ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[muneenoi]

 

เห็นบ้านเมือง วุ่นวาย คล้ายอดีต
จึงเผลอขีด จารบรรณ วรรณศรี
สมัยก่อน ย้อนหลัง ดังเคยมี
ครั้งธานี เสียท่า พม่ามอญ

ต้องเสียกรุง รุ่งเรือง เมืองหลวงใหญ่
เราคนไทย รุ่นหลัง ยังสังหรณ์
เลือดเนื้อไทย ไหลหลั่ง ดั่งสาคร
ถูกกวาดต้อน แตกพ่าย สลายกรุง

โดนพม่า ใจดำ ทำปี้ป่น
ฆ่าผู้คน ขนทอง กองถลุง
เผาวัดวา อาราม งามจรุง
เจริญรุ่ง เหลือเสี่ยง เพียงซากพัง

ฤาคนไทย ไร้รัก สมัครแล้ว
จึงไร้แวว แนวทาง สร้างความหวัง
หลอมดวงมาน สานต่อ ก่อพลัง
หรือเป็นดัง ครั้งก่อน ตอนเสียกรุง

เพราะบางคน ส่วนน้อย ด้อยสำนึก
เป็นไส้ศึกพม่า ถึงครายุ่ง
เพียงประโยชน์ ส่วนตน ผลพยุง
ถึงหมายมุ่ง ห้ำหั่น แม้กันเอง

หากคนไทย ไร้รัก สมัครสิ้น
มิต่างถิ่นบรรพชน ตนข่มเหง
ฤาเลือดเนื้อ ของท่าน ที่บรรเลง
แค่บทเพลงชาติไทย ในทีวี

 

"มุนีน้อย"

[D]

55555 รำพึงอดีต 55555

เวลากาลผ่านคล้อยค่อยตรองตรึก
ฉันรู้สึกนึกทวนจนถ้วนถี่
กวาดรางวัลมากมายหลายเวที
ถ้วยมากมีที่เรือนเกลื่อนหลายใบ

เมื่อครานั้นสวยสาวพริ้งพราวเพริศ
ชนะเลิศทุกทีพี่รู้ไหม
มีประกวดแข่งขันนั้นต้องไป
รางวัลได้นั่งกอดตลอดมา

จึงมิกล้ามีปั๊วเกรงตัวเหี่ยว
อยู่ดายเดียวถนอมออมรักษา
อบน้ำแร่แช่น้ำนมบ่มกายา
พอสุดท้ายจึงรู้ว่าน่าเสียดาย

"ดิน"

[muneenoi]

อ้างจาก "ดิน"

อดีตดินผินผ่านนานเกินหวน
เห็นเธอครวญป่วนใจในความหลัง
คงสำรวยสวยมากจากที่ฟัง
กะละมังทั้งถ้วยช่วยรับรอง

เป็นขวัญใจสร้างภาพทราบข่าวแว่ว
ไม่เคยแห้วทุกทีมีฉลอง
สาวผิวดำตำแหน่งแย่งมาครอง
ยิ้มสยองน้องคว้าการันตี

หากย้อนหลังกลับไปจะไม่ปล่อย
ให้น้องน้อยคอยเก้อละเมอหนี
จนหย่อนยานพาลเหี่ยวเปลี่ยวฤดี
ไร้ชายศรีหมายควงเพราะหวงกาย

ถึงถนอมออมตัวกลัวแห้งเหี่ยว
ต้องซีดเซียวสักวันอย่ามั่นหมาย
อบน้ำแร่แช่นมพรมกระจาย
ผลสุดท้ายพ่ายฤทธิ์อนิจจัง

 

"มุนีน้อย"

[ไพร พนาวัลย์]

55555 รำพึงอดีต 55555

เวลากาลผ่านคล้อยค่อยตรองตรึก
ฉันรู้สึกนึกทวนจนถ้วนถี่
กวาดรางวัลมากมายหลายเวที
ถ้วยมากมีที่เรือนเกลื่อนหลายใบ

เมื่อครานั้นสวยสาวพริ้งพราวเพริศ
ชนะเลิศทุกทีพี่รู้ไหม
มีประกวดแข่งขันนั้นต้องไป
รางวัลได้นั่งกอดตลอดมา

จึงมิกล้ามีปั๊วเกรงตัวเหี่ยว
อยู่ดายเดียวถนอมออมรักษา
อบน้ำแร่แช่น้ำนมบ่มกายา
พอสุดท้ายจึงรู้ว่าน่าเสียดาย

"ดิน"

ยังมิสายเกินไปหากใจหวัง
ประดุจดังมะพร้าวยังห้าวหลาย
เพราะยิ่งแก่ยิ่งมันในบั้นปลาย
แต่ละรายยิ้มร่าได้สามี

ดั่งผืนนาหน้าแล้งระแหงทั่ว
เหล่าควายวัวเจ่าจุกไปทุกที่
พอฝนพรำน้ำนองห้วยหนองที
ปฐพีชุ่มฉ่ำน่าทำนา

ลืมอดีตเสียเถิดเหมือนเกิดใหม่
มองหาใครสักคนดั่งฝนห่า
เข้าชโลมโฉมงามเป็นน้ำยา
เชิญมัจฉาแหวกว่ายในวารี

แล้วจะร้อง,เต้นผาง,รู้อย่างว่า
ยังคงน่าเชยชิดขนิษฐี
เปิดหทัยไว้ท่าชายชาตรี
ที่พาทีเลอะเลือน...เหี่ยวเหมือนกัน

“ไพร พนาวัลย์”