ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ป้าโย]

ที่ ที่พ่ออยากไป...

เสียงเจื้อยเจื้อย เรื่อยเรื่อยตาม ลูกถามพ่อ
มาสอพลอ "พ่อจ๋า อยากไปไหน?"
พ่อลูบหัว "มีที่หนึ่ง พ่ออยากไป"
"แต่ลูกคง ส่งไม่ได้ ต้องไปเอง"
ลูกอ้ำอึ้ง "ลูกไปถึง ไปส่งได้"
"พ่ออยากไป เครื่องบิน หรือรถเก๋ง"
พ่อหัวเราะ "ที่พ่อไป มันวังเวง"
"พ่อคงเกรง ลูกลำบาก ไม่อยากไป"
พ่อตอบเปล่า "ที่นี้ไป ก็ไม่ถึง”
”ถ้ายังตรึง กับกิเลส เหตุไฉน”
”ยังปรุงแต่ง ขันธ์ห้า อยู่ร่ำไป”
ติดอยู่ใน ห้วงทุกข์ ถูกจองจำ
ลูกไปส่ง หน้ากองฟอน ตอนเผาพ่อ
แค่นั้นพอ รอร่างยุบ อุปถัมภ์
แล้วแต่บุญ กุศล และผลกรรม
ที่พ่อทำ ตอนเป็นคน บนโลกา
ที่ที่พ่อ อยากไป ใช่สวรรค์
หรือโลกอัน อุดมผล บนเวหา
หากแต่เป็น ที่พำนัก พักกายา
อนัตตา ปัญญาทิพย์ เรียก “นิพพาน”

[panthong.kh]

แค่ไปส่ง กองฟอน ยังร้อนนัก
กระทะทอง แดงชัก จักไม่ผ่าน
นึกมะโน ในจิต คิดตั้งนาน
อันนิพพาน คงยาก แม้อยากไป

ทั้งกิเลส ตัณหา มาเป็นชุด
หากม้วยมุด หม่นมาน อานแค่ไหน
เพื่อนพวกพ้อง คงมาก มิยากใด
ไม่เหงาใจ เจ็บจุก ระทุกข์ทน

เรื่องทำบุญ อย่าหวัง ฟังพระสวด
มันแสนปวด ขาแข้ง แล่งถึงก้น
นั่งพลิกซ้าย ย้ายขวา สาละวน
สิบนาที ผ่านพ้น ทนแทบตาย
พันทอง
๓๑/๑/๕๗

[ไพร พนาวัลย์]

พ่ออยากไปที่ไหนไม่ต้องถาม
มีรูป,นาม,ตามติดนิมิตรหมาย
มีบุญ,กรรม,ชื่นชมมิงมงาย
ในบั้นปลายย่อมรู้อยู่แก่ใจ

แต่ยังห่วงลูกพ่อยังบกพร่อง
เจ้าจะต้องสร้างตนให้จงได้
เมื่อหลักฐานมั่นคงสู่ธงชัย
พ่อจะไปตามทางที่วางแปลน

ลูกทุกคนถึงฝั่งพ่อนั่งยิ้ม
ตรงตามพิมพ์ที่พ่อต่อแบบแผน
ได้ทำงานมั่นคงมิคลอนแคลน
จึงตอบแทนกตัญญูพ่อรู้ดี

ไม่ต้องห่วงพ่อแม่แม้แก่เฒ่า
เมื่อเจ้ามีลูกเต้าจะเข้าที่
ใช้สติ,ปัญญาสร้างบารมี
ให้ชีวีรื่นรมย์อย่างสมบูรณ์

ชีวิตพ่อพอแล้วดั่งแก้วล้น
มิขุดค้นก่อเวรให้เป็นศูนย์
ขอปล่อยวางในนอกมิพอกพูน
ขอเทิดทูนไตรรัตน์จำกัดเวร

ขออยู่อย่างพอเพียงในพงพฤกษ์
ในสำนึกแห่งผู้ที่รู้เช่น
สมถะในถิ่นแห่งดินเลน
ตามกฏเกณฑ์แห่งกรรมที่บำเพ็ญ

ไพร พนาวัลย์

 

[ป้าโย]

ได้อ่านบท จึงจดจำ คำพ่อสอน
ผ่านคำกลอน แฝงความนัย มองไม่เห็น
ต้องวิเคราะห์ เจาะจำแนก แตกประเด็น
จึงมองเห็น นิโรธะ ทุกประการ

เพียงละออง ของอณู "ชรูปะ"
เกิด "กลละ" "ชรูปัง" ในสังขาร
"วิบากขันธ์" ในกมล ปนสันดาน
เกิดทวาร รับรู้ อยู่ในทรวง

อสุจิ สนธิ "บรรณ" ในครรภ์แก้ว
ชาติเกิดแล้ว ภพใหม่ ใต้ภูสรวง
จิตสถิตย์ นิมิตรปลีก อีกหนึ่งดวง
ภายใต้บ่วง วิบาก ล้วนจาก "กรรม"

"กรรมชรูป" บุบสลาย บั้นปลายชาติ
ด้วยอำนาจ บารมี ที่อุปถัมภ์
ใต้ "ไตรลักษณ์" เฉย ทุกข์ สุข ทุกการกระทำ
เป็น "ลำนำ" บอกวัฏจักร ลักขณา

จิตไม่ใหม่ จิตไม่เก่า เพราะสืบสาน
ใต้สันดาน คนธีปักษ์ บุญรักษา
ดั่งลูกไม้ ปลูกกำกับ ทับกันมา
ต้นใหม่กว่า จากผลเก่า ที่เน่าไป

มีต้นเหตุ เศษจริต จิตไม่ว่าง
จึงเป็นทาง ให้สืบเสาะ ความสงสัย
ทุกเหตุแห่ง แหล่งที่ มีปัจจัย
จึงโยงใย ในภพชาติ ไม่ขาดกัน

ปฏิจจ สมุปบาท ชาติและภพ
เป็นทำนบ วัตรเปรียญ ที่เปลี่ยนผัน
เข้าใจกฏ จึงลดเหตุ เจตจรัญ
จึงดับขันธ์ ด้วยไม่เหลือ เชื้ออณูฯ

[เนิน จำราย]

เสียงในกรงร้องถี่ จิ๊บ จี่ จิ๊บ
ห่างไกลลิบ กะว่าอุก คู่ขุกคู่
เปิดหน้าต่าง พลางแอม แอบแย้มดู
หัวตะพานขู่ จิ๊บจี่จิ๊บ กระพริบตา

ตีหนึ่งแล้ว และได้แรงบันดาลใจจาก.. พี่สาวแถวพัทลุง เมื่อหลายปีก่อน ขะ

[ป้าโย]

มือทาบ อก ตกใจ ในรอบสอง
ในสมอง งวย งัง ปนกังขา
กู้กุ๊กกู๋ ดูกาเหว่า เจ้าปัญญา
เนินตอบมา กะเทยท้อ ต่อไม่เป็น !!!