ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธันวาคม]

 

                  สุดปลายทางอ้างว้างดูว่างเปล่า
                  ถนนสีเทาทอดเหงาเคล้าแห่งหน
                  หมอกจางขาวพราวสายปรายระคน
                  ระบายหม่นกล่นเกลื่อนจนเลือนตา

                  สายลมข่มห่มหนาวอีกคราวครั้ง
                  มิอาจรั้งยั้งใจให้โหยหา
                  อุ่นไออวลนวลแนบแอบอุรา
                  เสน่หาคราหนึ่งตราตรึงตรวน

                  รำพันผ่านม่านหม่นเปรยปรนถึง
                  ครวญคะนึงรึงร้างกลางลมหวน
                  นวลเขนยเคยหนุนกรุ่นรัญจวน
                  ยังอบอวลยวนเย้าเร้าเริงรมย์

                  ถนนสายปรายว้างจางหมอกเคล้า
                  ลมหนาวหอบกอบเหงาเฝ้าทับถม
                  คอยเคียงนวลหวนเยือนเหมือนสายลม
                  โอบกายห่มรมย์เร้าทุกเช้าคืน

[panthong.kh]

สุดปลายทาง เที่ยวท่อง ยังปองหวัง
เกิดพลัง พลั้งเผลอ แม้เจอขื่น
อย่าทดท้อ ถอยถั่ง รั้งหยัดยืน
ระรวยรื่น คืนค่ำ เห็นรำไร

ความมืดมิด ปิดป้อง ทั่วท้องทุ่ง
ผียังพุ่ง ใต้ตาม งามสดใส
สว่างแจ้ง จำจด มิปดใด
เรืองไสว ในมืด แม้วืดเดียว

อาจนำทาง ให้เรา เข้าถึงฝั่ง
ดีกว่านั่ง โง่งม ระทมเปลี่ยว
เสี้ยวเวลา พาฝัน อย่าหวั่นเชียว
รีบขับเคี่ยว เลี้ยวเร้น ให้เย็นกาย

ถึงรำพัน ม่านหม่น ปะปนเข้า
มีแต่เศร้า เคล้าคลุม ขยุ้มหมาย
แดดับดิ้น สิ้นท่า จักพาอาย
ใจสลาย สูญเปล่า ดังเผาตอ
พันทอง
๑๙/๑/๕๗

[สุวรรณ]

แม้นหนาวพาใจหม่นอดทนสู้
หนาวก็รู้ว่าหนาว เข้าใจหนอ
หลับลงห่มสายลมที่เข้าคลอ
เอาให้พอชีวิต ติดระทม

เอย...อกร่ำค่ำเช้ากี่เร้ารบ
พบหนาวกลบหัวใจให้ขื่นขม
ยังไม่สาใจนักกับความตรม
ขอสายลมหอบหนาวมา ไม่ถึงตาย

จะกี่หนาว ก็ต้านไหวไร้รู้สึก
แม้ชาเหน็บเจ็บลึกมิรู้พ่าย
ไม่สะทกอกหวั่น ถึงฝันร้าย
แค่ว่าคล้ายชาชินในหนาวแล้ว

[ไม่รู้ใจ]

จะหนาวเหน็บเหน็บหนาวกี่คราวหม่น
มิดิ้นรนรุกรื้อหรือยื้อฝืน
รอยอาลัยยังหวนให้ครวญครืน
เฝ้าสะอื้นขื่นขมระทมทรวง

คราบุหลันสาดแสงจัดแจ้งผ่อง
นวลเฝ้ามองพลางเพ้อโอ้เลอสรวง
พิไรนวลครวญคร่ำดุจบำบวง
หทัยหวงห่วงหาทุกคราคอย

ขวัญเอยขวัญขวัญแก้วนานแล้วหวัง
ภักดิ์ยืนยังมั่นอยู่มิรู้ถอย
หยาดน้ำตาหลั่งรินบนกลิ่นรอย
ใจดวงน้อยดวงนี้มิมีแปร

