ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นานะ]

มิ่งมิตรของฉัน...
ฟ้าทุกวันเปลี่ยนสีที่ทิศเก่า
ไม้ริมทางบางกิ่ง – ทิ้งใบเบา
แมวขี้เซาอ้อนพักหนุนตักนอน
ลมหนาวพัดโบกพลิ้วโยกทิวสน
กลีบเฟื่องฟ้าแห้งหล่นจนปลิวว่อน
ฤดูกาลหอบหญ้ามารำฟ้อน
ยังยินนิทานกลอน...ก่อนนิทรา

>>
ผ่านฤดูช้ำฤดีมากี่หน
บนถนนความจำยังล้ำค่า
เชื่อว่าโลกใบเหงาสร้างเรามา
เพื่อให้หากันเจอ – เธอที่รัก
เชื่อว่าโลกใบเหงาสร้างเรามา
ให้รู้รัก,รู้ลา แจ้งประจักษ์
ให้พบเพื่อแต่งเติมเสริมช่วงวรรค
เพื่อทอถักไมตรีที่หัวใจ

มิ่งมิตรของฉัน...
ในอ้อมอุ่นตะวันอันไสว
ในราตรีโมงยามข้ามผ่านไป
เธออยู่ในนิยามชื่อ "ความรัก".

[ไพร พนาวัลย์]

มิ่งมิตรของฉัน...
เธอเท่านั้นเพียงหนึ่งซึ่งประจักษ์
อันคุณงามความดีมีมากนัก
ฉันจึงภักดิ์เพียงเธอเสมอมา

ฉันเคยผ่านความรักสมัครสมาน
มาเนิ่นนานตามวัยด้วยใจซ่า
ทั้งรักแท้รักเทียมเปี่ยมอุรา
แต่จะหาใครเหมือนเพื่อนคนนี้

เพราะเธอคือมิ่งมิตรที่ชิดใกล้
มอบทรวงในให้นุชและหยุดที่
เป็นรักครั้งสุดท้ายปลายชีวี
ทุกนาทีมีเธอปรนเปรอใจ

มิ่งมิตรของฉัน...
ในทุกวันมั่นคงมิสงสัย
ส่งความรักภักดีมิมีใคร
รักทรามวัยคนเดียวดั่งเกลียวทอง

“ไพร พนาวัลย์”
 

[panthong.kh]

คนไม่มีมิตร...
คงหมดสิทธิ์จะห่วงพ่วงสนอง
รักโลภโกรธหลงเดินลงคลอง
น้ำตานองเหลวแหลกแตกยับเยิน

คนไม่มีมิตร....
ส่วนลึกคิดจิตใจใยห่างเหิน
เดินหน้าได้อย่างไรมันไม่เพลิน
เป็นส่วนเกินที่เขาไม่ต้องการ

คนไม่มีมิตร...
ไร้ทั้งสิทธิ์ทั้งเสียงเพียงเดินผ่าน
ยังเมินมองหันส่ายพ่ายประจาน
อีกไม่นานคงมอดม้วยเพราะป่วยใจ
พันทอง
๑๔/๑/๕๗
 

[สุวรรณ]

มิ่งมิตรของฉัน
ฤดูกาลแม้เปลี่ยนช่วงฤดูใหม่
หนาวแทรกผ่านวสันต์ เพลงกาลเปลี่ยนไป
แต่บนถนนสายใยยังไม่เปลี่ยนแปลง

กลีบดอกไม้สีนวลยังผลิช่อ
เขียวใบลออยังรอรับการทอแสง
ในยามเช้าจากตะวันจารเจิมแจรง-
ศรีเข้าสู่ ฤดูแห่งการเริ่มต้นชีวา

เพื่อเติมรัก เติมสิ่งเป็นมิ่งขวัญ
เสริมโลกทุกคืนวันอย่างทรงคุณค่า
ขับไล่ความอัปยศให้อัปรา
หนุนเนื่องในศรัทธาความดีให้ยาวนาน

มิ่งมิตรของฉัน
ในอ้อมอุ่นตะวัน เพลงกาลขับขาน
ยินดีในดอกไม้แห่งไมตรีที่ผลิบาน
จนแต้มล้นเต็มลานของใจแล้ว

[เนิน จำราย]

สองมือสมองเร่งเราเก่งแท้
กอบกรวด..เกร็ดหินแปร..กลายเป็นแก้ว
นานนมซมซานห่อนผ่านแผ้ว
ห่างหาย..สหายแล้ว..ว่าไปไย(ใย)

วันหนึ่งวันนั้นเสี้ยวพระจันทร์ผ่อง
เราร่วมเหม่อเฝ้ามองเมฆค่ำสมัย
ฉ่ำชื่นรื๋นเริงอารมณ์ใน..
เฟื้องฟุ้งหฤทัยนั้นสักครา

ส่วนหนึ่งลิขิตจิตยังข้อง
คือต้องห่วงจิตขนิษฐา
วูบหนึ่งจึงน้อมจิตมา
ปรารถนาบอกให้เห็นเป็นคำ

เนิน จำราย

[นานะ]

สวัสดี..ราตรีที่เกือบเศร้า
ฉัน..มิตรเก่ามาเยือน เหมือนทุกค่ำ
คิดถึงคุณคนดี ที่ประจำ
กลับมาเตือนมาย้ำ คำ 'ห่วงใย'
ฉัน..มิตรเก่ามาเยือน เพื่อนที่รัก
คิดถึงคุณยิ่งนัก ฟากฟ้าใส-
เมื่อฉันเห็นสีทองของฟ้าไกล
ราวเห็นยิ้มละไมจากใจคุณ
....
ฉันเรียนรู้โลกกว้างอย่างเข้าใจ
พออยู่ได้ เห็นไหม? คุณไออุ่น
ขอบใจที่เคยมอบ รุ่งอรุณ
มิต้องหมุน นาฬิกา มาตรงกัน

เช้า..เตรียมเคาะประตูสู่วันใหม่
ฉันจะไปแล้วมาเวลาฝัน
....
โปรดมองหากันบ้าง ในบางวัน
ยังรอ ณ ตรงนั้น..นิรันดร.

[โซ...เซอะเซอ]

มิ่งมิตร… ผู้อุทิศกายใจในวันก่อน ผู้เสกศิลป์สื่อสารผ่านบทกลอน ผู้สะท้อนอเนกอณูสู่สังคม เบิกมุมมองของกวี สร้างสีสัน- ผ่านจำนรรจ์ร้อยรื่นและขื่นขม ทั้งยกเปรียบอุปมาอย่างน่าชม เร้าอารมณ์ ความรู้สึก ความนึกคิด เหมือนหยาดทิพย์หยิบยื่นชื่นอ่อนช้อย ให้เคลิ้มคล้อยถ้อยความตามลิขิต แม้นสดับพจนาพาใจชิด ซึ้งสนิทบันดลหมองหม่นมลาย หว่างราตรีสงบสงัดนิ่ง เรื่องว้าวุ่นสรรพ์สิ่ง ทอดทิ้งหาย ขับร้อยร่ำคำกลอนรุ่มร้อนคลาย ยังความสุขมิวาย…มิหน่ายเลย Soul Searcher Inspired to write 28/10/2022