ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดารกะ]

 

ฉันมันคนหลังเขา...อย่างเขาว่า
อยู่บ้านนอกคอกนาป่าลึกใหญ่
มองมิเห็นแสงสีศิวิไล
เมืองกรุงไกลใสกว้างมิย่างกราย

เขารังเกียจเดียดฉันท์...ว่าฉันต่ำ
มิร่ำซำสวยซึ้งตรึงสหาย
ขอปลีกตัวออกห่างปล่อยวางดาย
เธอน่ะรายต่อไปคงคล้ายกัน

 

ก้อย

[ไร้นวล^^]

 
๐นี่น้องหญิงไยยอกกระฉอกช้ำ
ใครเขาทำร้ายถึงจึงโศกศัลย์
พ้อว่าเพียงภูหมองพร่องผิวพรรณ
หรือไม่มั่นคงรักพี่ถักทอ

๐น้องหลังเขาพี่นั้นหน้าบรรพต
กลับปรากฎเกิดฤดีฉะนี้หนอ
หากภูผาพฤกษ์ใหญ่บังใจคลอ
พี่สิขอขุดเขาเอาใจนาง

๐สิใช้รถบดป่าพนาเวศน์
อันเป็นเหตุบังทรวงทะลวงถาง
ยกภูเขาเขวี้ยงแล้วแผ้วปูทาง
พอเพริศพร่างพิงผิวสยิวคืนฯ
 

[muneenoi]

อ้างจากท่าน "ไร้นวม-"

ขับรถไถมาให้ท่านไร้รัก
เชิญท่านตักขุดเขาเอานางหนอ
ขุดคนเดียวเปลี่ยวใจคงไม่พอ
เลยอยากขอแจมขุดมุดเอานาง

ภูเขาหินดินหนักสลักพื้น
หนักเกินหมื่นล้านตันที่คั่นขวาง
มิหนักเท่าความรักพิทักษ์วาง
ที่เอ่ยอ้างจากใจไร้มายา

นางอยู่ลึกแน่แน่แลเขาสูง
รถลากจูงคนงานอีกล้านกว่า
ทั้งสิบล้อรถพ่วงควงกันมา
พร้อมเดินหน้าทันทีที่สั่งไป

หากขุดเจอเธอพลันสัญญาก่อน
ส่วนแบ่งก้อนตกลงประสงค์ไว้
ส่วนแบ่งท่านนั้นหรือคือหัวใจ
กายเธอไซร้ให้มุนีนี่ตกลง

 

"มุนีน้อย"

เล่นมั่วละ 

[martinfranck]

เพียงเพราะเจ้าจักคิดชีวิตต่ำ
ว่าไม่ล้ำเลิศเลอเสมอเขา
จะมิได้ดั่งเป็นแม้เช่นเงา
ไม่รู้เอาตัวรอดเป็นยอดดี

เพียงเจ้าพลันหันหลังให้บรรพต
จะปรากฏเบื้องหน้ารุ่งราศี
เจ้าจะอยู่หน้าเขาเงาคีรี
รุ่งระวีศิวิไลเช่นในกรุง

มาร์ติน

[ดารกะ]

 
๐นี่น้องหญิงไยยอกกระฉอกช้ำ
ใครเขาทำร้ายถึงจึงโศกศัลย์
พ้อว่าเพียงภูหมองพร่องผิวพรรณ
หรือไม่มั่นคงรักพี่ถักทอ

๐น้องหลังเขาพี่นั้นหน้าบรรพต
กลับปรากฎเกิดฤดีฉะนี้หนอ
หากภูผาพฤกษ์ใหญ่บังใจคลอ
พี่สิขอขุดเขาเอาใจนาง

๐สิใช้รถบดป่าพนาเวศน์
อันเป็นเหตุบังทรวงทะลวงถาง
ยกภูเขาเขวี้ยงแล้วแผ้วปูทาง
พอเพริศพร่างพิงผิวสยิวคืนฯ
 

ณ. สุวรรณบรรพตนั่งทดท้อ
ใจจดจ่อร้อนจ้า อุราขื่น
ปรากฏชายเก้งก้างขวางทางปืน
กล้ามายืนยื่นมานผ่านกานท์กลอน

สลักเสลาเป่ามนต์ดลซะเคลิ้ม
ช่างหยาดเยิ้มหยดย้อยหนอย..ช่างอ้อน
หวานละลายลงตับจับตะกอน
หม่นทอดถอนผ่อนคลายสลายเลือน

จึงลิขิตคิดจารสาส์นสื่อส่ง
วาจาตรงจากใจหาใครเหมือน
หวังคุมแน่แดพี่ทุกปีเดือน
จีบสาวเกลื่อนเมื่อใดได้เห็นดี

 

ก้อย

[กังวาน]

ฉันมันคนหลังเขา...อย่างเขาว่า
อยู่บ้านนอกคอกนาป่าลึกใหญ่
มองมิเห็นแสงสีศิวิไล
เมืองกรุงไกลใสกว้างมิย่างกราย

เขารังเกียจเดียดฉันท์...ว่าฉันต่ำ
มิร่ำซำสวยซึ้งตรึงสหาย
ขอปลีกตัวออกห่างปล่อยวางดาย
เธอน่ะรายต่อไปคงคล้ายกัน

 

ก้อย

ฟังคำก้อยน้อยใจทำไมเพ้อ
คนรักเธอหลังเขาเฝ้าใฝ่ฝัน
ส่งสายตามาทักรักทุกวัน
มองข้ามฉันรำพึงถึงคนใด

หนุ่มบ้านนอกคอกนาหน้าหยาบกร้าน
พูดมิหวานเหมือนชาวกรุงมิมุ่งใส่
แต่รักจริงยิ่งกว่าถ้าเชื่อใจ
พร้อมเมื่อไหร่บอกหนอ...ขอแต่งงาน

---กังวาน---