]

เรื่อง..เนื้อทอง น้อง"พัน" นั้นเจ้าชู้
ทุกคนรู้ เป็นแน่ เพราะแพร่หลาย
ร้อยลมลวง หลากเล่ห์ เพทุบาย
หลอกทำร้าย ชายชาญ ในบ้านกลอนฯ..
 
.. คือ..แบบว่า "ขลุ่ยฯ"ก็ พอรู้บ้าง
ยินแว่ว-แว่ว ว่านาง ช่างกะล่อน
กอดมารยา สาไถย ไว้แนบนอน
โอ้..บังอร วอนไหว้..ให้เลิกทำ
 

เป็นกับขลุ่ย เท่านั้น ทุกวันนี้
ไม่เคยมี ชายอื่น อย่าขื่นช้ำ
มอบดวงแด แน่นอน อ้อนประจำ
ไยขลุ่ยร่ำ ไห้หวน จวนขาดใจ

เรื่องมายา มีบ้าง ไม่สร้างภาพ
ใช่ทำบาป หรอกเจ้า เย้าแหย่ได้
รักทุกคน เท่ากัน ขวัญฤทัย
แต่ขลุ่ยให้ มากนิดหนึง ซึ้งไหมคุณ
พันทอง
 

[D]

ลงเรือน้อยลอยวนบนน้ำเชี่ยว ฤดีเปลี่ยวเดียวดายคล้ายหวั่นไหว กลางสายชลหม่นหมองคล้องดวงใจ มองธารใสไหลหลั่งดั่งน้ำตา บนเรือลำร่ำเพียงเสียงพายจ้ำ ดังตอกย้ำสำนึกสะอึกหา กลางสายธารม่านเหงาเคล้าวิญญาณ์ กลางธาราหัวใจไม่ต่างกัน สอดสายตาตามฝั่งวังเวงจิต เมื่อหวนคิดความหลังครั้งสุขสันต์ เราสองคนล่องเรือเผื่อสัมพันธ์ บัดนี้นั้นไร้เงาเจ้ายุพิน เห็นน้ำใสไหลเย็นเป็นฟองคลื่น แทบสะอื้นยามแลกระแสสินธุ์ ทุกหยดหยาดน้ำใสที่ไหลริน คล้ายถวิลเพียงเธอชะเง้อคอย อยู่ไหนหนอทรามวัยโปรดได้กลับ พี่รอรับขวัญนางอย่างเหงาหงอย เพราะคิดถึงเกินไปใช่สำออย ฤาจะปล่อยพี่ตายไปพร้อมเรือ "มุนีน้อย"

ริมตลิ่งหญิงหนึ่งคะนึงเหงา ซึมซบเซาเศร้าแฝงตาแดงเรื่อ ขาดไออุ่นหนุนตักเคยพักเจือ นั่งมองเรือล่องไกลในวารี อนาถนักรักลาชะตาหนอ เจ็บเกินพอท้อใจไร้สุขี เศร้าเหงาหม่นทนหมองครองฤดี กว่าสิบปีที่พ้อ รอเธอมา ใต้ต้นไทรใบเรียวเขียวชอุ่ม ทนนั่งกลุ้มกุมขมับสลับท่า ยึดเอาเป็นที่หลักพักอุรา นั่งมองน้ำกับฟ้ารักษาจินต์ ตะวันพลบหลบต่ำใกล้ค่ำแล้ว เรือยังแจวพายจ้ำท่ามสายสินธุ์ เพียงชายเดียวเปลี่ยวดายคล้ายโรยริน มองจนชิน ลูกตา..อ๊า.า.หล่อจัง เรือลำน้อยลอยใกล้ยิ่งใจสั่น ชะรอยฉัน คราวนี้คงมีหวัง ได้คนปลอบเปรอจินต์หายภิณท์พัง โดดจากฝั่งลงน้ำ ซ่า.า.า.ต่อหน้าชาย "ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

 เห็นสาวน้อยตกน้ำรีบจ้ำพรวด
เดี๋ยวจะชวดเชยชมลงงมหมาย
ช่วยสาวน้อยคนงามรอดความตาย
ตะเกียกตะกายเข้าฝั่งด้วยกังวล

จัดให้เจ้านอนหงายรีบผายปอด
ขอให้รอดเถิดหนาสิบห้าหน
ก้มลงช่วยเป่าปากด้วยอยากยล
แม่หน้ามนพ้นภัยใต้ไทรงาม

ไพร พนาวัลย์
 

       

[D]

กระอัก-กระอ่วน มวลในยามได้แนบ
แต่ก็แอบปลื้มใจฤทัยหวาม
สมประสงค์ตรงคิดจิตวาบวาม
เริ่มล้นหลามสัมผัสจัดถี่จัง

กระแอมไออ๊อกแอ๊กแทรกเสแสร้ง
ลืมตาแจ้ง..อุ๊ย...ตาย..!.สลายหวัง
ที่เราคิดผิดคาด..ดั๊น.!.พลาดพลั้ง
เริ่มงงงัน คนหล่อยัง  นั่งในเรือ

"ดิน"

ง่ะ...ผิดคนอ่ะ....?

