19 กุมภาพันธ์ 2014, 12:14:PM |
muneenoi
|
|
« เมื่อ: 19 กุมภาพันธ์ 2014, 12:14:PM » |
ชุมชน
|
เชิญติดตาม เรื่องจริง อิงประวัติ เพื่อชี้ชัด ยักษิณี มีหลักฐาน เป็นเรื่องราว เล่าถึง กึ่งตำนาน พุทธกาล ผ่านเห็น เรื่องเป็นมา
ดังกิระ จะกล่าว เท้าความย้อน เมื่อชาติก่อน ประจักษ์ ก่อนยักษา มีชายหนุ่ม ทำงาน เลี้ยงมารดา ปรารถนา ยึดมั่น กตัญญู
หลังพ่อตาย หมายชัด อุปัฏฐาก ถึงลำบาก มิบ่น ทนอดสู แม่สงสาร ลูกชาย หมายอุ้มชู จึงหาคู่ สู่ขอ พอประทัง
มิอาจขัดประสงค์ จำนงแม่ จึงได้แล หญิงสาว ถึงคราวหวัง จัดกินดอง ครองคู่ อยู่จีรัง เหมือนกรรมบัง หญิงนั้น เป็นหมันร้าย
ส่วนมารดา กลัวว่า ถ้าไร้บุตร จะสิ้นสุด ตระกูล สูญสลาย จึงคิดหา แฟนใหม่ ให้ลูกชาย พอสบาย หายกลุ้ม ที่สุมใจ
....จบตอน ที่ ๑....(ต่อตอนที่ ๒ ด้านล่าง )
|
|
|
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : ไพร พนาวัลย์, D, รพีกาญจน์, รัตนาวดี, ชลนา ทิชากร, ดาว อาชาไนย, พยัญเสมอ, พี.พูนสุข, ศรีเปรื่อง, กรกช, จารุทัส
ข้อความนี้ มี 11 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก หนักใจเพราะตัณหา เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
19 กุมภาพันธ์ 2014, 12:39:PM |
muneenoi
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 19 กุมภาพันธ์ 2014, 12:39:PM » |
ชุมชน
|
ฝ่ายหญิงหมัน หวั่นทรวง ห่วงเรื่องนี้ หากสามี ผูกจิต คิดมีใหม่ ถ้าหญิงนั้น มีลูก ผูกหทัย ตัวเราไซร้ ไม่ต่าง นางทาสเลย
จึงคิดแผน หาหญิง มิ่งอิตถี มอบสามี ด้วยตน มิทนเฉย ได้หนึ่งคน สมหวัง ดังลงเอย กลับคิดเผย แผนใหม่ ด้วยใจพาล
"หากหญิงนี้ มีบุตร สุดสวาท คงมิพลาด ตำแหน่ง แข่งประสาน เป็นเจ้าของ ขุมทรัพย์ นับประมาณ เสน่ห์หวาน มัดใจ ในสามี"
"เราจะต้อง หาทาง ขัดขวางไว้ เพื่อมิให้ ได้บุตร สุดวิถี" คิดแผนการ ทุกอย่าง วางวิธี บอกนารี แฟนใหม่ ใช้เล่ห์กล
"เธอตั้งท้อง เมื่อไร ให้บอกฉัน" คำหญิงหมัน กำชับ หวังรับผล ปรุงยาให้ แท้งลูก ดังผูกมนตร์ ถึงสองหน สองครั้ง สมดังใจ
....จบตอนที่ ๒....(ต่อตอนที่ ๓ ด้านล่าง )
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก หนักใจเพราะตัณหา เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
19 กุมภาพันธ์ 2014, 05:09:PM |
|
|
19 กุมภาพันธ์ 2014, 07:34:PM |
|
|
19 กุมภาพันธ์ 2014, 09:39:PM |
|
|
19 กุมภาพันธ์ 2014, 10:00:PM |
|
|
20 กุมภาพันธ์ 2014, 10:56:PM |
muneenoi
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 20 กุมภาพันธ์ 2014, 10:56:PM » |
ชุมชน
|
เนื้อหาต้นฉบับเดิม ของผู้เขียนที่เขียนขึ้นเมื่อเกือบ 2,000 ปี ที่แล้ว...ที่ปัจจุบัน มีพิมพ์อยู่ในธรรมบทภาค ๑.... ตอนอธิษฐานเป็นยักษ์ แล้วเกิดเป็นแมว ในชาติต่อมา (ไม่ได้เป็นยักษ์ในทันทีทันใด)...
ยกมาอ้างเพื่อเป็นหลักฐานว่า ผู้แต่ง(มุนีน้อย) ไม่ได้แต่งกลอนมั่วหรือผิดขั้นตอน อิ อิ (เพื่อต้องการรักษาต้นฉบับเดิมให้ตรงที่สุด)
บาลี...สา "นาสิตมฺหิ ตยา, ตฺวเมว มํ อาเนตฺวา ตโย ทารเก นาเสสิ; อิทานิ สยํปิ นสฺสามิ, อิโตทานิ จุตา ยกฺขินี หุตฺวา ตว ทารเก ขาทิตุํ สมตฺถา หุตฺวา นิพฺพตฺเตยฺยนฺติ ปตฺถนํ ฐเปตฺวา กาลํ กตฺวา ตสฺมึเยว เคเห มชฺชารี หุตฺวา นิพฺพตฺติ.
คำแปล...นางกุมาริกานั้น ตั้งแล้ว ซึ่งความปรารถนาว่า "เราถูกเธอทำให้ฉิบหายแล้ว,เธอเอง เป็นผู้นำเรามาแล้วฆ่าลูกทั้งสามคน(ของเรา),บัดนี้แม้เราเอง ก็จักไม่รอด, เราเคลื่อนแล้วจากอัตภาพนี้ พึงได้เกิดเป็นนางยักษิณี ผู้สามารถจะเคี้ยวกินเธอพร้อมลูกได้" ดังนี้แล้วได้ตายไปบังเกิดเป็นนางแมวในเรือนนั้นนั่นเทียว....
แปลโดย....มุนีน้อย
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก หนักใจเพราะตัณหา เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
20 กุมภาพันธ์ 2014, 11:13:PM |
|
|
21 กุมภาพันธ์ 2014, 01:13:AM |
|
|
21 กุมภาพันธ์ 2014, 10:06:PM |
|
|
22 กุมภาพันธ์ 2014, 04:59:AM |
|
|
22 กุมภาพันธ์ 2014, 05:16:PM |
|
|
23 กุมภาพันธ์ 2014, 11:29:PM |
|
|
24 กุมภาพันธ์ 2014, 04:26:AM |
|
|
25 กุมภาพันธ์ 2014, 09:22:PM |
|
|
25 กุมภาพันธ์ 2014, 09:49:PM |
|
|
25 กุมภาพันธ์ 2014, 11:00:PM |
|
|
26 กุมภาพันธ์ 2014, 05:35:AM |
|
|
|