ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[muneenoi]

หันชม้าย ชายตา ทำท่าค้อน
แม่งามงอน รู้หนา ว่าหมั่นไส้
ขอแค่พัก สักแป๊ป จะแว๊บไป
มุนีฯไล่ มาลง ตรงบ้านกลอน

เขาลือว่า บ้านนี้ มีคนเยอะ
อาจจะเจอะ เจ้าของ ลองดูก่อน
เจ้าของใหม่ ใจดี มีแน่นอน
ขอลาจร มุนี หนีให้ไกล

เพราะมุนี นี่ทาน วันละมื้อ
ทำท่าถือ เคร่งครัด วัตรข้อใหญ่
เลียนแบบพระ จริต คิดได้ไง
ขืนอยู่ไป อดตาย หมายแตกคอ

คนรักสัตว์ บ้านนี้ คงมีมาก
ไม่ลำบาก อาหาร สำราญหนอ
จะรับปาก เลี้ยงง่าย ไม่แงงอ
มื้อเดียวพอ อาหาร เท่าจานบิน

มีบ้างไหม ใครสน คนรักหมา
โปรดเมตตา ข้าน้อย ละห้อยผิน
รพีกาญจน์, พันทอง, ละอองดิน
หากได้ยิน มาเถิด เปิดประมูล..

...มีต่อ...

[muneenoi]

ทั้งลุงไพร,ลุงดาว,อีกสาวรัตน์
ขลุ่ยฯ ครวญชัด พิณพาทย์ มิขาดสูญ
จารุทัส,เพรางาย หมายเกื้อกูล
ตูบอาดูร มานาน วานเมตตา

อยากขอเลือกเจ้าของ ลองดูก่อน
สาวงามงอน พันทอง ต้องผวา
"เสือปืนไว" ใจเด็ด เข็ดฉายา
หากเธอบ้า ยิงม่อง คงต้องตาย

ละอองดิน สาวงาม ตามที่บอก
คงไม่หลอก ไปฆ่า พาขวัญหาย
แต่หวั่นเธอ ยามกริ้ว หิวตาลาย
เธออาจหมาย ส้มโอทุ่ม ตูม..เดียวกอง

ลุงรพีฯ ดีหน่อย พลอยใจชื้น
เลิกขมขื่น คราวนี้ มีเพื่อนผอง
เจ้า"โชคดี" นั่นไง เพื่อนใหม่มอง
ยามหม่นหมอง คุยกัน ฉันหมาเกลอ

แต่หวั่นจิต นิดนิด คิดเสียวบ้าง
"โชคดี" กร่าง ยามโกรธ โหดเสมอ
อาจงับคอ ขาดจ้อย ถอยก่อนเออ
อยากเสนอ ลุงไพร ไปเลี้ยงดู

กลัวโดนลิง ลพบุรี ปรี่เข้ากัด
วอนสาวรัตน์วดี หนีอดสู
รับไปเลี้ยง เพียงน้อง ของพธู
มิหดหู่ ยามหลับ งับคอนาง

...มีต่อ ตอนสุดท้าย...

[muneenoi]

หากสาวรัตน์ ไม่เอา คงเหงาแย่
ไปหาแม่ พี.พูนสุข ดีทุกอย่าง
คงใจดี มีธรรม นำปล่อยวาง
ช่วยอาบล้าง คราบไคล ให้ทุกวัน

เสียอย่างเดียว ตอนดึก นึกกระอ่วน
แม่พีฯชวน ทำวัตร หัดสวดนั่น
ตูบไม่เคย สวดมนต์ จนใจพลัน
ด้วยหมานั้น ชาติต่ำ เพราะกรรมเลว

ไปอยู่กับกังวาน,ท่านศรีเปรื่อง
ปู่รินฯเคือง หรือไม่ ใจแหลกเหลว
ชลนา คุณนพ ขอซบเอว
สุวรรณเย้ว หรือผลัด กับณัชชา

อีกหลายท่าน มิเอ่ย เผยความชัด
เพราะจำกัด เนื้อที่ นี่..เพราะหมา
หากยาวไป กลัวเบื่อ เหลือระอา
ปรารถนา อภัย จากใจจริง