[panthong.kh]

 เห็นสาวน้อยตกน้ำรีบจ้ำพรวด
เดี๋ยวจะชวดเชยชมลงงมหมาย
ช่วยสาวน้อยคนงามรอดความตาย
ตะเกียกตะกายเข้าฝั่งด้วยกังวล

จัดให้เจ้านอนหงายรีบผายปอด
ขอให้รอดเถิดหนาสิบห้าหน
ก้มลงช่วยเป่าปากด้วยอยากยล
แม่หน้ามนพ้นภัยใต้ไทรงาม

ไพร พนาวัลย์
 

       

ฟันไม่แปรง แหยงจัง นั่งเป่าปาก
ทั้งน้ำหมาก น้ำลาย กระจายข้าม
สิบห้าหน ทนหนอ พ่อตางาม
เป็นลมตาม กันไป ไหวไหมคุณ

ลมคงหมด จากปอด สุดยอดเก่ง
ลุงเป่าเร่ง เกินคน จนว้าวุ่น
เจอสาวน้อย ร้อยเล่ห์ ต้องเซซุน
ระวังนะ หัวหมุน คุณลุงไพร
พันทอง
 

[panthong.kh]

ว่าจะชวนพันทองมาล่องเรือ
เธอกลับเบื่อเสียแล้วแม่แก้วศรี
เราอุุตส่าห์มั่นรักด้วยภักดี
เธอกลับหนีไปหลบซบบ้านกลอน

พายแต่เช้ายันเย็นไม่เห็นหน้า
จนจวบราตรีเยือนเสมือนหลอน
ความมืดมิดคิดหลอกมายอกย้อน
มิเทียบเท่าบังอรตอนหลอกชาย

 

"มุนีน้อย"

จะชวนพัน ล่องเรือ ไม่เชื่อหรอก
อย่ามาหยอก กันเลย เชยเหลือหลาย
มุขเก่าไป หน่อยนะ จ๊ะยอดชาย
อย่ามาหมาย หลอกเล่น เช่นนี้เลย

พายเรือตั้ง แต่เช้า จ้ำอ้าวหวั่น
จนตะวัน เลือนลบ จบไหมเอ่ย
กลับเถิดเจ้า เมฆครึ้ม อึมครึมเอย
ฝนโปรยเปรย เรืออาจคว่ำ จมลำคลอง
พันทอง
 

[muneenoi]

ลงเรือน้อยลอยวนบนน้ำเชี่ยว ฤดีเปลี่ยวเดียวดายคล้ายหวั่นไหว กลางสายชลหม่นหมองคล้องดวงใจ มองธารใสไหลหลั่งดั่งน้ำตา บนเรือลำร่ำเพียงเสียงพายจ้ำ ดังตอกย้ำสำนึกสะอึกหา กลางสายธารม่านเหงาเคล้าวิญญาณ์ กลางธาราหัวใจไม่ต่างกัน สอดสายตาตามฝั่งวังเวงจิต เมื่อหวนคิดความหลังครั้งสุขสันต์ เราสองคนล่องเรือเผื่อสัมพันธ์ บัดนี้นั้นไร้เงาเจ้ายุพิน เห็นน้ำใสไหลเย็นเป็นฟองคลื่น แทบสะอื้นยามแลกระแสสินธุ์ ทุกหยดหยาดน้ำใสที่ไหลริน คล้ายถวิลเพียงเธอชะเง้อคอย อยู่ไหนหนอทรามวัยโปรดได้กลับ พี่รอรับขวัญนางอย่างเหงาหงอย เพราะคิดถึงเกินไปใช่สำออย ฤาจะปล่อยพี่ตายไปพร้อมเรือ "มุนีน้อย"

