ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไผ่เดียวดาย]

คำง่ายๆ และสั้นๆ แต่มั่นนัก
ต่างประจักษ์ ในนิยาม ของความหมาย
ขาดไม่ได้ เหมือนอากาศ อาจถึงตาย
ทั้งหญิงชาย ต่างอยากใช้ มอบให้กัน

บางคนกลัว ที่จะเอ่ย เปิดเผยออก
จึงอยากบอก เก็บเอาไว้ ใช่สุขสันต์
แม้คำตอบ ตรงข้ามบ้าง ก็ช่างมัน
คงสักวัน ที่ได้พบ จบการรอ

รักมิใช่ แค่จงเจาะ เฉพาะกลุ่ม
หรือแค่สุ่ม ใช้กับใคร ที่ไหนหนอ
แต่ทุกคน มีสิทธิ์พูด ไม่หยุดพอ
รักแตกกอ ไม่ยกเว้น คุณเป็นใคร

อย่าปากแข็ง ทำถือตัว มัวเย่อหยิ่ง
ก่อนรักวิ่ง ผ่านไม่กลับ ยากจับใช้
ไม่ต้องหวาน ปานน้ำผึ้ง ให้ซึ้งใจ
แค่เอ่ยไป เติมไฟรัก สักนาที

ฝากบอกคน อยู่ข้างๆ อย่าห่างรัก
พูดมันสัก วันละครั้ง นั่งสุขขี
เติมเต็มโลก มีชีวา ทุกนาที
เพียงแค่นี้ ความผิดหวัง หันหลังไกล


  วันนี้คุณบอกรักหรือยัง?.. 

 

[D]

เฝ้าฝึกฝนบ่นบ้าหน้ากระจก
วันละหกเจ็ดหนทนฝืนใฝ่
ก็คนมันขวยเขินสะเทิ้นใจ
กว่าทำได้ดังหวังฝึกตั้งนาน

เก็บวลีนี้ไว้ด้วยใจหวัง
มีสักครั้งได้เอ่ยเผยคำหวาน
แต่จนแล้วจนรอดตลอดกาล
ก็อยู่บ้านคนเดียวอ่ะ จะบอกใคร..?

"ดิน"

[ดาว อาชาไนย]

จะบอกดาวได้นี่ยินดีรับ
ดินจะสับรางจนหลีกพ้นไหม
อย่าให้รถชนขบวนป่วนรถไฟ
พี่กลัวใจแต่ก็รอมานาน

จะคอยฟังคำรักอันศักดิ์สิทธิ์
โปรดอย่าคิดเขินขวยช่วยกล่าวขาน
อยากยินคำนี้ใหม่ขอไหว้วาน
คงซาบซ่านสุขเหลือเมื่อได้ฟัง

ดาวอาชาไนย
เสี้ยวอารมณ์กลอน

[ศรีเปรื่อง]

ลิ้นมันแข็ง...ทำไง...ก็ไม่กระดก
อยากจะชก...หน้าใคร...ให้ดัง ปั้ง
ซึมกระทือ...แน่นิ่ง...เป็นลิงกัง
ถูกหวดหลัง...ด้วยหวาย...จนลายพร้อย

ยากเอ๋ยยาก...หนักหนา...ไม่กล้ากล่าว
ดั่งหมายดาว...อำไพ...ไกลสุดสอย
คงได้เพียง...นั่งเพ้อ..เหม่อใจลอย
ตาละห้อย...หดหู่...ดูเท่านั้น

ศรีเปรื่อง
๙ ม.ค. ๒๕๕๖
 

[D]

จะบอกดาวได้นี่ยินดีรับ
ดินจะสับรางจนหลีกพ้นไหม
อย่าให้รถชนขบวนป่วนรถไฟ
พี่กลัวใจแต่ก็รอมานาน

จะคอยฟังคำรักอันศักดิ์สิทธิ์
โปรดอย่าคิดเขินขวยช่วยกล่าวขาน
อยากยินคำนี้ใหม่ขอไหว้วาน
คงซาบซ่านสุขเหลือเมื่อได้ฟัง

ดาวอาชาไนย
เสี้ยวอารมณ์กลอน

มีแต่พี่คนเดียวเกี่ยวทรวงซึ้ง
แสนคิดถึง จึงสู้...รู้ซะมั่ง
จะเอ่ยปากฝากจินต์ให้ยินดัง
นึกย่ามใจเสียจัง หลังฝึกมา

เจอพอดีพี่"ดาว"ก้าวเข้าใกล้
จิตกำซาบวาบไหวเป็นไรหว่า..?
จะเอ่ยคำระระ ระระ.....ว้า
เหลือบมองหน้าเอ่ยเบาเบา...กินข้าวรึยัง...?