ไม่รู้ใจ

[พลังบุปผา]

   นั่งมองเดือนเตือนใจให้คิดถึง
เฝ้ารำพึงกับดวงดาวสกาวใส
ความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจ
ระบายใส่เผ่นฟ้าพร่าทมิฬ
   เมื่อลมหนาวเวียนคืนค่ำคืนหวน
ลมเรรวนชวนใจใฝ่ถวิล
ความคิดถึงพึ่งนภาเป็นสีนิล
โบกโบยบินสุดไขว่คว้าในความฝัน
   เดินทางไกลสุดสายปลายชีวิต
ไม่มัวคิด ตกนรก-ขึ้นสวรรค์
เพียงมีเธอ อยู่ที่ไหนก็ไปกัน
ไม่เคยหวั่นจะดีร้ายที่ปลายทาง

[D]

รพีหันผันลับดับลงแล้ว
ทั่วทั้งแนวมืดมัวสลัวย่าง
ม่านราตรีคลี่ทั่วกลั้วหมอกบาง
เย็นน้ำค้างพร่างพรมห่มพฤกษ์ไพร

หรีดหริ่งหลั่นรันลดทดรับส่ง
ดังก้องพงภูเขินเนินไศล
เสียงอืดอาดปาดครางดังก้องไกล
รัญจวนใจไอหนาวสาวร้าวราน

ศศิธรรอนแสงสิ้นแรงลับ
ดาราดับอับพรายมิฉายฉาน
กอดกายตนทนหนาวเนาเนิ่นนาน
คิดถึงบ้าน...คนเคยรักไม่ทักทาย

"ดิน"

ตีสามกว่า..อุทัยฯ หนาวกว่าที่บ้านมาก นอนไม่หลับเลยเขียนกลอนก็ไม่ออก

[รพีกาญจน์]

นอนอุตุอุทัยไร้อาทิตย์
อากาศปิดสลัวมัวจนสาย
สั่นสะท้านมานสาวหนาวมิคาย
คงวุ่นวายสับสนกับคนงาน

โทรศัพท์กลับเฉยเมยเลยละ
เคยจ๋าจ๊ะจินต์จำด้วยคำหวาน
ยังนั่งจ๋อรอเจ้านานเท่านาน
ชั่วโมงผ่านอย่างไรเสียงไม่มี

หรือปีใหม่ใจพลอยคล้อยแปรเปลี่ยน
ออกวงเวียนแล้วซิสู่วิถี
เก่าจืดจางร้างลาไร้ปราณี
บอกคนดีสักนิด...คิดถึงจัง

 

รพีกาญจน์

โทรไม่ติด ปิดเสียเลย ฮึ

 

[ไพร พนาวัลย์]

คืนเหน็บหนาวหนาวสั่นสะท้านจิต
ขาดมิ่งมิตรเนื้อนวลคร่ำครวญสั่ง
อยู่แห่งไหนคนดีหนีรวงรัง
พี่รินหลั่งน้ำตาจนชาชิน

หนาวน้ำค้างพร่างพรมระทมโศก
ประหนึ่งโลกสั่นรัวไปทั่วถิ่น
จิตระบมห่มผวยใจรวยริน
ถึงยุพินกินรีเจ้าหนีไกล

กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
ทุกข์รุมเร้าฝังจิตอยากชิดใกล้
เจ้าเนื้ออุ่นกรุ่นหอมพะยอมไพร
กลิ่นสไบเบาบางยามห่างนวล

ยามเหมันต์ผันผ่านสะท้านจิต
ขาดคู่ชิดเชยชมดั่งลมป่วน
ฝันถึงเจ้าทุกวันสุดรัญจวน
จงคืนหวนห่มห้อมสู่อ้อมใจ

ไพร พนาวัลย์
 

[D]

นอนอุตุอุทัยไร้อาทิตย์
อากาศปิดสลัวมัวจนสาย
สั่นสะท้านมานสาวหนาวมิคาย
คงวุ่นวายสับสนกับคนงาน

