ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[D]

ท่ามโพยมโคมเทาฉาบเฉาหม่น
ละอองฝนหล่นฝ่าพนาสี
เย็นยะเยือกเกลือกชัฎปัฐพี
เห็นชาตรีเดียวดายท่ามสายชล

ใจดวงนั้นคงแหลก..แตกสลาย
เหลือทรงกายฉายจินต์ที่วิ่นป่น
เก็บกักช้ำหนำหน่วงถ่วงทุรน
ราวระคนพิษแผลแดฉกรรจ์

จ้องมองเขาเนาเนิ่นจึงเดินใกล้
เห็นหยาดน้ำฉ่ำใสแล้วใจสั่น
รอบตาแดงแฝงปริ่มริมขอบคัน
แล้วเริ่มหลั่นรันลดหยดหยาดปราง

ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสาวสลัก
เฝ้าเพียรถักปักทอกรอเส้นสาง
"ละอองดิน"ชื่อสาว...พร้อมกล่าววาง
ผ้าผืนบางพลางรับแล้วซับปน

สบตาแดงแฝงปลั่งด้วยฝังพิษ
คงออกฤทธิ์ลึกลับแสนสับสน
หนักเหนื่อยหน่ายพ่ายแพ้แดเวียนวน
พักกมล สักหน่อยจงปล่อยใจ

เถอะนะ.!ชายคล้ายหญิงคงจริงแท้
คราวดวงแดแพ้รักอกหักไหม้
มิต่างกันดอกหนอท้อเกินใด
รู้เพราะใช่..!?ฉันเจ็บมา...คราเธอลวง...?

"ดิน"

[--ณัชชา--]

ผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนที่ยื่นให้
รับเอาไปผ้าน้องไม่ต้องห่วง
เช็ดน้ำตาไหลพร่างเป็นด่างดวง
น้องไม่หวงอย่าเศร้ารับเอาไป

เฝ้าถักทอหลายคืนผ้าผืนนี้
หากว่าพี่ทำสกปรกไม่ยกให้
ขอค่าแรงหน่อยหนาจ่ายมาไว
สักหนึ่งใบแบ๊งค์พันเท่านั้นพอ

--ณัชชา--

 

[D]

ผ้าเช็ดหน้าหนึ่งผืนยื่นเสนอ
น้ำใจเธอหรือนั่นตื้นตันท่อ-
ต่อมน้ำตาพาไหลซึ้งใจคอ
มานที่ฝ่อกลับพองสยองแทน

น้ำจิตเธอสูงล้ำ จะจำมั่น
ค่าอนันต์ฉันอึ้ง ซึ้งสุดแสน
ขอชาตินี้ร้างไร้ใครเป็นแฟน
ให้อกแบนจริงด้วย ฉันอวยพร

"ดิน"

[~ขลุ่ยกันแสง~]

เถอะนะ.!ชายคล้ายหญิงจงจริงแท้
คราวดวงแดแพ้รักอกหักไหม้
มิต่างกันดอกหนอท้อเกินใด
รู้เพราะใช่..!ฉันเจ็บมา...คราเธอลวง...?
"ดิน"

ถ้าเอื้อนเอ่ย อีกที คงดีนะ
ชอบวาทะ ที่ร้อย ทุกถ้อยท่วง
ช่างไพเราะ เพราะพริ้ง ถึงติ่งทรวง
โอ้..พุ่มพวง พี่บอก ออกจากใจ..
 
..หญิงที่เก่ง เกินกว่า คงหายาก
หาลำบาก ยากยิ่ง กว่าสิ่งไหน
ทั่วทั้งแคว้น แดนนี้ มิมีใคร
จะเก่งเท่า เจ้าได้ รู้ไว้เลย..
 
..เลิศวาทะ ตระบัด เจ้าจัดได้
พร้อมมารยา สาไถย จริงไหมเอ่ย
ชอบใช้เล่ห์ ลวงชาย หมายกอดเกย
เคียงเขนย เชยชู้ เพียงครู่ยาม..
 
.. แล้ว..สลัด ตัดขาด สวาทสิ้น
ลิ้นยุพิน พลิกเก่ง ไม่เกรงขาม
กล่าวชายคิด ปลิดปลง ทิ้งนงราม
ซ้ำยังตาม ต่อว่า เย้ยชาตรี..
 