โปรดสงสาร หมาน้อย ผู้หงอยเหงา
ดูมันเศร้า แสนซน บ่นหงิงหงิง
ขอเพียงเศษ เมตตา มาพึ่งพิง
มุนีทิ้งหนูแล้ว แถวสลัมฯ

 

"มุนีน้อย"

[รัตนาวดี]

 


...เสียงหมาใคร ครวญคราง ตอนกลางดึก
หมาคงคึก คร่ำครวญ ชวนร้อยร่ำ
เห็นดวงตา แล้วใจ ไม่อยากดำ
ก่อนใครคว้า ไปหม่ำ ทำลูกชิ้น...

...มามะมา หมาน้อย รัตน์คอยอยู่
เฝ้าเลี้ยงดู อย่าเกรง โกเด้งดิ้น
มาเร็วซิ มานี่ มีของกิน
อย่าให้สิ้น คืนนี้ ครามีใจ...

รัตนาวดี
 

[...สียะตรา..]

......แม้มิได้เอ่ยนามพธูผู้งามขำ..

...ก็ขออำอุ๊บอิ๊บริบ.......น้องหมา

...ซนจริงเจียวบัดเดี๋ยวหายจากสายตา

..."น้องยิหวา"หมาหน้าเศร้า.....ของเราเอง



...........จริง  จริงนะ.....

[muneenoi]

......แม้มิได้เอ่ยนามพธูผู้งามขำ..

...ก็ขออำอุ๊บอิ๊บริบ.......น้องหมา

...ซนจริงเจียวบัดเดี๋ยวหายจากสายตา

..."น้องยิหวา"หมาหน้าเศร้า.....ของเราเอง



...........จริง  จริงนะ.....

เจอคนงามใจดี สียะตรา
ช่วยน้องหมา ลาพราก จากข่มเหง
หมาน่ารัก คนก็สวย ช่วยบรรเลง
อย่าหวั่นเกรง ขวยเขิน เชิญรับเอา

ต้องการส่งถึงบ้าน วานเอ่ยขอ
จะรีบห่อ ไปรษณีย์ มิอับเฉา
"ดวงยิหวา" อีเอ็มเอส เด็ดไม่เบา
ก่อนโดนเผา เป็นโกเด้ง แล้วเท่งทึง

[ไพร พนาวัลย์]

แสนเสียดาย “ดวงยิหวา” เจ้าหมาหลง
คงถูกส่ง อีเอ็มเอส สู่เขตถึง
“สียะตรา”คนงามคงตามดึง
คงเคล้าคลึงหมาน้อยดั่งกลอยใจ

คิดจะรับมาจูบเจ้า “ตูบศักดิ์”
ผู้อกหักหงอยเหงาเขาผลักไส
“เขียวส่องแสง”เพื่อนรักแสนหนักใจ
เคยวิ่งไล่ทุกวันเพราะมันซน

กระโดดสูงข้ามรั้วเจ้าตัวร้าย
เข้าทำลายแปลงผักหักใบ,ต้น
“ตูบศักดิ์”ช่วยขุดคุ้ยตะลุยจน
ผักปี้ป่นโดนไล่..รีบไปเลย

เจ้าตูบเคยมีเขียวเข้าเกี่ยวก้อย
นอนอ้อยสร้อยหมดแรงกำแหงเหย
คงต้องทนลำเค็ญเหมือนเช่นเคย
จึงชวดเชย “ดวงยิหวา”เจ้าตาคม

ไพร พนาวัลย์
 

[สมนึก นพ]

เลี้ยงหนึ่งตัวที่บ้านผ่านมานี้
เกือบสิบปีตามวัยปลอบใจข่ม
เข้าสู่วัยชราเจ้าตากลม
ยามมองผมเหมือนเศร้าเฝ้ากังวล

ไม่ค่อยเล่นค่อยจับงับแขนขา
ดูเฉื่อยชาอ่อนเปลี้ยชอบเลียขน
สัตวแพทย์บอกมาว่าเหมือนคน
จะมีผลคล้ายกันวันแก่วัย

ชีวิตมันเฉลี่ยประมาณรู้
สิบปีกว่าเข้าสู่อายุขัย
คอยประคับประคองป้องกันภัย
ตามวิสัยที่เลี้ยงเคียงกันมา

มีเรื่องหนึ่งที่แย่แก้ไม่หาย
จะหลบกายขึ้นนอนก่อนนั้นหนา
เจ้าของหมอนต้องนอนบนโซฟา
ที่ของหมาของคนสับสนจริง.

