เพราะเคยโง่ จึงบูชา ค่าความรัก
เพราะอกหัก จึงได้จำ สิ่งทำหนอ
เพราะเชื่อใจ จึงรู้ค่า คำว่าพอ
เพราะความท้อ จึงรู้ซึ้ง ก้นบึ้งคน
อาจเป็นเพราะ ไร้ตำรา ที่มาสอน
อาจเป็นตอน ไร้เดียงสา คราสับสน
อาจเป็นกรรม ไร้ดวงตา มาผจญ
อาจเป็นคน ไร้สติ ไม่ริตรอง
มันก็ดี ที่ได้เจอ ไปเผลอรัก
มันปวดนัก ที่กลางใจ ใช่ผยอง
มันอาจเป็น ที่ห้วงหนึ่ง ซึ่งทดลอง
มันอาจนอง ที่ห้องรัก หนักน้ำตา
สิ่งต่างๆ ก็แค่ทำ ให้ช้ำชอก
สิ่งที่หลอก ก็แค่ตัว อย่ากลัวหนา
สิ่งเหล่านี้ ก็แค่เขว ตามเวลา
สิ่งล้ำค่า ก็คือเศษ เหตุผลมัน
เป็นคนโง่ ใช่ตลอด บอดสนิท
เป็นนิมิต ใช่คงอยู่ คู่กับฝัน
เป็นควายเผือก ใช่มีเขา เฝ้าใส่มัน
เป็นตัวฉัน ใช่คนเก่า จงเข้าใจ