ริมตลิ่งหญิงหนึ่งคะนึงเหงา ซึมซบเซาเศร้าแฝงตาแดงเรื่อ ขาดไออุ่นหนุนตักเคยพักเจือ นั่งมองเรือล่องไกลในวารี อนาถนักรักลาชะตาหนอ เจ็บเกินพอท้อใจไร้สุขี เศร้าเหงาหม่นทนหมองครองฤดี กว่าสิบปีที่พ้อ รอเธอมา ใต้ต้นไทรใบเรียวเขียวชอุ่ม ทนนั่งกลุ้มกุมขมับสลับท่า ยึดเอาเป็นที่หลักพักอุรา นั่งมองน้ำกับฟ้ารักษาจินต์ ตะวันพลบหลบต่ำใกล้ค่ำแล้ว เรือยังแจวพายจ้ำท่ามสายสินธุ์ เพียงชายเดียวเปลี่ยวดายคล้ายโรยริน มองจนชิน ลูกตา..อ๊า.า.หล่อจัง เรือลำน้อยลอยใกล้ยิ่งใจสั่น ชะรอยฉัน คราวนี้คงมีหวัง ได้คนปลอบเปรอจินต์หายภิณท์พัง โดดจากฝั่งลงน้ำ ซ่า.า.า.ต่อหน้าชาย "ดิน"

ฟังเสียง ตูม!! ดังชัดถนัดถนี่
นึกว่าผีหลอกให้ใจสลาย
สยองแน่คราวนี้เป็นผีพราย
ลอยสยายผมตามท่ามสายชล

ผีพรายน้ำทำมุนีขวัญหนีฝ่อ
เกิดมาหนอเพิ่งพบประสบผล
กลางวันแสกแปลกดีมีพิกล
พินิจจนเห็นอ้าว! เป็นสาว "ดิน"

รีบโดดเรือทันใดไม่รอช้า
สองมือคว้าหลังเธอกลัวเผลอดิ้น
มอบ"ลุงไพร" ผายปอดยอดชีวิน
มุนีผินหน้าหลบพบบาดตา

แก่ต่อแก่ผายปอดจอดทั้งคู่
มุนีอยู่ข้างข้างวางสีหน้า
จึงต้องช่วยลุงไพรใช้วิชา
พอฟื้นมาร้องไห้ไล่ถามทวง

คนหล่อมักมาช้าอย่าได้ถือ
เพราะ"ดิน" คือที่หนึ่งซึ่งสิ่งหวง
เช็ดน้ำตาปลอบขวัญอย่าหวั่นทรวง
พี่ยังห่วงนงเยาว์เท่าชีวัน

"หล่อโดดน้ำ" คำนี้ "มุนีฯ"ได้
"ฉายา" ใหม่ เพราะ "ดิน" บินตามนั่น
ส่วน"ลุงไพร" เช็ดน้ำหมาก ปากเป็นมัน
โดนสาว "พันฯ" แซวเสีย นั่งเพลียใจ

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

ว่าจะชวนพันทองมาล่องเรือ
เธอกลับเบื่อเสียแล้วแม่แก้วศรี
เราอุุตส่าห์มั่นรักด้วยภักดี
เธอกลับหนีไปหลบซบบ้านกลอน

พายแต่เช้ายันเย็นไม่เห็นหน้า
จนจวบราตรีเยือนเสมือนหลอน
ความมืดมิดคิดหลอกมายอกย้อน
มิเทียบเท่าบังอรตอนหลอกชาย

 

"มุนีน้อย"

จะชวนพัน ล่องเรือ ไม่เชื่อหรอก
อย่ามาหยอก กันเลย เชยเหลือหลาย
มุขเก่าไป หน่อยนะ จ๊ะยอดชาย
อย่ามาหมาย หลอกเล่น เช่นนี้เลย

พายเรือตั้ง แต่เช้า จ้ำอ้าวหวั่น
จนตะวัน เลือนลบ จบไหมเอ่ย
กลับเถิดเจ้า เมฆครึ้ม อึมครึมเอย
ฝนโปรยเปรย เรืออาจคว่ำ จมลำคลอง
พันทอง
 

นั่งเรือพาย มันเชย เธอเอ่ยแล้ว
มิสมแก้วคนรวยสวยผุดผ่อง
เรือพายน้อยคนยากมิอยากมอง
สาวพันทองเลยเมินเดินหนีชาย

เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นเรือยอร์ชพาพลอดพร่ำ
คอปเตอร์ลำดีไหมไม่ต้องหน่าย
ทั้งล่องเรือเผื่อบินอินจะตาย
แสนสบายบรมเหมาะสมเธอ

สาวมิชอบเรือพายขอหายหน้า
ปาดน้ำตาล่องเรือเมื่อรักเก้อ
ทิ้งอดีตขีดคั่นฝันละเมอ
น้ำตาเอ่อพร้อมฝนที่หล่นริน

 

"มุนีน้อย"