โทรศัพท์กลับเฉยเมยเลยละ
เคยจ๋าจ๊ะจินต์จำด้วยคำหวาน
ยังนั่งจ๋อรอเจ้านานเท่านาน
ชั่วโมงผ่านอย่างไรเสียงไม่มี

หรือปีใหม่ใจพลอยคล้อยแปรเปลี่ยน
ออกวงเวียนแล้วซิสู่วิถี
เก่าจืดจางร้างลาไร้ปราณี
บอกคนดีสักนิด...คิดถึงจัง

 

รพีกาญจน์

โทรไม่ติด ปิดเสียเลย ฮึ

 

ด้วยเพราะจนทนทำย่ำทุกทิศ
มิมีสิทธิ์เลือกได้ดั่งใจหวัง
เช้าอุทัยฯใต้หมอกออกกำลัง
มิได้ตั้งใจหน่ายอ้ายอย่างอน

โทรศัพท์จับวางข้างข้าวของ
ตาจ้องมองอยู่เรื่อยคราเหนื่อยอ่อน
คอยฟังเสียงตามสายกรายสะท้อน
อยากเว้าวอนอ้อนหาเป็นยาใจ

อ้ายจ๋าอ้าย อ้ายจ๋าอย่าพลั้งปิด
ทบทวนนิดติดขัดปัดไฉน
มิเคยคิดนอกลู่แม้อยู่ไกล
รับได้ไง...?เข้าห้องน้ำยามอ้ายโทรฯ

"ดิน"

[ปู่ริน]

สิ้นหน้าฝนต้องทนหนาวปวดร้าวนัก
เพราะคนรักเธอหนีไกล..ให้โมโห
เมื่อปลายปีทิ้งหนี้สิน..ไว้ก้อนโต
ข่าวไปโชว์เรือนร่าง..ไม่กลับมา

เพราะความจนข้นแค้นแสนสาหัส
เกิดข้องขัดถกเถียงกันขวัญผวา
ทะเลาะกันเพราะการพนัน..นะขวัญตา
ต้องขายไร่ขายนา..จนหมดตัว

ปู่..ห้ามปรามสักเพียงใดน้องไม่ฟัง
จ่ายฟุ่มเพือยครอบครัวพัง..ยังทำชั่ว
น้องเล่นไพ่ไม่กลับบ้านช่างน่ากลัว
จนปั่นป่วนยวนยั่ว..กลับวุ่นวาย

เจ้าหนี้ตามถามหา ปู่..หน้าแตก
บ้านเรือนเราต้องย้ายแยก..แหลกเสียหาย
หากไม่คิดสงสารลูก จะ..ผูกคอตาย
เริ่มผ่อนคลาย..ยังหนาวเหน็บ..เพราะเจ็บใจ.

                              ริน ดอนบูรพา
                                  ๒๒ ม.ค.๕๗

[D]

คืนเหน็บหนาวหนาวสั่นสะท้านจิต
ขาดมิ่งมิตรเนื้อนวลคร่ำครวญสั่ง
อยู่แห่งไหนคนดีหนีรวงรัง
พี่รินหลั่งน้ำตาจนชาชิน

หนาวน้ำค้างพร่างพรมระทมโศก
ประหนึ่งโลกสั่นรัวไปทั่วถิ่น
จิตระบมห่มผวยใจรวยริน
ถึงยุพินกินรีเจ้าหนีไกล

กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
ทุกข์รุมเร้าฝังจิตอยากชิดใกล้
เจ้าเนื้ออุ่นกรุ่นหอมพะยอมไพร
กลิ่นสไบเบาบางยามห่างนวล

ยามเหมันต์ผันผ่านสะท้านจิต
ขาดคู่ชิดเชยชมดั่งลมป่วน
ฝันถึงเจ้าทุกวันสุดรัญจวน
จงคืนหวนห่มห้อมสู่อ้อมใจ

ไพร พนาวัลย์
 

จำจรจากพรากถิ่นที่กินอยู่
มุ่งมั่นสู่สรรสร้างหนทางใหม่
จากบ้านเรือนเพื่อนพ้องพี่น้องไกล
สู่อุทัยฯไพรพงกลางดงดอน

