ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[muneenoi]

ตะวันลอยถอยลับกับขอบฟ้า
คล้ายบอกว่าลาก่อนย้อนวิถี
ทิ้งกลางวันสู่บ่วงห้วงราตรี
เหมือนชีวีเกิดดับประทับตรา

เมื่อมีเริ่มเติมเชื้อไว้เผื่อดับ
มิอาจนับซากถมที่จมหล้า
ดังสุรีย์มีแสงเป็นศักดา
ถึงเวลายังพลัดอัสดง

หนึ่งชีวิตลาล่วงด้วยบ่วงคล้าย
แต่อีกหลายเพียงเริ่มประเดิมหลง
ท่ามไอหมอกหลอกตาผวางง
รอวันปลงสังขารผ่านวันวัย

หมั่นพินิจคิดดูจะรู้จริง
สรรพสิ่งเกิดดับกับความไหว
ก่อนลางเลือนเคลื่อนคล้อยบนรอยใจ
แล้วดับไปกับเวลาที่พร่าลง

 

"มุนีน้อย"

[--ณัชชา--]

คือกงกรรมกงเกียวนที่เวียนว่าย
เกิดแก่ตายเปื่อยยุ่ยเป็นผุยผง
ชีวิตตามครรลองเราต้องปลง
บุญหนุนส่งคูณค้ำถ้าทำดี

ใครที่ทำไม่ดีอย่าหนีหลบ
ยามเป็นศพถึงครารียกว่าผี
คงได้ไปเที่ยวเตร่อเวจี
มิอาจหนีรอดพ้นสักคนเดียว

--ณัชชา--

 

[สะเลเต]

หนีไม่พ้น..ชีวิตคนบนผืนหล้า
เกิดแก่เจ็บตาย,ชราใบหน้าเหี่ยว
วานวันก่อนกินข้าวเช้าแปบเดียว
เผลอลืมเคี้ยวข้าวกลืน..ติดคอตาย

วิ่งเร็วมากเท่าไหร่.?หนีไม่พ้น
ห้วงวังวนผลกรรม..กาลเวียนว่าย
เมื่อเวลามาถึงทั้งหญิงชาย
ร่างวางวายหลังเผาเพียงเถ้าดิน...

---สะเลเต---

[ไพร พนาวัลย์]

อัสดงผ่านมาเลื่อนลาลับ
ทิวาดับลับไปยังไม่สิ้น
อรุณรุ่งลมโชยจะโบยบิน
ได้ยลยินอีกครั้งมิสั่งลา

แม้ความทุกข์ท่วมท้นจวนป่นปี้
วันพรุ่งนี้คงคลายลงได้หนา
อดทนสักนิดหนึ่งแม้ตรึงตรา
รออีกคราฟ้าใหม่คงไม่นาน

อัสดงอีกแล้วอย่างแผ่วโหย
รักราโรยโหยแห้งหมดแรงต้าน
พอรุ่งเช้าวันนี้เป็นวันวาน
สิ่งเลวร้ายจงผ่านม่านราตรี

แสงสีทองส่องฟ้าอุรารื่น
สุขสดชื่นตื่นตัวดั่งบัวคลี่
ดวงจิตได้ปล่อยวางหว่างชีวี
ดวงฤดีเบิกบานเข้าบ้านกลอน

ไพร พนาวัลย์
 

[dinner]

 

อัสดงลับลงที่ตรงหน้า
เราซบหน้าเหมือนดังมีสังหรณ์
เพราะหัวใจโหยหาความอาทร
จากบ้านกลอนขอเน้นไม่เห็นมี

อัสดงอีกหนเราทนขื่น
น้ำตารื้นไร้หลักสิ้นศักดิ์ศรี
เมื่อเขาไม่เมตตาสิ้นปรานี
หทัยนี้เจียนดับกับอัสดง

dinner

[~ขลุ่ยกันแสง~]

อัสดงผ่านมาเลื่อนลาลับ
ทิวาดับลับไปยังไม่สิ้น
อรุณรุ่งลมโชยจะโบยบิน
ได้ยลยินอีกครั้งมิสั่งลา

แม้ความทุกข์ท่วมท้นจวนป่นปี้
วันพรุ่งนี้คงคลายลงได้หนา
อดทนสักนิดหนึ่งแม้ตรึงตรา
รออีกคราฟ้าใหม่คงไม่นาน

