เป็นแค่คน ใช่หุ่นยนต์ จึงทนนัก
ให้แบกรัก คนหลายใจ คงไม่ไหว
เจ็บเพื่อจบ เพราะมันสุด ต้องหยุดใจ
ยอมชดใช้ ความโง่เขลา ไม่เอาความ
คงเป็นเพราะ ถึงเวลา ตาสว่าง
เลือกเส้นทาง ที่เดินใหม่ โดยไม่ถาม
อาจไม่มี หญิงอื่นใด มาใช้ดาม
จะเดินตาม หัวใจเศร้า แม้เหงาใจ
เพราะฉันรู้ สิ่งที่ทำ เหมือนกำหิน
ที่มันบิ่น ถ้าบีบลง เลือดคงไหล
เจ็บภายนอก ทายาได้ และหายไป
แต่ภายใน ไม่รู้ใช้ อะไรทา
ถ้าเป็นธูป คงปลายสุด และหยุดไหม้
เชื้อของไฟ มันหมดกลิ่น จนสิ้นหนา
เหมือนกับฉัน ที่สุดเขต ความเมตตา
จึงต้องพา ใจล้มเหลว ผ่านเปลวไฟ
ใจอ่อนแรง ลุกไม่ไหว จนไข้จับ
จึงต้องกลับ ยากจะคิด ไปชิดไกล้
เพราะหนทาง มืดไม่เห็น ยังเส้นชัย
การจากไป คือทางออก เพื่อบอกลา
