ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ห่างแสนไกล]

แสงสุริยาสาดมาอรุณเช้า
แสงจันทร์เจ้างดงามยามหลับใหล
แสงดาวแพรวพราวเกลื่อนเป็นเพื่อนใจ
แสงหลอดไฟคงอยู่เป็นคู่กาย

ก่อนจะจากฝากใจให้รอคอย
อย่าให้น้อยร้างลาอย่าห่างหาย
ให้นับวันผ่านพ้นใช่งมงาย
ไม่มลายรักเราจะนิรันดร์

ฤดูร้อนรอนรอนก็ถอนจิต
คงหมดสิทธิ์คิดรอหรือทอฝัน
เธอห่างหายคล้ายดับดวงตะวัน
ปล่อยให้ฉันเฝ้ารอท้อแท้ไป

ฝนหล่นมาจากฟ้านภาหม่น
คิดวกวนมณฑาจะมาไหม
แม้ร่างกายเปียกปอนแต่ร้อนใน
ฝนรำไรหยุดลงเจ้าคงมา

จนหนาวผ่านพัดพากายาเหน็บ
ทิ้งใจเจ็บเก็บไว้ตรงข้างฝา
ไม่ต้องหวนคืนแล้วน้องแก้วตา
หทัยข้าสาหัสกัดฟันลืม

[พยัญเสมอ]

แสงรุริยาสาดมาอรุณเช้า
แสงจันทร์เจ้างดงามยามหลับใหล
แสงดาวแพรวพราวเกลื่อนเป็นเพื่อนใจ
แสงหลอดไฟคงอยู่เป็นคู่กาย

ก่อนจะจากฝากใจให้รอคอย
อย่าให้น้อยร้างลาอย่าห่างหาย
ให้นับวันผ่านพ้นใช่งมงาย
ไม่มลายรักเราจะนิรันดร์

ฤดูร้อนรอนรอนก็ถอนจิต
คงหมดสิทธิ์คิดรอหรือทอฝัน
เธอห่างหายคล้ายดับดวงตะวัน
ปล่อยให้ฉันเฝ้ารอท้อแท้ไป

ฝนหล่นมาจากฟ้านภาหม่น
คิดวกวนมณฑาจะมาไหม
แม้ร่างกายเปียกปอนแต่ร้อนใน
ฝนรำไรหยุดลงเจ้าคงมา

จนหนาวผ่านพัดพากายาเหน็บ
ทิ้งใจเจ็บเก็บไว้ตรงข้างฝา
ไม่ต้องหวนคืนแล้วน้องแก้วตา
หทัยข้าสาหัสกัดฟันลืม

ผมชอบนะ  กลอนบทนี้  อ่านแล้วมันรุ้สึกถึงความเหงาๆยังไงไม่รู้
ปกติผมชอบเขียนกลอนตลกๆฮาเฮไปวันๆ  การจะให้สร้างอารมณ์มาแต่งกลอนแบบกลอนบทนี้เป็นเรื่องที่ยากมากๆ  นานๆจะมีสักบท
แม้สัมผัสจะไม่โดดเด่นเช่นกลอนอื่นๆแต่ก็ขอชมจากใจว่า แต่งได้เยี่ยม....สื่ออารมณ์กลอนเหงาได้ตามแบบที่ผมชอบ....

 

[ห่างแสนไกล]

ขอบคุณมากๆเลยครับ กลอนบทนี้จริงๆแล้วนั่งเฉยๆ อยู่ดีๆก็คิดถึงแฟนเก่าขึ้นมา มันเลยออกมาแบบนี้อ่าครับ พยายามจะสรรหาถ้อยคำที่พิเศษ สละสลวย แต่ได้แค่นี้เองครับ TT

[panthong.kh]

แสงสุรีย์ สาดมา เวลาเช้า
เมฆาเข้า ครอบงำ จำดูดดื่ม
ยินเพลงขลุ่ย ขับขาน หวานมิลืม
ยืนยิ้มปลื้ม ครึ้มคำ จำนรรจา

พริ้วสายลม โลมลูบ จูบผ้าม่าน
ในดวงมาน ซ่านซึ้ง ถึงเหว่ว้า
เหม่อมองไป ไร้รัก จักพึ่งพา
แปลบปวดพล่า พลาดพลั้ง ฝังดวงแด

แสงสว่าง จ้าแจ่ม แซมน้ำค้าง
ยาวเป็นทาง เทียวท่อง ล่องกระแส
ละอองไอ ไหลวน ทนเหลือบแล
อาดูรแผ่ ผ่านพ้น หนทางไกล

เนิ่นนานเนา น้องนาง มิจางจาก
รอรักร่วม ฟันฝาก เฝ้าฝันใฝ่
คิมหันต์เลื่อน เลือนลาง ร้างราไป
ดวงฤทัย ทักท้วง  ทุกช่วงกาล

วสันต์พรู พร่างพรม เพราะลมเปลี่ยน
ดวงดาวเวียน วนมา ราตรีผ่าน
เพลงขลุ่ยหยุด ยั้งยื้อ ดั่งมือมาร
เหมันต์พาล ระห้อย คอยเพียงเธอ
พันทอง
๒๕/๑/๕๗

[~ขลุ่ยกันแสง~]

พระพายพลิ้ว ปลิวหมอก มาหยอกเย้า
โอบความเศร้า เหงา-ช้ำ นำเสนอ
ดั่งฟ้าแสร้ง เสกสรร ให้ฉันเจอ
จนน้ำตา ต้องเอ่อ เสมอมา..
 
..ความปวดเจ็บ เหน็บหนาว ร้าวรานรุก
ระทมทุกข์ บุกบั่น เกินหรรษา
ไยถึงเป็น เช่นนี้ หนอ..ชีวา
โอ้..โศกา กัดกิน..ไม่สิ้นเลย
 

[panthong.kh]

พระพายพริ้ว พร่างพราย กลายล่องลิ่ว
ท่องแทวทิว พร้อมพรั่ง ยั้งอกเอ๋ย
กระจ่างแจ้ง จวนเจียน เวียนมาเกย
เจื้อยแจ้วเผย ผกผิน บินแรมรอน

อุษาสาด แสงส่อง ละอองหมอก
ย้ำเตือนบอก ออกเอื้อน เดือนหลบซ่อน
รุ่งทิวา วาววับ จับสาคร
บูรพา มาก่อน ค่อยจรไกล

เหยาะเหยียบยอด หญ้างาม ตามพื้นผิว
ให้สยิว เย็นเยียบ เฉียบรู้ไหม
หนาวเหน็บนั้น นานเนิ่น เกินทำใจ
ดวงฤทัย ย่ำแย่ ย่อยยับเยิน

โอบอุ้มเอา ไออุ่น ละมุนหนี
ปล่อยชีวี วาดไว้ ให้ห่างเหิน
กว่าก้าวข้าม เข็ดขม ตรมมิเพลิน
ตามทางเดิน หนาวใจ เมื่อไร้เธอ
พันทอง
๒๖/๑/๕๗