..แสดงเล่ห์ เพทุบาย ไม่วายว่าง
รู้ไว้บ้าง นางเอกหนัง ยังเรียกพี่
ความสามารถ มากล้น นะ..คนดี
กระลาศรี สุดยอด..ตลอดกาล
 

[D]

เจ็บ...ปวดแปลบแสบทรวงโดนล้วงตับ
นั่งกระสับกายีฤดีพล่าน
หมันไส้"ขลุ่ยฯ"ยิ่งนักชักเดือดดาล
ที่แตกฉาน...แต่ก่อนเธอสอนไง

ก่อนรักแรกแจกหวานจนตาลหด
พอเริ่มหมดลดค่า คำปราศัย
เจ็บจนจินต์ดิ้นพลาดแทบขาดใจ
จึงเก็บไว้ใช้กับชายที่หลายแด

คิดจะมาหาความ ตามมิยั้ง
เดี๊ยะเถอะหลังมือให้ไยมาแส่
ไปให้พ้น คนไหนใครเขาแคร์
ฉันมิแล หรอกหนอพ่อ"ขลุ่ย"ตัน

"ดิน"

[D]

ภาพความหลังครั้งก่อนสะท้อนจิต
คงตราติดตรึงมานผสานเกี่ยว
กรุ่นอุ่นไอใกล้สองคล้องร้อยเรียว
คืนเดือนเสี้ยวมิเลือนเฝ้าเตือนจำ

ต้องพระพายพรายพลิ้วลิ่วระล่อง
มือตระกองครองใกล้ใจชุ่มฉ่ำ
ริมหาดทรายกรายกรีด ขีดลงคำ
"รัก"รินร่ำพร่ำพรมชี้ชมจันทร์

เอียงไหล่รับซับแก้มดาวแจ่มฟ้า
ผืนนภาพราวพร่างช่างสุขสันต์
ร่วมถักทอกรอถ้อยนับร้อยพัน
ต่างจำนรรจ์สรรสร้างทางรักเรา

เหตุไฉนไกลกลายชายเป็นอื่น
ลืมหวานชื่นฝืนหัก...หรือรักเก่า
ริมคุ้งฝั่ง นั่งเรียงเคยเคียงเนา
ทาบฉาบเฉาเขลามานหลงหวานไป

น้ำตาหยดรดปรางเป็นทางย้อย
แดล้าถอยสลด สิ้นสดใส
เจ็บก็กลืนขื่นก็กล้ำช้ำโทษใคร
เธอเดินจากฉันได้ใจแสนดำ

ตั้งแต่เธอจากไปใจซมทรุด
มานล่องหลุดผุดเศร้าทั้งเช้าค่ำ
รักโบยบินสิ้นหวานผลาญพร่าช้ำ
สุดระกำลำเค็ญ...เป็นแผลกลาย

"ดิน"

[muneenoi]

ผ้าเช็ดหน้า ผืนนั้น ฉันเก็บไว้
เธอมอบให้ ต่างหน้า ก่อนลาหนี
อ่านอักษร เธอปัก "รักเพียงพี่"
ซึ้งฤดี ทุกครั้ง ที่นั่งมอง

มาบัดนี้ เหลือเพียง เสียงกระซิบ
พี่จึงหยิบ ผ้าผืน สะอื้นหมอง
ไยเจ้าลืม ปลื้มชาย เคยหมายปอง
คิดถึงน้อง จ้องผ้า น้ำตาริน

หากไม่กลับ รับคืน ผ้าผืนน้อย
พี่จะปล่อย ทิ้งมัน วันรักสิ้น
เช็ดน้ำตา จนเก่า เคล้ามลทิน
เช็ดน้ำมูก ดับกลิ่น รักบินโบย..

 

"มุนีน้อย"

ทักทายแบบซึ้ง เศร้า เคล้าความฮา...

[D]

ตะวันลาฟ้าหม่นฝืนทนหนาว
ลมพร่างพราวกราวกรูดูแห้งโหย
เย็นยะเยือกยามย่างกลางลมโชย
ใบไม้โปรยโรยร่วงสู่ห้วงดิน

ชายทะเลเห่คลื่นครางครืนขรม
อกซานซมตรมนักผลักมิสิ้น
ฤทัยนวลหวนหาเป็นอาจิณ
ใช่ถวิล แต่ใจไม่ลืมเธอ

"คอย" คือวลี ที่ร้าวลึก
เฝ้าย้ำนึก จ่อใจ ใฝ่เผยอ
คงทำได้ เพียงแต่ แค่รอเจอ
แม้เธอเผลอ ลางเลือน หรือเชือนแช

"รัก" ปักลง ตรงหว่างกลางซอกห้วง
น้ำตาร่วง หน่วงหนัก รักเกิดแผล
ได้แต่เก็บ เจ็บลึก ผนึกแด
คงเหลือแค่ "ความทรงจำ" คอยย้ำเตือน

"ดิน"