นพ
17ก.พ.57

[--ณัชชา--]

ไปอยู่กับกังวาน,ท่านศรีเปรื่อง
ปู่รินฯเคือง หรือไม่ ใจแหลกเหลว
ชลนา คุณนพ ขอซบเอว
สุวรรณเย้ว หรือผลัด กับณัชชา

 

"มุนีน้อย"

กำลังหิวทีเดียวเชียวละท่าน
เอามาหันรองท้องเถิดน้องหมา
เนื้อหวานมันปานหยดรสโอชา
รีบส่งมาน้อมรับไว้กับใจ

--ณัชชา--

 

[ศรีเปรื่อง]

จับเอามาทำโหยย...โรยพริกป่น
ฤ โกนขนลงหม้อ...ก็พอได้
แล่บางบาง...เหยาะงา...ทาลงไป
กลิ่นฉุนไซร้...ก็หาย...สลายเลือน

แบ่งมาผัดพริกซะหน่อย...อร่อยเหาะ
ช่างเหมาะเจาะ...เหลือเกิน...เพลินล่ะเพื่อน
"มนีน้อย"...เร็วเถอะหนา...อย่าแชเชือน
ใช่จะหาได้เกลื่อน...กลาดบุรี

เชิญ "พันทอง" กะ "ณัชชา" สง่าหญิง
อีก "รัตน ฯ" พริ้งไฉไลประไพศรี
ท่าน "มือขวา ฯ" "นพ" ชิม...ลิ้มของดี
เก้งเอ๋งนี้...ล้ำเลิศ...ประเสริฐคาม

ส่วนน้องดิน, ลุงรพี, ลุงไพรนั่น
หากจะชวน...ก็กลัวสั่น...หวั่นไหวหวาม
อาจเป็นลมล้มเดี้ยง...เสียงโครมคราม
ด้วยเพราะความ....เมตตา...ต่อหมาแมว

ศรีเปรื่อง
๑๗ ก.พ. ๒๕๕๗

ใจตรงกันกับคุณณัชชาเลย 

โอ้...เพิ่งเห็นท่าน suknun มามะ...มากินโหยยกัน

โหยย = อาหารที่ทำจากเนื้อหมา เป็นอาหารโบราณที่ขึ้นชื่อของอำเภอบ้านผือ จ.อุดรธานี ใครได้ชิมแล้วจะติดใจ

[D]

ละอองดิน สาวงาม ตามที่บอก
คงไม่หลอก ไปฆ่า พาขวัญหาย
แต่หวั่นเธอ ยามกริ้ว หิวตาลาย
เธออาจหมาย ส้มโอทุ่ม ตูม..เดียวกอง

มีแล้วจ้ะ...ชื่อ"ดุ๊กดุ๋ย"ตัวอุ้ยอ้าย
ช่างจ้ำหม้ำเลี้ยงง่ายไม่จองหอง
กินกับนอนเท่านั้นที่มันปอง
โจรเข้าห้องมองเฉยเหมือนเคยคุ้น

ไม่เที่ยวเตร่เฮฮาประสาเพื่อน
นอนทั่วเรือนเกลื่อนนักมักวายวุ่น
กัดบรรลัยข้าวของกองพังพรุน
ชักจะฉุนเอาไหม ให้"มุนีฯ"

"ดิน"

[panthong.kh]

ฯลฯ

อยากขอเลือกเจ้าของ ลองดูก่อน
สาวงามงอน พันทอง ต้องผวา
"เสือปืนไว" ใจเด็ด เข็ดฉายา
หากเธอบ้า ยิงม่อง คงต้องตาย

มุนีน้อย..