อัสดงอีกแล้วอย่างแผ่วโหย
รักราโรยโหยแห้งหมดแรงต้าน
พอรุ่งเช้าวันนี้เป็นวันวาน
สิ่งเลวร้ายจงผ่านม่านราตรี

แสงสีทองส่องฟ้าอุรารื่น
สุขสดชื่นตื่นตัวดั่งบัวคลี่
ดวงจิตได้ปล่อยวางหว่างชีวี
ดวงฤดีเบิกบานเข้าบ้านกลอน

ไพร พนาวัลย์
 

ยามสุรีย์ หรี่แสง สำแดงฤทธิ์
เร่งมืดมิด มาคลุม เป็นกลุ่มก้อน
แว่ววิเวก หวาดหวั่น อกสั่นคลอน
ก่อกลัดกลุ้ม รุ่มร้อน เข้าชอนไช..
 
..อยากอัดอั้น อัสดง ตรงขอบฟ้า
อยากสื่อสั่ง รังสิมา โปรด..อย่าได้
ริบหรี่ดับ ลับเลือน คล้อยเคลื่อนไป
คงเดชไว้ เถอะหนา เจ้าภากร..
 
..กลัวโศก-เหงา เร้าร่วม เจ็บท่วมท้น
ให้รวดร้าว ระคน จนเหนื่อยอ่อน
กลัวทดท้อ ทรมาน มารานรอน
จนช้ำชอก ซอกซอน..นอนระทม
 

[เพรางาย]

(ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ตค่ะ)

กงล้อเกวียนวันหมุนเคลื่อน  ดวงกลมลอยเลื่อน
สัมผัสทิวไม้ไร่นา

หยาดทองทาบยอดพลอดลา  วิบไหวใจพา
จะหยดจะหยุดฉุดหมอง

นิ่งทบทวนนึกตรึกตรอง              กี่รสลิ้มลอง
รู้กรองหรือแกล้งแสร้งเมิน

วันจบคืนเจียนเวียนเดิน              สะดุ้งบังเอิญ
หรือแท้ใจรนร่ายสาร

วิหคคืนรังเบิกบาน                           บอกข่าวเล่าขาน
ใจขบพลบเล่าเขลาไย

แสงจ้าอำนาจเกรียงไกร             นิรันดร์ฝันไป
มืดกลบซบเซาเปล่าร้าง

[yaguza]

ยามสุรีย์ หรี่แสง สำแดงฤทธิ์
เร่งมืดมิด มาคลุม เป็นกลุ่มก้อน
แว่ววิเวก หวาดหวั่น อกสั่นคลอน
ก่อกลัดกลุ้ม รุ่มร้อน เข้าชอนไช..
 
..อยากอัดอั้น อัสดง ตรงขอบฟ้า
อยากสื่อสั่ง รังสิมา โปรด..อย่าได้
ริบหรี่ดับ ลับเลือน คล้อยเคลื่อนไป
คงเดชไว้ เถอะหนา เจ้าภากร..
 
..กลัวโศก-เหงา เร้าร่วม เจ็บท่วมท้น
ให้รวดร้าว ระคน จนเหนื่อยอ่อน
กลัวทดท้อ ทรมาน มารานรอน
จนช้ำชอก ซอกซอน..นอนระทม

......เมื่อ สุริยน ย่ำสนธยา
ม่านนภา ราตรี คลี่มาห่ม
หริ่งเรไร กรีดก้อง ร้องระงม
แผ่วสายลม พัดผ่าน สท้านกาย

เสียงนกแสก แหวกแทรก ระแวกเถื่อน
อยู่บนเรือน คนเดียว เสียวอิ๊บหาย
มานอนเฝ้า เหย้าชาน ที่บ้านยาย
แกเพิ่งตาย เป็นศพ ครบเจ็ดวัน



...ยากูซ่า....