"ดิน"

[D]

ลิ้นมันแข็ง...ทำไง...ก็ไม่กระดก
อยากจะชก...หน้าใคร...ให้ดัง ปั้ง
ซึมกระทือ...แน่นิ่ง...เป็นลิงกัง
ถูกหวดหลัง...ด้วยหวาย...จนลายพร้อย

ยากเอ๋ยยาก...หนักหนา...ไม่กล้ากล่าว
ดั่งหมายดาว...อำไพ...ไกลสุดสอย
คงได้เพียง...นั่งเพ้อ..เหม่อใจลอย
ตาละห้อย...หดหู่...ดูเท่านั้น

ศรีเปรื่อง
๙ ม.ค. ๒๕๕๖
 

รักมิเอ่ยเฉลยมาพ่อตาแฉะ
หลบนั่งแหมะหดหู่ดูอยู่นั่น
น้องสุดหรูหูข-นมผมเผ้าฟัน
แถมขยันเขียนกานท์หวานพะนอ

มีชาย"ศรีฯ"นี้ชิดสนิทเย้า
ทุกค่ำเช้าเคล้าเค้นเฟ้นหยอก.ร่อ
แสนสุขสันต์วันหวานนานเพียงพอ
ส่งหนุ่มหล่อขอทานสะพานลอย

"ดิน"

[ไผ่เดียวดาย]

เฝ้าฝึกฝนบ่นบ้าหน้ากระจก
วันละหกเจ็ดหนทนฝืนใฝ่
ก็คนมันขวยเขินสะเทิ้นใจ
กว่าทำได้ดังหวังฝึกตั้งนาน

เก็บวลีนี้ไว้ด้วยใจหวัง
มีสักครั้งได้เอ่ยเผยคำหวาน
แต่จนแล้วจนรอดตลอดกาล
ก็อยู่บ้านคนเดียวอ่ะ จะบอกใคร..?

"ดิน"

เปลี่ยนกระจก เป็นหน้าคน สุขล้นกว่า
ทุกวาจา ทุกถัอยคำ สำคัญหมาย
อย่าขวยเขิน ทำแก้มแดง แข่งกับชาย
เดี๋ยวโชคร้าย โดนใครแย่ง ไปแต่งงาน

เธอจะได้ ไม่ต้องเหงา อยู่เหย้าเรือน
เป็นคำเตือน ให้ระวัง ฟังข่าวสาร
อยากมีใคร ไปรับฟัง หวังสำราญ
อย่าอยู่บ้าน รีบมาบอก ซอกความนัย

[รัตนาวดี]

...อั๊วะ...เซี๊ยะ...ลื้อ..    

[ไพร พนาวัลย์]

บอกรักเธอคนนั้นทุกวันนะ
มิเคยละเลิกบอกแม่ดอกนุ่น
รักเพียงเธอคนเดียวนะแม่คุณ
คงทำบุญร่วมบาตรทุกชาติมา 

อยากพบเธอทุกวันอย่างมั่นเหมาะ
อยากหัวเราะทุกยามแม้ตามด่า
อยากให้เธอทุบถองยามมองตา
อยากบอกว่ารักเธอยามเผลอตัว

จำต้องอยู่ ด้วยกันในวันนี้
จำต้องยี้ ในใจยามใครยั่ว
ขอทนอยู่กับเธอ เสมอตัว
ขอเป็นปั๋วของเธอ เสมอตาย

“ไพร พนาวัลย์”
 

[ตันติกลอน]

 
อยากบอกรักน้องแต่พี่มีเมียแล้ว
คงต้องแคล้วแสนเสียดายเป็นหนักหนา
พบหน้าน้องหัวใจสั่นหวั่นทุกครา
แม้หลับตายังเห็นหน้ามาเวียนวน

เมียพี่รู้พี่คงจะถึงฆาต
อาละวาดตบตีไม่มีสน
พี่คงต้องจบชีวิตการเป็นคน
จำต้องทนคนมีเมียระเหี่ยใจ

[panthong.kh]

ออกประกาศ ชัดจัง ฟังแล้วขึ้น
อีกทั้งมึน งงงัน วันฟ้าใส
กลับมืดมิด ม้วยแม้ แพ้บางใคร
ทำหัวใจ ย่อยยับ เกินจับจอง

ออกประกาศ ขนาดนี้ หนีดีกว่า
หากมาช้า หัวหาย พ่ายสยอง
เกิดม่องเท่ง ขึ้นมา น้ำตานอง
อาจไปท่อง นรก ตกอเวจี
พันทอง
 

[ไผ่เดียวดาย]

ออกประกาศ ชัดจัง ฟังแล้วขึ้น
อีกทั้งมึน งงงัน วันฟ้าใส
กลับมืดมิด ม้วยแม้ แพ้บางใคร
ทำหัวใจ ย่อยยับ เกินจับจอง

ออกประกาศ ขนาดนี้ หนีดีกว่า
หากมาช้า หัวหาย พ่ายสยอง
เกิดม่องเท่ง ขึ้นมา น้ำตานอง
อาจไปท่อง นรก ตกอเวจี
พันทอง
 

สงสัยจัง โดนใครทำ หรือย่ำเหยียบ
เธอจึงเปรียบ รักหลุดลุ่ย ดั่งผุยผง
โดนอะไร หัวใจพัง ยังมึนงง
วานโฉมยง ช่วยพูดออก บอกความนัย

หรือตอนนี้ ยังไม่มี ใครที่รัก
จึงช้ำนัก พาลไปทั่ว กลัวแค่ไหน
ฝากความรัก ที่ใหญ่ยิ่ง และจริงใจ
จงรับไป จากใจฉัน แม่พันทอง