 
โหดกับคน เท่านั้น นะขวัญจิต
หมาคือมิตร แสนดี มีมากหลาย
ทั้งซื่อตรง กับเรา ดังเจ้านาย
กัดผู้ชาย มาเกาะแกะ แทะโลมพัน

ยิ่งเป็นหมา หลังอาน หน่วยก้านหล่อ
เลี้ยงไว้พอ เป็นเพื่อน เตือนจิตฉัน
ขืนใครมา ตอแย แย่จาบัลย์
กัดให้ฟัน จมเขี้ยว เสียวไหมคุณ
พันทอง
 

[D]

ส่วนน้องดิน, ลุงรพี, ลุงไพรนั่น
หากจะชวน...ก็กลัวสั่น...หวั่นไหวหวาม
อาจเป็นลมล้มเดี้ยง...เสียงโครมคราม
ด้วยเพราะความ....เมตตา...ต่อหมาแมว

ศรีเปรื่อง
๑๗ ก.พ. ๒๕๕๗

ท่าน"ศรีฯ"รู้ใจนักน่ารักยิ่ง
"ดิน"เป็นหญิงอ่อนหวานมานใสแจ๋ว
สักครั้งไม่เคยด่าเลยหมาแมว
ล้ำเลิศแววปรานีมีเมตตา

เอื้ออารีมีใจใสพิสุทธิ์
สัตว์,มนุษย์แผ่ให้ใช่มุสา
แค่วานนี้หลุดฟิวฉิวขึ้นมา
เตะติดฝา ชุดแฟนให้กัดได้ลง

"ดิน"

[ไพร พนาวัลย์]

ส่วนลุงไพรใจดีไม่มีเหี้ยม
อีเขียวโดนด้ามเสียมจนเสียงหลง
แผ่เมตตาทุกวันอย่างมั่นคง
ขอบ่องตงคุ้ยป่าผักต้องหักคอ

แต่ว่าเรื่องกินโหยย..โอ๋ย..บ่กล้า
ใครกินหมาอย่าบอกมาหลอกล่อ
เชิญพ่อศรีฯ,ศักดิ์นันท์,กินให้พอ
ลุงไพรขอตีแปลงบ่แย่งกิน

ไพร พนาวัลย์

 

[muneenoi]

 


...เสียงหมาใคร ครวญคราง ตอนกลางดึก
หมาคงคึก คร่ำครวญ ชวนร้อยร่ำ
เห็นดวงตา แล้วใจ ไม่อยากดำ
ก่อนใครคว้า ไปหม่ำ ทำลูกชิ้น...

...มามะมา หมาน้อย รัตน์คอยอยู่
เฝ้าเลี้ยงดู อย่าเกรง โกเด้งดิ้น
มาเร็วซิ มานี่ มีของกิน
อย่าให้สิ้น คืนนี้ ครามีใจ...

รัตนาวดี
 

ฟังเสียงเรียก มามะ เจ้าหมาน้อย
รีบเผ่นผล็อย ทันที นี่ใช่ไหม
เป็นแม่สาว สวยพริ้ง ยิ่งกว่าใคร
เจ้าของใหม่ คนงาม นาม"วดี"

เกือบโกเด้ง เด้งเข้าโกล์ โถ..อีกนิด
โดนเสียบติด ไม้แหลม แถมซอสสี
เป็นลูกชิ้น กลมกล่อม พร้อมผักชี
สักล้านที ขอบคุณ บุญช่วยทัน

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

แสนเสียดาย “ดวงยิหวา” เจ้าหมาหลง
คงถูกส่ง อีเอ็มเอส สู่เขตถึง
“สียะตรา”คนงามคงตามดึง
คงเคล้าคลึงหมาน้อยดั่งกลอยใจ

คิดจะรับมาจูบเจ้า “ตูบศักดิ์”
ผู้อกหักหงอยเหงาเขาผลักไส
“เขียวส่องแสง”เพื่อนรักแสนหนักใจ
เคยวิ่งไล่ทุกวันเพราะมันซน

กระโดดสูงข้ามรั้วเจ้าตัวร้าย
เข้าทำลายแปลงผักหักใบ,ต้น
“ตูบศักดิ์”ช่วยขุดคุ้ยตะลุยจน
ผักปี้ป่นโดนไล่..รีบไปเลย

