ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไร้นวล^^]

๐อ้ายรู้ว่ายาหยีเกลียดมีกิ๊ก
พลอยจะหยิกหนังอ้ายอย่าหมายสาว

(แล้วเธอก็เริ่มเทศนา)

"รักเพียงหนึ่งนุชนี้อย่ามีคาว"
"เพราะน้ำข้าวต้มเปื่อยคงเหนื่อยนัก"

"หน้าหนาวนี้แม้แผลก็แย่ยอก"
"เพราะรักดอกจึงเตือนเลื่อนกระอัก"
"อ้ายจงอย่าหยอกอย่างจะพรางรัก"
"ค้อนน้องหนักหนังหัวมิกลัวฤๅ?"

๐โอ้ยน้องเอ๋ยเคยไหมนอกใจเจ้า!?
ไยขู่เกล้านักหนาใครกล้าหือ!?
ผ้าก็ซักบ้านก็ถูอยู่ทุกมื้อ
กิจไหนคือความคล้ายอ้ายหลายใจ

๐แต่เธอเกลียดการดื่มอย่าลืมสิ
และเธอมิชอบแข่งแสงใสใส
หัวหน้างานอ้ายนั้นสังสรรค์ไง
จึงจำใจจำยอมดื่มน้อมนาย

๐ร้านที่มาน่านั่งฟังเพลงเพราะ
เจ้านายเจาะจงมาอย่าหนีหาย
ธรรมดาร้านสุราพรรณราย
ย่อมประปรายพริตตี้มีทุกมุม

๐เจ้านายเขาเชื้อเชิญเอิ้นมานั่ง
เชียร์เบียร์ทั้งร้านมาร่วมขยุม
เจ้านายเขากว้างขวางเก้งกวางรุม
อ้ายก็กลุ้มแกล้งเนียนเป็นเพื่อนนาย

๐ลมก็แรงผิวก็หนาวสาวก็สั่น
จึงกระชั้นซบเสื้อน่าเบื่อหลาย
แต่ตามองจ้องเข้าหน้าเจ้านาย
ทำให้อ้ายอุตส่าห์ยอมนารี

๐ซ้ายซุกเสื้อขวาก็ซบศอนั้น
อ้ายช่างคันคลื่นเหียนจวนเจียนหนี
แต่จ้องหน้าเจ้านายไปหลายที
ก็รอรีเพราะหนาวซองขาวบิน

๐มันดึกแล้วแก้วตาอย่าอยู่เถิด
เดี๋ยวก็เกิดเป็นไข้อ้ายถวิล
กลับบ้านก่อนน้องจ๋าอย่ารวยริน
จะรีบกินรีบกลับไปหลับเคียงฯ
 

[panthong.kh]

เป็นข้ออ้าง อย่างดี ถึงที่สุด
น้องนงนุช นางใน จึงไร้เสียง
หากตกงาน การนั้น จักสั่นเตียง
คู่ร่วมเรียง ร่ายยาว สาวจำทน

จัดสังสรรค์ ทุกศุกร์ เจ็บจุกจิต
เสาร์อาทิตย์ มิเห็น เป็นล่องหน
ได้ดื่มด้วย หมวยขาว หนาวเปรอปรน
ฉ่ำกมล สนใด ไหนจะเกิน

น้องพริตตี้ เชียร์แขก แจกไม่ยั้ง
เรียกมานั่ง ซบไหล่ ไม่ห่างเหิน
ทั้งสายเดี่ยว เสียวหลุด กุดสั้นเกิน
เนื้อในเนิน อวบอัด ต้องวัดใจ

เวลาล่วง เลยไป ไม่เคยสน
สุขเลิศล้น แจกแบงค์ แดงม่วงไหว
หูเริ่มอื้อ ตาลาย เมามายไป
ขับไม่ได้ รถรา ค่อยว่ากัน

ศุกร์หัวค่ำ ย่ำเช้า วันเสาร์อีก
คิดจะปลีก ตัวกลับ ไข้จับสั่น
เสียงหวานแว่ว อ้อนออด พรอดจำนรรจ์
ตลอดวัน ยันเข้า เช้าอาทิตย์

สะโหลสะเหล เซซัง เหมือนซางซาก
เป็นเอามาก อ้างนาย หมายผูกติด
หนุมาน ถวายแหวน แค้นสุดฤทธิ์
หลับสนิท คิดแก้ไข คงไม่ทัน
พันทอง
๑๘/๑/๕๗

[ไร้นวล^^]

๐ใช่ว่าอ้ายไหลเลื้อยฟุ่มเฟือยดอก
แต่เขาบอกค่าเทอมเริ่มมหันต์
แม่ที่บ้านบอกมาหามิทัน
พี่ก็พลันสงสารบ้านเขาจน

๐แม้นเราเองทุกข์ยากลำบากยิ่ง
เรามีมิ่งคติธรรมเลิศล้ำผล
ใครลำบากเราต้องประคองคน
ถ้าน้องบ่นบุญคอยแต่ร่อยลาง

๐พริตตี้ตาเขาช้ำระกำไห้
เสื้อผ้าใส่ก็น้อยดูด้อยด่าง
ปากแดงเรื่อรึเลือดที่เหือดจาง
พี่จะช่างเย็นชาเสียหน้าเธอ

๐งานก็แสนก่ายกองต้องเร่งรัด
จึงจำจัดประชุมบ่อยคอยเสนอ
เอกสารล้นมาตาก็เบลอ
มิอยากเก้อจึงกระวายเจ้านายวอน

๐เครียดเพราะเคร่งค่อยคลายระบายคลั่ง
พริตตี้นั่งบีบเน้นให้เย็นอ่อน
หนาวก็นึกตรึกคิดก็ผิดกรณ์
แม่งามงอนเหล่านั้นกลั่นอุ่นไอ

๐เจ้านายบอกอยู่บ้านนงคราญนวด
มันร้าวรวดระย่อจินต์สิ้นสงสัย
โอ้เมียรักฤๅจักกวักมือใช้
ต่างเกรงใจจึ่งมาล่องราตรี

๐หนุมานถวายแหวนแม้นฟาดหาง
อ้ายจะถ่างตาปะทะมิกล้าหนี
มอญยันหลักหักศอกเข่ายอกที
อ้ายยอมพลีชีพดับกับแข้งนางฯ