เพราะรู้ดี มีหัวใจ ที่ไร้ค่า
ในสายตา ที่เธอใช้ คงไม่เห็น
แม้ฉันผ่าน วันหลายก้าว ทุกเช้าเย็น
สิ่งที่เป็น แค่คนนอก ตอกย้ำใจ
ฉันคงผิด ที่นึกชอบ มอบใจรัก
คิดจะหัก โน้มกิ่งฟ้า เข้ามาใกล้
ได้เพียงคิด เพราะความจริง สิ่งฝันไกล
มิอาจไป เอื้อมือแต๊ะ แซะใต้โคน
คนต้อยต่ำ มิอาจเทียบ เหยียบเลื่อนชั้น
เจอทางตัน ตั้งแต่เริ่ม เสริมถนน
เส้นทางสู่ หัวใจหรือ คือมืดมน
คนไม่โดน ต้องกระเด็น นอกเส้นใจ
คงไม่ว่า ถ้าจะเดิน ผิวเผินห่าง
อาจเจอบ้าง อย่าว่ากัน ให้หวั่นไหว
ถึงต้องอยู่ นอกสายตา ที่ว่าไกล
แค่ให้ใจ ได้แอบฝัน เท่านั้นพอ
คนที่เป็น เหมือนต้นไม้ ยามได้ผ่าน
เฝ้าบนบาน แค่สักครั้ง ที่นั่งขอ
วันไหนเหนื่อย อยากหลบร้อน ตอนนั่งรอ
ต้นไม้ขอ เป็นร่มเงา ที่เฝ้าบัง