เจ้าตูบเคยมีเขียวเข้าเกี่ยวก้อย
นอนอ้อยสร้อยหมดแรงกำแหงเหย
คงต้องทนลำเค็ญเหมือนเช่นเคย
จึงชวดเชย “ดวงยิหวา”เจ้าตาคม

ไพร พนาวัลย์
 

สงสารเจ้า "ตูบศักดิ์" รักเจ้า "เขียว.."
ลุงไพรเหลียว "ดวงยิหวา" น่าเหมาะสม
กลับโดนสียะตรา คว้าไปชม
คงระทม อีกนาน วิมานลอย

มันอุตส่าห์ เป็นเพื่อน เหมือนดังมิตร
กลับถูกปิด ทางเกลอ ละเมอหงอย
สงสารเถิด ลุงไพร อย่าใจน้อย
ขอจงปล่อย มันคุ้ย ลุยผักแปลง

อย่างน้อยน้อย จะได้ ไม่ต้องเหงา
พอบรรเทา วังเวง เกรงแสลง
นอนหยอกล้อ คลอเคลีย เพลียตะแครง
ยามหมดแรง เหมือนว่า ทั้งหมา-คน

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

เลี้ยงหนึ่งตัวที่บ้านผ่านมานี้
เกือบสิบปีตามวัยปลอบใจข่ม
เข้าสู่วัยชราเจ้าตากลม
ยามมองผมเหมือนเศร้าเฝ้ากังวล

ไม่ค่อยเล่นค่อยจับงับแขนขา
ดูเฉื่อยชาอ่อนเปลี้ยชอบเลียขน
สัตวแพทย์บอกมาว่าเหมือนคน
จะมีผลคล้ายกันวันแก่วัย

ชีวิตมันเฉลี่ยประมาณรู้
สิบปีกว่าเข้าสู่อายุขัย
คอยประคับประคองป้องกันภัย
ตามวิสัยที่เลี้ยงเคียงกันมา

มีเรื่องหนึ่งที่แย่แก้ไม่หาย
จะหลบกายขึ้นนอนก่อนนั้นหนา
เจ้าของหมอนต้องนอนบนโซฟา
ที่ของหมาของคนสับสนจริง.

นพ
17ก.พ.57

แก่เพียงหมา หรือหนอ คนก็แก่
คุณนพแล ดูมัน รำพันหงิง
เกือบสิบปี อายุ ลุอ้างอิง
หวังพึ่งพิง เจ้าของ เฝ้ามองตา

มันคงบอกเจ้าของ ต้องทำใจ
อยู่ต่อไป ไม่นาน วานเถิดหนา
ขอกินดี นอนดี ที่โซฟา
เวทนา ข้าเถิด เกิดปรานี

เดี๋ยวตายก่อน อดนอน อ้อนเจ้าของ
โปรดอย่ามอง แค่หมา สิ้นราศี
วัยเกษียน ขอตังค์ หวังได้ฟรี
ธรรมเนียมมี คนว่า หมาเช่นกัน

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

ไปอยู่กับกังวาน,ท่านศรีเปรื่อง
ปู่รินฯเคือง หรือไม่ ใจแหลกเหลว
ชลนา คุณนพ ขอซบเอว
สุวรรณเย้ว หรือผลัด กับณัชชา

 

"มุนีน้อย"

กำลังหิวทีเดียวเชียวละท่าน
เอามาหันรองท้องเถิดน้องหมา
เนื้อหวานมันปานหยดรสโอชา
รีบส่งมาน้อมรับไว้กับใจ

--ณัชชา--

 

สาวกินหมา ครานี้ มีเฉลย
ณัชชาเผย ตรงตรง สิ้นสงสัย
คงหิวจัด ฟัดหมา จะว่าไป
นึกทีไร สยอง น้องหน้ามน

อยากบอกหนุ่ม รุมจีบ จงรีบเร่ง
บรรทุกเข่ง มอบไป อย่าได้บ่น
ชนะใจ ณัชชา มาทุกคน
จีบทุกหน ใช้หมา ล่าคะแนน

