เพราะหัวใจ ไม่หนักแน่น จึงแค้นนัก
สมแล้วรัก กลายเป็นหอก ตอกใจฉัน
แค่ชั่ววูบ ที่คิดผิด หมดสิทธิ์พลัน
รักเรานั้น จำต้องจบ ลบหัวใจ
เธอแสนดี ฉันกับเลว เหมือนเปลวหมอก
คลื่นระลอก ของตัณหา บังตาไว้
ถึงยอมผิด ศีลธรรม ทำกรรมไป
ใจหนอใจ เจ้าไม่ริ คิดตริตรอง
ไม่เคยอิ่ม ชิมกลกาม ของความรัก
อกจึงหัก เธอจับได้ มิคลายป้อง
ทำให้เธอ ต้องเจ็บช้ำ กล้ำกลืนรอง
เดินประคอง ความไว้ใจ ที่ให้กัน
รู้ไม่อาจ หวนกลับย้อน ไปตอนเก่า
รักสองเรา จบมันลง ตรงที่ฉัน
ไม่รู้จัก ค่าใจเธอ เผลอลืมมัน
จำจบฝัน รับความจริง สิ่งตอบแทน
อยู่อย่างคน เจ็บปวดท้อ ไม่ขอร้อง
จำใจต้อง ฝืนระทม ข่มใจแสน
ไม่รู้จัก คำว่าพอ เธอขอแบน
หากรักแฟน อย่าจบฝัน เหมือนฉันทำ
