*** วาเลนไทม์ให้บทเรียน ***
** กว่าจะเกิดมาเป็นคนนั้นแสนยาก
แม่ลำบากเวทนาน้ำตาไหล
ทนอุ้มท้องร้องครวญรัญจวนใจ
ด้วยสายใยรักลูกและผูกพัน
** กว่าจะโตแม่ทำงานเพื่อเลี้ยงลูก
ด้วยโซ่ใจพันผูกอย่างมหันต์
ถึงเหน็ดเหนื่อยเจียนตายวายชีวัน
เพื่อลูกนั้นแม่ยอมทนไม่บ่นเลย
** มาวันนี้ลูกโตเป็นสาวแล้ว
ดุจดวงแก้วประดับใจไม่นิ่งเฉย
แม่อบรมสั่งสอนอ้อนภิเปรย
ว่า "ลูกเอ๋ยผู้ชายคล้ายภมร"
** อย่าเชื่อคำหลงคำที่พร่ำบอก
เขาจะหลอกเขาจะลวงดวงสมร
เมื่อได้แล้วเขาทิ้งไปไม่อาวรณ์
ถูกหลอกหลอนจะเจ็บช้ำระกำทรวง
** พบชายหนึ่งพึงใจช่างน่ารัก
จึงประจักษ์ว่ารักนั้นนั่นใหญ่หลวง
เอาใจเก่งน้ำใจดีคงมิลวง
เลยตกบ่วงความรักสลักใจ
** ครั้นมาถึงวันสำคัญดังมั่นหมาย
วาเลนไทม์ที่หนุ่มสาวเฝ้าฝันไฝ่
เป็นฤกษ์ดีจะพลีกายและปล่อยใจ
ก้าวลงในแหล่งกามาน่าอายจริง
** ปล่อยทั้งตัวปล่อยทั้งใจให้เชยชื่น
เป็นวันคืนสุขสมอารมณ์หญิง
หลงคิดว่าเขาจริงใจไม่ประวิง
ทุกทุกสิ่งจึงมอบให้ชายเชยชม
** ครั้นเวลาผ่านไปไม่นานนัก
พิษความรักเริ่มออกลายให้ขืนขม
เขาปลีกตัวจากไปใจตรอมตรม
อกระบมกลัดหนองนองน้ำตา
** โอ้แม่จ๋า...... ลูกผิดไปอภัยเถิด
เรื่องมันเกิดเพราะคิดผิดจิตโหยหา
กว่าจะรูว่าเขาหลอกชอกช้ำมา
เสียน้ำตาและเสียตัวลูกชั่วไป
** นับแต่นี้จะจดจำคำแม่สอน
ทุกทุกตอนยึดถือมั่นไม่หวั่นไหว
ประพฤติดีไม่หนีหน่ายทั้งกายใจ
จารึกไว้ "วาเลนไทม์ให้บทเรียน"
กัลปังหา ดอกไม้แห่งท้องทะเล |