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

จับเอามาทำโหยย...โรยพริกป่น
ฤ โกนขนลงหม้อ...ก็พอได้
แล่บางบาง...เหยาะงา...ทาลงไป
กลิ่นฉุนไซร้...ก็หาย...สลายเลือน

แบ่งมาผัดพริกซะหน่อย...อร่อยเหาะ
ช่างเหมาะเจาะ...เหลือเกิน...เพลินล่ะเพื่อน
"มนีน้อย"...เร็วเถอะหนา...อย่าแชเชือน
ใช่จะหาได้เกลื่อน...กลาดบุรี

เชิญ "พันทอง" กะ "ณัชชา" สง่าหญิง
อีก "รัตน ฯ" พริ้งไฉไลประไพศรี
ท่าน "มือขวา ฯ" "นพ" ชิม...ลิ้มของดี
เก้งเอ๋งนี้...ล้ำเลิศ...ประเสริฐคาม

ส่วนน้องดิน, ลุงรพี, ลุงไพรนั่น
หากจะชวน...ก็กลัวสั่น...หวั่นไหวหวาม
อาจเป็นลมล้มเดี้ยง...เสียงโครมคราม
ด้วยเพราะความ....เมตตา...ต่อหมาแมว

ศรีเปรื่อง
๑๗ ก.พ. ๒๕๕๗

ใจตรงกันกับคุณณัชชาเลย 

โอ้...เพิ่งเห็นท่าน suknun มามะ...มากินโหยยกัน

โหยย = อาหารที่ทำจากเนื้อหมา เป็นอาหารโบราณที่ขึ้นชื่อของอำเภอบ้านผือ จ.อุดรธานี ใครได้ชิมแล้วจะติดใจ

ท่านศรีเปรื่อง เลื่องลือ ถือเรื่องศรี
แต่คราวนี้ มีเปรื่อง เรื่องแตกแถว
มอบเมนู โหยยโหยย โอยแหวกแนว
หากกินแล้ว คงหลอน มานอนตรอม

แถมยังบอก สูตรเด็ด ทั้งเผ็ดขม
แร่เนื้อบ่ม พริกโรย โปรยงาหอม
สลายกลิ่น บินโบย โหยยพยอม
เสร็จสรรพพร้อม ล้อมวง คงแซ่บดี

ชวนณัชชา เถิดหนา ท่าจะชอบ
คงจะตอบ เอาแน่ แม่สาวศรี
คนอื่นหรือ ลองชวน มาดวลฟรี
ส่วนมุนี นี่หนอ...ขอแค่มอง

 

"มุนีน้อย"

[muneenoi]

ละอองดิน สาวงาม ตามที่บอก
คงไม่หลอก ไปฆ่า พาขวัญหาย
แต่หวั่นเธอ ยามกริ้ว หิวตาลาย
เธออาจหมาย ส้มโอทุ่ม ตูม..เดียวกอง

มีแล้วจ้ะ...ชื่อ"ดุ๊กดุ๋ย"ตัวอุ้ยอ้าย
ช่างจ้ำหม้ำเลี้ยงง่ายไม่จองหอง
กินกับนอนเท่านั้นที่มันปอง
โจรเข้าห้องมองเฉยเหมือนเคยคุ้น

ไม่เที่ยวเตร่เฮฮาประสาเพื่อน
นอนทั่วเรือนเกลื่อนนักมักวายวุ่น
กัดบรรลัยข้าวของกองพังพรุน
ชักจะฉุนเอาไหม ให้"มุนีฯ"

"ดิน"

ดูท่านอน สบาย คล้ายหมดทุกข์
คงสนุก จนเหนื่อย เลยเฉื่อยฉี่
แต่หากดูสักนิด คิดให้ดี
เหมือนโดนตี จนหมอบ หอบซี่โครง

สงสัยโดน แข้ง"ดิน" จนสิ้นท่า
ขโมยมา ไม่เห่า เป่าโฮ่งโฮ่ง
เลยโดนเตะ ติดฝา แทบลาโลง
เจ้าหมาโข่ง "ดุ๊กดุ๋ย" อุ๊ย!ไม่เอา

 

"มุนีน้อย"