หนาวอากาศขาดเขินมิเพลินแน่
ห่มผ้าแค่ผิวเผินเกินถอดถอน
มิสิ้นหนาวทรวงในให้ร้าวรอน
คราก่อนนอนอ้อนดาวส่งข่าวใจ

ยามต้องลมข่มขวัญรัญจวนจิต
กอดกายชิดสิทธิ์รู้อยู่แค่ไหน
ฝากฝันฝ่าป่าบึงถึงบางใคร
รู้บ้างไหมหนาวและง่วงห่วงบ้างนะ...?

"ดิน"

[ธันวาคม]

                                       หนาวลมเถือเนื้อเหน็บเพียงเจ็บผิว
                                       หนาวใจหวิวปลิวคว้างกลางกระแส
                                       ล่องลมลอยคอยนวลมิปรวนแปร
                                       หวังดวงแขแลเหลียวเพียงเสี้ยวจันทร์

                                       ยามหนาวลมห่มนางจางถวิล
                                       กรุ่นกายกลิ่นรินเร้าเล้าโลมขวัญ
                                       อิงอุ่นอวลนวลเนาเคล้าคืนวัน
                                       อยากกางกั้นวันเวลาทุกนาที

                                       สายลมหวนครวญนางอย่าห่างเหิน
                                       จูงมือเดินเคียงข้างทางวิถี
                                       ทางสีเทาเหงาหงอยคอยฤดี
                                       ณ แห่งนี้ที่สายสุดปลายทาง

[panthong.kh]

ถึงหนาวลม ห่มห้อม ไปกล่อมพี่
หนาวฤดี แดดิ้น ใช่สิ้นสร่าง
กระแสจิต พิษรัก สลักวาง
มิเคยจาง จากจร วอนรับเอา

ผ้าผวยผืน คืนนั้น จันทร์กระจ่าง
นอกหน้าต่าง พรางชี้ ที่บนเขา
สายตาสอด ส่ายหา คราสองเรา
นอนแนบเนา น้องนาง กลางพงไหร

ยามหนาวหวน ครวญมา อุราหม่น
คิดถึงคน เคล้าเคลีย มายเดียร์ไหม
หลายราตรี พี่จ๋า น้องลาไกล
แต่ดวงใจ จดจ่อ รอพี่ชาย
พันทอง
๒๔/๑/๕๗
 

[ปู่ริน]

แม้นหนาวลมคราห่มผ้าพอคลายหนาว
พอลมว่าวพัดพามาเป็นสาย
ความหนาวเหน็บเจ็บทรวงพร้อมร่างกาย
ความเหนื่อยหน่ายย่างเข้ามาพาระทม

อยากมีใครมาดูแลช่วยแก้ไข
เป็นกำลังใจคลายกล้ำกลืนทนขื่นขม
เพราะความรักถูกทรยศเกือบหมดลม
ร้าวระบมจะก้มหน้าไปหาใคร

สุริยาลาลับลงเหลี่ยมโลก
ความทุกข์โศกเข้าปกคลุมรุมหวั่นไหว
มองนภาช่างว้าเหว่..ทะเลใจ
มันปั่นป่วนเสียนี่กระไร..เหมือนขาดกัน

น้องเกรี้ยวโกรธโทษพี่..มีเมียน้อย
เพียงถ่ายรูปกับน้อง"ปอย"งานสังสรรค์
ดิน ณัชชา พันทอง น้องสุวรรณ
เพื่อนบ้านกลอนพี่ทั้งนั้น..เขียนกลอนกานท์

น้องหน้าบึ้งหึงหวงจนเกินเหตุ
ปฏิเสธ ชี้แจง แสดงหลักฐาน
เรื่องจบลงคงลาจากน้องนงคราญ
แต่ว่า"บ้านกลอนไทย"...ไม่ยอมลา.

                          ริน ดอนบูรพา
                               ๒๔ ม.ค.๕๗