[เนิน จำราย]

๑.ช่วงชีวิตหนึ่งนั้นแสนสั้นนัก
แน่ตระหนักลดละโมบทิ้งโลภหลง
อธิษฐาน ทาน ท่อง ทำ จนดำรง 
เคียงมั่นคงอยู่เหย้า...ข้าวคู่เคียว

๒.กงเกวียนกำเกวียนหมุนเวียนล้อ
เติมต่อวีถีถี่ลดเลี้ยว
   ทำดีได้ดีไม่ดายเดียว   
   กลัวไย..ใครเกี่ยว..เราได้ยิน

๓.ปฐม มัชฌิม ปัจฉิม    
ปากลิ้ม รู้รส หมดลิ้น   
จวบกาล ร่างกาย จมดิน 
หมดสิ้น ลำเค็ญ เย็นร้อน

๔.อัสดงธงธรรมชาติ   
พิศพิลาศเช่นคับค้อน
ปรับปรุงบำรุงป้อน     
พิเคราะห์เศร้ามลายลง
กัลยาณมิตรมาก       
มีหลายหลากดั่งประสงค์
ตัดญาติยากขาดลง 
ปีกขมิ้นห้ามดิ้นกาง

๕.นกน้อยค่อยหวนหันห่าง  หันจับกลับทาง
กลับถิ่นที่เลยมาไกล
เลยลับไปแล้วแดนใด   แดนดงพงใจ
พงไพรได้พักพอนอน
พอตื่นฟื้นจำทอดถอน  ทอดทุกข์เร้ารอน
เร้ารุกปลุกตื่นคืนมา
คืนถิ่นหอมกลิ่นพวงผกา  พวงครามตามมา
ตามหน้านกหนึ่งตัวนั้น

เนิน จำราย

[panthong.kh]

สุรีย์ฉาย แสงอ่อน อาวรณ์หา
มองนภา มืดมิด จิตป่วนปั่น
ข่มตาหลับ อย่างไร ให้รำพัน
คิดถึงจันทร์ ไม่แจ่ม แซมดารา

ราตรีกาล นานเนิ่น เกินจิตหลอน
เข้าบ้านกลอน ออนไป ใจผวา
ดูละคร สามี เฝ้าตีตรา
ช่องสามหนา พุธ,พฤหัส เขาจัดเต็ม
พันทอง
 

[muneenoi]

(ขอบคุณภาพประกอบ จากอินเตอร์เน็ต..)

อัสดง ลงลับกับทิวไม้
สะท้านไหวโคจรอ่อนวิถี
ดงดอนไพรเงียบเหงาเข้าราตรี
อีกแล้วซีพักผ่อนอ่อนวิญญาณ์

อัสดง บ่งบอกคล้ายชอกช้ำ
สะท้อนลำแสงหมดอดผวา
ดงดอนเถื่อนเหมือนสิ้นกลิ่นทิวา
อีกแล้วหนาพรุ่งนี้ที่ข้ารอ

อัสดง ตรงนี้ที่ใจข้า
เสมือนว่าสิ้นแรงจะแข็งต่อ
ดงดอนเงียบเปรียบเหงาเคล้าพะนอ
อีกแล้วหนอหัวใจ..ไร้แสงนำ

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

คือกงกรรมกงเกียวนที่เวียนว่าย
เกิดแก่ตายเปื่อยยุ่ยเป็นผุยผง
ชีวิตตามครรลองเราต้องปลง
บุญหนุนส่งคูณค้ำถ้าทำดี

ใครที่ทำไม่ดีอย่าหนีหลบ
ยามเป็นศพถึงครารียกว่าผี
คงได้ไปเที่ยวเตร่อเวจี
มิอาจหนีรอดพ้นสักคนเดียว

--ณัชชา--

 

ยามชีวีมีสุขสนุกสนาน
ลืมสังขารลืมแก่มิแลเหลียว
คิดว่าสาวหนุ่มแน่นแสนปราดเปรียว
ยังไม่เหี่ยวแห้งโหยวัยโรยรา

ยามไร้ทุกข์ไร้โศกไร้โรคร้าย
ก็สบายลืมตัวมัวตัณหา
ยังประมาทชีวิตอนิจจา
มรณาไม่แน่แก่ผู้ใด

วัยเวลา,โรคี,อีกชีวิต
เป็นพุทธภาษิตลิขิตไว้
อย่าประมาท สามอย่าง กระจ่างใจ
รำลึกให้เสมออย่าเผลอตัว

 

"มุนีน้อย"